Dandelion (#SCBC2024)

10. Ο ΦΡΟΥΡΟΣ

Το γραφείο του Στρατηγού στο Markedman Hall αντιτασσόταν κατάφωρα στην λιτή επίπλωση του Αφέντη του. Ένα πελώριο έπιπλο από σκούρο ξύλο καρυδιάς καταλάμβανε τον περισσότερο χώρο, ακολουθούμενο από μια αναπαυτική καρέκλα από δέρμα άλκης. Μεγάλα παράθυρα με σκαλιστό σκελετό ορθώνονταν πίσω από το γραφείο, καλά κρυμμένα από παχιές βυσσινί κουρτίνες. Ο χώρος παρέμενε αμόλυντος από εξωτερικό φως. Ο λευκόχρυσος πολυέλαιος και το μαρμάρινο τζάκι αποτελούσαν τις μόνες πηγές φωτορύπανσης. Βιβλιοθήκες κοσμούσαν επιβλητικά τον περίγυρο, με δερματόδετους τόμους να αναμένουν υπομονετικά κάποιον πιθανό αναγνώστη. Στο κέντρο του δώματος, ένα παχύ χαλί κάλυπτε το δάπεδο από μαύρο οπάλι. Εξ'ολοκλήρου από ανθρώπινο χέρι, απεικόνιζε μια αγέλη ενήλικων λύκων, να αλυχτούν προς ένα αιματοβαμμένο φεγγάρι. Το θέαμα θα συγκινούσε τη νεαρή καστανομάλλα, αν δεν ήταν χαμένη σε σκέψεις βίας που περιελάμβαναν τις γροθιές της να συγκρούονται επανειλημμένα με το πρόσωπο του Στρατηγού.

Τα ακροδάχτυλα της μπλέχτηκαν στο απαλό σατέν του φορέματος της, με τέτοια ορμή που φοβήθηκε ότι θα το σκίσει. Κρίμα, γιατί ήταν ένα πανέμορφο ένδυμα, στο γκρίζο του πάγου. Λεπτές τιράντες χύθηκαν από τους ώμους της σε μία λαιμόκοψη με ντεκολτέ που εξέθετε τον μακρύ λαιμό της. Ο κορσές αγκάλιαζε αρμονικά τη μέση της και κατέληγε σε φούστα γραμμής άλφα, η οποία κινούταν αιθέρια γύρω από τα πόδια της. Η υπηρέτρια που της το παρουσίασε, ξέχασε ξαφνικά τον όρκο σιωπής και φρόντισε να τονίσει ιδιαιτέρως ότι το ρούχο αποτελούσε προσωπική επιλογή του Στρατηγού.
"Υπάρχει κάποιο πρόβλημα, μικρέ μπελά;" την ανέκρινε χαλαρός, αφήνοντας την σπονδυλική του στήλη να ξεκουραστεί ενάντια στη πλάτη της πολυθρόνας. Τέντωσε τα μπράτσα του, προτού τα τοποθετήσει αρμονικά πίσω από το κεφάλι του για στήριξη. Η κίνηση τσίτωσε περαιτέρω την κοντομάνικη σταχτί μπλούζα πάνω στο κορμί του, τα μάγουλα της Λούνας να φουντώνουν ακόμη περισσότερο. Τα φρύδια της σμίλεψαν και ανασήκωσε το πηγούνι της, σε μια ένδειξη αυτοκυριαρχίας. Τα μάγουλα της φούσκωσαν σαν πεισμωμένο παιδί και οι αχνές φακίδες στο πρόσωπο της, έμοιαζαν με μικρούς αστερισμούς.
"Η συμφωνία μας δεν περιλάμβανε σε κάποιο σημείο ότι θα μου επιβληθεί φρούρηση", επεσήμανε αυστηρά, πασχίζοντας να συγκρατήσει το θυμό της. Ο καταραμένος δαίμονας την είχε εξαπατήσει. Ξανά. Η απογοήτευση φώλιασε στα σωθικά της, κυρίως με την δική της αφέλεια.

Ένα χαμόγελο-σκιά πέρασε στιγμιαία από τα χείλη του Δολοφόνου και χάθηκε εν ριπή οφθαλμού. Έγειρε περαιτέρω στη καρέκλα, ο αστράγαλος του να ακουμπάει στο γόνατο του. Γαλάζιο του ουρανού περιεργάστηκε την έκφραση της, εμμένοντας λίγο περισσότερο από ότι ήταν πρέπον στα πιεσμένα χείλη της.
"Ούτε υπήρξε όρος που το απαγόρευε", εναντιώθηκε έξυπνα, η κοπέλα να βγαίνει εκτός εαυτού. Έκανε αναστροφή και βημάτισε προς την έξοδο, σιγοβράζοντας. Η κατάσταση δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί χειρότερα. Έπρεπε να γυρίσει στη Λιόν και γρήγορα. Δεν είχε νέα για την κατάσταση της και κάθε ώρα που περνούσε, επέτεινε την αγωνία της για το χειρότερα. Επιπλέον, ο Αρθούρος ήξερε, δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο. Αν αποκαλυφθεί το χάρισμα της, είναι νεκρή. Ανάσανε άστατα, νιώθοντας μια φλόγα να φουντώνει στο στομάχι της. Ο καινούργιος όρος του Στρατηγού, πρόσθετε ένα ακόμη εμπόδιο που θα έπρεπε να ξεπεράσει. Η αλλοίωση τον σχεδίων της, την οδηγούσε οριακά σε έκρηξη. Είχε μάθει, ωστόσο να επιλέγει τις μάχες της. Η υποχώρηση δεν ήταν ντροπή στο κόσμο της. Ειδικά όταν αντιμετώπιζες ένα κτήνος με αραχνοΰφαντη υπομονή.