Dandelion (#SCBC2024)

1. ΑΚΑΔΗΜΙΑ

Η Νύχτα προβλεπόταν επώδυνη. Τα αστέρια έπαψαν να λάμπουν στο σκοτεινό ουρανό. Τα ζώα υποχώρησαν στο πυκνό δάσος, η βλάστηση να έχει μαραζώσει. Τα μαύρα άλογα χλιμίντρισαν και τα φώτα της πόλης άρχισαν να σβήνουν στην απειλή. Παραθυρόφυλλα βρόντηξαν με δύναμη, σαν τις οπλές των αλόγων πάνω στο πέτρινο δρόμο. Η Μεγαλούπολη βυθίστηκε στο σκοτάδι, καθώς το μαύρο χρώμα κάλυψε τους χρυσοκέντητους δρομίσκους με τις ασημένιες πέτρες. Οι στρατιώτες με τις μαύρες πανοπλίες παρέλαυναν αγέρωχοι, τα όπλα τους να γυαλίζουν επιθετικά κάτω από το σεληνόφως. Και πρώτος όλων, εκείνος.
Οι πορφυρές ίριδες του στάθηκαν στο επιβλητικό κτήριο στο τέρμα της διαδρομής. Το φρούριο με τους έντεκα πύργους και τις άπειρες αίθουσες. Τους καθάριους λευκούς τοίχους και τον ατελείωτο κήπο. Τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του Γνωστού Κόσμου, προστάτιδα της Ιστορίας ώστε να μην βυθίζεται στη λήθη ο σύγχρονος πληθυσμός.
Εκείνη.

Οι αρβύλες της βημάτισαν προς το μπαλκόνι του δωματίου της, το οποίο έβλεπε στη Μεγαλούπολη. Με φόρεμα μακρύ και κόκκινο σαν το αίμα και τον οιωνό που βασάνιζε τα όνειρα της. Τα καστανά μαλλιά της πιασμένα σε ένα ατημέλητο κότσο. Πράσινα μάτια γεμάτα με περιέργεια, χείλη τεταμένα σε μια ευθεία γραμμή, να καθρεφτίζουν την ανησυχία της. Το φως των φαναριών έδινε ένα υγιές χρώμα στη χλωμή επιδερμίδα της. Η έλλειψη ύπνου επέφερε ταχέως τα βάναυσα αποτελέσματα της στη μορφή της νεαρής. Τα λεπτεπίλεπτα δάκτυλα της αγκάλιασαν τον εξώστη καθώς παρακολουθούσε την ορδή των Σκοτεινών να πλησιάζει την Ακαδημία.
"Λιόν;"

Στράφηκε στη μορφή της νεότερης αδερφής της και τα χαρακτηριστικά της μαλάκωσαν. Το δεκαεπτάχρονο κορίτσι την παρατηρούσε με εκείνα τα μεγάλα καστανά μάτια ταραγμένο. Η κοπέλα άφησε έναν αναστεναγμό προτού καταφέρει να βρει τη φωνή της.
"Πήγαινε να ξαπλώσεις, Λούνα μου. Όλα θα πάνε καλά"
Η μικρότερη κοπέλα στάθηκε δίπλα στην αδερφή της και την κράτησε από το χέρι. Το πρόσωπο της παρέμεινε συνοφρυωμένο, μαρτυρώντας το άγχος της. Τα εφηβικά χαρακτηριστικά της μεταλλάσσονταν πλέον, σμιλεύονταν σε εκείνα μιας ενήλικης γυναίκας. Η ανάπτυξη της ήταν εμφανής και τη Λιόν κατέκλυσε περηφάνια και τρόμος. Μεγάλωνε γρήγορα και σύντομα θα κατείχε βαρύγδουπες ευθύνες, όχι ταιριαστές για κάποια σαν την Λούνα.
Ο φόβος αντανάκλασε στις ίριδες της μικρής καθώς εστίασε στην επερχόμενη απειλή, σκεπτική. Η Νταντέλιον έσφιξε τη παλάμη της καθησυχαστικά.
"Τι σε απασχολεί;"
"Βλέπω Σκοτάδι, Λιόν. Δεν μπορώ να ησυχάσω"