အေရွ႕က whiteboard ေပၚမွ စာမ်ားအား Jisung အာ႐ုံစူးစိုက္ေနေပမဲ့ စုစည္းမရတဲ့အေတြးေတြက တစ္စုံတစ္ခုရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ပင္ ။ ေျဖရွင္းခ်က္တစ္စုံတစ္ရာ ရမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနေပမဲ့ ပကတိၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေဘးကလူေၾကာင့္ Jisung ပို၍စိတ္အႏွောင့္အယွက္ျဖစ္ရသည္။
သူ႕ဘက္ကစကားစေျပာလာဖို႔ကို အခ်ိန္တစ္ခုထိေစာင့္ေနခဲ့ေပမယ့္ ပါးစပ္ကိုေကာ္ကပ္ထားသလားပင္ထင္ရေအာင္ တင္းတင္းေစ့ထားကာ မ်က္လုံးမ်ားက Jisung ဘက္ကိုတစ္ခ်က္မွပင္ ေဝ့ဝဲမလာခဲ့။
"ေလ့က်င့္ခန္းေတြကို မနက္ျဖန္အၿပီးလုပ္ခဲ့ဖို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။"
အတန္းခ်ိန္ၿပီးသျဖင့္ ဆရာမအခန္းထဲမွထြက္ခြာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ Jisung ရဲ႕စိတ္ေတြဟာဘယ္လိုမွအစိုးမရေတာ့ေပ။
"Kim Seungmin"
ေရးလက္စေဘာပင္ကို ေဆာင့္ခ်ကာ ေလသံမာမာျဖင့္ ေခၚလိုက္ေပမဲ့ တေကာင့္သားကလွည့္ပင္မၾကည့္။ စာအုပ္ကိုပဲ အသည္းအသန္ငုံ႕ဖတ္ေနပုံက Jisung ရဲ႕ ရွိရင္းစြဲ ေဒါသေတြကိုပိုလို႔ပင္တိုးေစသည္။
"ငါ့ကိုစိတ္တိုေအာင္မလုပ္နဲ႕ေနာ္"
ဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ကို ဆြဲယူကာပိတ္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လာသည္။
"ဘာလဲ ငါမင္းကိုဘာလုပ္လို႔လဲ Jisung"
မ်က္ႏွာေသနဲ႕ျပန္ေမးေနပုံက သူပဲအျပစ္ေတြကင္းစင္ေနသေယာင္။
"မေန႕ညက မင္းမိဘအိမ္ကျပန္လာတာကို အိမ္ျပန္မလာပဲ ဘာလို႔ Lix အိမ္မွာ သြားအိပ္ရတာလဲ။ ငါ မင္းျပန္မလာလို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ပူေနခဲ့ရလဲသိလား။"
"..."
"မင္းငါ့ကိုတစ္ခုခုစိတ္ခုေနတယ္ဆိုလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာေလ Seungmin ရာ"
တစ္ကယ္ကိုစိတ္ညစ္ၫူးလာတာမို႔ လက္မွိုင္ခ်ကာ ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ဘာမွထူးျခားသြားျခင္းမရွိပဲ Seungmin ဟာ နဂိုပုံစံအတိုင္း စာအုပ္ကိုဖြင့္ကာျပန္ဖတ္ေနသည္။ Lix ကလဲ ေဘးကထိုင္ခုံမွာ ကုပ္ကုပ္ကေလးၿငိမ္ေနကာ Hyunjin ေကတာ့ စိတ္မၾကည္သလို မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕လွ်က္ထိုင္ေနသည္။
YOU ARE READING
Return !Minsung!
Fanfiction"ကျွန်တော့်ဘက်ကစခဲ့တာမို့လို့ ကျွန်တော်ပဲပြန်အဆုံးသတ်ပေးမယ်" "မင်းကိုနောင်တမရဖို့ပြောခဲ့ပေမယ့် ငါကပဲမင်းရှေ့မှာအပြိုပြိုအလဲလဲ"
