Dandelion (#SCBC2024)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το ολόγιομο φεγγάρι είχε αγκαλιάσει ολόκληρη τη πλάση, τα άστρα να χάνονται κάτω από το δυνατό φως του. Τα ουρλιαχτά έσκιζαν τον αέρα, προκαλώντας ρίγος σε ολόκληρο το χωριό. Η ξύλινη καλύβα ήταν ασφυχτικά γεμάτοι, οι συγγενείς να περιμένουν αγχωμένοι στο χώρο των φιλοξενούμενων, όσο η μαία τους εκλιπαρούσε να ηρεμήσουν. Η γυναίκα σφάδαξε μια τελευταία φορά, προτού χαλαρώσει ενάντια στη κλίνη της λιπόψυχη. Η νοσοκόμα κράδαινε το μικρό πλασματάκι προσεκτικά, το κλάμα του να αντηχεί με δύναμη.
"Είναι κοριτσάκι", γλυκομίλησε η μαία, το μωρό να κουρνιάζει ταλαιπωρημένο στην αγκαλιά της, τα βλέφαρα του σφαλιστά. Αφού έπλυνε τη μικρή, την τύλιξε σε ένα μάλλινο κουβερτάκι και την εναπόθεσε στην αγκαλιά της μαμάς της.
"Είναι πανέμορφη, Νάντια", ψιθύρισε η παιδική της φίλη από δίπλα της, καθώς έπλενε τα αιματοβαμμένα χέρια της σε ένα λεκανάκι. Τα κατάλευκα μαλλιά της ήταν τοποθετημένα σε μια προσεκτική κοτσίδα, ωστόσο ξέφρενες τούφες κολλούσαν στο μέτωπο της από την κόπωση.
"Σε ευχαριστώ, Ροούζ"

Το εξάχρονο αγοράκι στάθηκε διστακτικά στη πόρτα, αναζητώντας τη μαμά του με το ασημένιο βλέμμα του. Η Ροούζ τον υποδέχθηκε με ένα χαμόγελο, σκουπίζοντας τις παλάμες της σε ένα λεπτό κομμάτι ύφασμα.
"Έλα να δεις τη καινούργια σου φίλη"
Ο μικρός πλησίασε αργά, με τη μύτη και τα φρύδια να σουφρώνουν από απορία. Σκαρφάλωσε σε ένα σκαμπό για να κερδίσει ύψος, σκύβοντας μπροστά για να έχει καλύτερη εικόνα. Το πλασματάκι αναδεύτηκε στον ύπνο του με νάζι, το αγόρι να το παρατηρεί μαγεμένο. Σκούρες καστανές τούφες δημιουργούσαν ένα στρώμα στο κεφαλάκι του, η μύτη του στρογγυλεμένη και τα χείλη του σε μια γαλήνια ευθεία. Έτεινε το δάχτυλο του προς το μέρος του μωρού, χαϊδεύοντας απαλά τη μικροσκοπική παλάμη του.
"Είναι τόσο...μικρό", σχολίασε παραξενεμένος οι τρεις γυναίκες να γελούν στην αθώα ατάκα του. Σούφρωσε τη μύτη του παιδιάστικα στην αντίδραση, η οποία άρχισε να γίνεται ένα μακρινό όνειρο στα αυτιά του. Η προσοχή του ήταν εξ'ολοκλήρου παραχωρημένη αλλού.
"Κάποτε ήσουν τόσος και εσύ", αποκρίθηκε η Ρόουζ, φιλώντας το στα κατάμαυρα μαλλιά του στοργικά. Το πλασματάκι γκρίνιαξε, το χεράκι του να τυλίγεται ασυναίσθητα γύρω από το δάχτυλο του αγοριού, το οποίο έμεινε ξαφνιασμένο. Έξω από το ζεστό σπιτικό, παχιά μαύρα σύννεφα κάλυψαν τη Σελήνη τοπικά, σαν να επιθυμούσαν απλά να κρύψουν το φως της. Στο σκοτάδι, τα άστρα έλαμψαν, επιδεικνύοντας τους μεγαλοπρεπής αστερισμούς τους. Το φως τους ήταν τόσο δυνατό, που δεν χρειαζόταν τηλεσκόπιο για να παρατηρήσεις το γαλακτερό σώμα του γαλαξία. Ξαφνικά, το κοριτσάκι γύρισε προς το μέρος του, ανοίγοντας τα μάτια. Λευκές ίριδες που φεγγοβολούσαν εστίασαν στη μορφή του, αφήνοντας το δωμάτιο άφωνο.
"Πρώτη φορά βλέπω δύναμη σε νεογέννητο"
Ο Ριχάρδος δεν κατάλαβε τι εννοούσαν και ούτε τον ενδιέφερε. Χαμογέλασε στο μωρό, το οποίο συνέχιζε να τον κρατάει σταθερά.
"Γεια σου"
Το πλασματάκι γέλασε, χαρούμενοι μωρουδίστικοι ήχοι να πλημμυρίζουν το δωμάτιο. Το αγόρι ένιωσε τον αέρα να εξέρχεται από τα πνευμόνια του, σαν να του είχαν ρίξει γροθιά. Η Νάντια χαμογέλασε περήφανη, φιλώντας το παιδί της απαλά στο κούτελο.
"Καλώς ήρθες στον κόσμο, Νταντέλιον"

--

Στην Δέσποινα, aka  den-pernaw-kala2
Μη με σκοτώσεις στον ύπνο μου.
Καλή Πρωτοχρονιά να έχουμε.