Dandelion (#SCBC2024)

18. ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ

"Θα σου κάνει καλό λίγος ήλιος. Είσαι τυχερή, οι ηλιαχτίδες είναι σπάνιες αυτή την εποχή"
Η Λούνα ένευσε καταφατικά, νιώθοντας το βάρος του μπράτσου της Κατρίνας ενάντια στο δικό της. Τα χθεσινά γεγονότα είχαν συννεφιάσει τις σκέψεις της ενώ με το ζόρι κατάφερε να κλείσει μάτι το προηγούμενο βράδυ. Όταν της ανακοίνωσε η μαυρομάλλα ότι θα πήγαιναν να συναντήσουν το Νέστορα στα εκπαιδευτήρια, συμφώνησε μηχανικά. Προχωρούσαν αγκαζέ στην σπειροειδή σκάλα για τον χώρο υποδοχής του Markedman Hall, στρατιώτες να κινούνται ολόγυρα τους, προκαλώντας της ίλιγγο. Ένα ζευγάρι νεαρών που ανηφόρισαν δίπλα τους, την εξέτασε απροκάλυπτα, πονηρά μειδιάματα να στολίζουν τα πρόσωπα τους.
"Καλημέρα, κορίτσια", τις πείραξαν καθώς περνούσαν, η Κατρίνα να τους αγνοεί με την κορμοστασιά της αγέρωχη. Ήταν συνηθισμένη στην προσοχή, εξάλλου. Η νεαρή πείραξε νευρικά την άκρη της πλεξούδας της, κρύβοντας κατά κάποιο τρόπο το πρόσωπο της από τα αδιάκριτα βλέμματα των Σκοτεινών. Αισθάνθηκε το σημάδι στο λαιμό της να την καψαλίζει, καθώς διέσχιζαν την έξοδο προς την αυλή. Ένα ελαφρύ αεράκι έδιωξε τις καστανές τούφες από το πρόσωπο της, το δέρμα της να το απολαμβάνει λαίμαργα. Χλωμές ακτίνες φωτός άγγιξαν της παλάμες της, τα ακροδάχτυλα της να λάμπουν. Επέτρεψε στη ψευδαίσθηση της ελευθερίας να την ανακουφίσει, νιώθοντας για λίγο ότι μπορούσε να ανασάνει. Στάθηκαν στην κορυφή της σκάλας που κατέληγε στο λιθόστρωτο μονοπάτι προς την Αρένα, η καρδιά της Λούνας να βροντοχτυπάει στο στήθος της.
"Με τα χιόνια είναι ακόμη πιο μαγικά", δήλωσε η βοηθός με βλέμμα ονειροπόλο, κερδίζοντας την προσοχή της καστανομάλλας. Χαμογέλασε πικρά προς την νεαρή, το βλέμμα της να σκοτεινιάζει με μια πρωτόγνωρη λύπη. "Μακάρι να έχεις επιστρέψει σπίτι σου, έως τότε"

Μια σκιά διαπέρασε τα γαλήνια χαρακτηριστικά της Λούνας και οι ώμοι της κύρτωσαν ηττημένοι. Η Εποχή των Πεσμένων Φύλλων ήδη αντικατέστησε τις αγαπημένες της ηλιόλουστες ημέρες, χωρίς αποτέλεσμα από αμφότερα τα στρατόπεδα.
"Ας προσευχηθούμε στα Άστρα να είναι αλήθεια"
Η Κατρίνα μόρφασε ενοχικά με την αλλαγή διάθεσης της κοπέλας. Την σκούντηξε συνωμοτικά, ένα πονηρό χαμόγελο να εμφανίζεται στα κόκκινα χείλη της.
"Έως τότε, οφείλω σαν τέλεια συνοδός που είμαι, να σε ξεναγήσω στα ταπεινά μας αξιοθέατα", αποκρίθηκε με επαγγελματικό ύφος, κάνοντας μια μικρή υπόκλιση. Η καστανομάλλα άφησε ένα γελάκι στη θεατρικότητα της, όσο απορημένα βλέμματα κέντρισαν πάνω στις κοπέλες από διερχόμενο προσωπικό.
"Αξιοθέατα;" απόρησε η Λούνα διασκεδασμένη, καθώς κατηφόρισαν τα πέτρινα σκαλοπάτια. Η μαυρομάλλα της προσέφερε ένα αθώο χαμόγελο, το γαλάζιο να λαμπυρίζει σατανικά.
"Εκείνα που έχει να μας προσφέρει η Αρένα, φυσικά", την βολιδοσκόπησε ξαφνικά, παρατηρώντας τα χλωμά μάγουλα της νεαρής να γίνονται κατακόκκινα. Η Κατρίνα δεν κατάφερε να μη γελάσει στην αθωότητα της, τσιμπώντας την στο μάγουλο στοργικά. Η Λούνα την απεδίωξε με ένα απαλό χτύπημα στο μπράτσο.
"Για άλλο λόγο πάμε στα εκπαιδευτήρια", αποκρίθηκε αυστηρά, όσο η χθεσινή ανάμνηση του φιλιού, χλεύαζε το νου της. Βλεφάρισε για να ξορκίσει το κάψιμο στα σωθικά της.
"Μην αγχώνεσαι, δε θα μαθευτεί τίποτα στο Στρατηγό", την πείραξε η γυναίκα, το στομάχι της να πραγματοποιεί ελεύθερη πτώση στο πείραγμα.
"Πού κολλάει αυτό τώρα;"
"Σε παρακαλώ", μουρμούρισε η βοηθός κουνώντας το χέρι της θεατρικά. "Νομίζεις ότι δεν έχω παρατηρήσει το τρόπο που σε κοιτάει;"