Dandelion (#SCBC2024)

16. Ο ΨΥΧΟΦΑΓΟΣ

Το κρεμαστό ξίφος λαμπύριζε νωχελικά στη παλάμη της έτσι όπως ήταν ξαπλωμένη στο πολυτελές κρεβάτι της. Η ρόγα του δείκτη της χάιδεψε τη σκαλιστή λεπίδα, όσο οι σκέψεις σχημάτιζαν φουρτούνα στο κεφάλι της. Για ποιο λόγο επικοινωνούσε ο Μάγιστρος με εκείνους τους άντρες; Και ποιοι ήταν; Οι απορίες ήταν περισσότερες από τις απαντήσεις που κατείχε, όμως το συναίσθημα που φώλιασε στο στομάχι της ήταν αλάνθαστο: κάτι άσχημο θα συνέβαινε.
Η πόρτα του δωματίου της άνοιξε με κρότο, σχεδόν εγκαταλείποντας τους μεντεσέδες. Ανακάθισε στη θέση της απότομα, κρύβοντας γρήγορα το περιδέραιο κάτω από το μαξιλάρι της. Παρατήρησε τη φιγούρα ενός εξαγριωμένου Στεφάν να διασχίζει το κατώφλι της με σφιγμένες γροθιές. Οριακά έβλεπε τις φλόγες να αγκαλιάζουν την υπόσταση του. Ίσιωσε το κορμί του ενώπιον του, η διάθεση της χαμένη. Το τελευταίο που επιθυμούσε ήταν ακόμη μια διένεξη μαζί του.
"Διέταξες να φύγουμε, Αρχηγέ;" έφτυσε το γνωστό τίτλο σαν η γλώσσα του να ήρθε σε επαφή με κάτι δηλητηριώδες. Η Λιόν ξαφνιάστηκε στη πρωτόγνωρη οργή του. Σουφρωμένα φρύδια και κλειδωμένα σαγόνι, προσέφεραν μια τερατώδη όψη στα αγγελικά χαρακτηριστικά του. Πέρασε τη τρεμάμενη παλάμη του μέσα από το χρυσό, φλέβες να εμφανίζονται στο λευκό δέρμα του πήχη του. Η κοπέλα ανασυντάχθηκε γρήγορα, το σοκ να διαρκεί μονάχα λίγα δευτερόλεπτα. Ο Στεφάν παρακολουθούσε τον παγετώνα να φωλιάζει στο κορμί της, το δάσος στις ίριδες της να ξεραίνεται ακαριαία.
"Ο Στρατηγός της Γκέρνοβα σας αναμένει τις επόμενες εβδομάδες", αποκρίθηκε σταθερά, το ηχόχρωμα της πύρινο. Ο ξανθομάλλης γρύλισε ατιμασμένος, η άρνηση της να φλερτάρει με το νευρικό του σύστημα. Έκανε ένα γενναίο βήμα προς το μέρος της, σαν θηρευτής που ζύγωνε τη λεία του. Η Λιόν δεν κινήθηκε από τη θέση της, τα ένστικτα αυτοσυντήρησης της να ταλανίζουν το νευρικό της σύστημα σαν μπόρα.
"Έτσι απλά θα με διώξεις;" την βολιδοσκόπησε εξαγριωμένος, τα χείλη του να συσπώνται λυπημένα. Η καστανομάλλα ανάσανε κοφτά, πασχίζοντας να αποδιώξει τα συναισθήματα της. Διατήρησε κενό το πρόσωπο της, όταν απάντησε:
"Είναι για την ασφάλεια σας-"
"Πάψε με τις δικαιολογίες, Λιόν", επιτέθηκε εκτός εαυτού, αρπάζοντας την βίαια από τα μπράτσα. Ο φόβος κουλουριάστηκε σαν βόας στο στομάχι, καθώς το αιμοδιψές βλέμμα του συντρόφου της εξέτασε τη φιγούρα της. Το θερμό κεχριμπάρι είχε μετατραπεί σε σκληρό πέτρωμα, έτοιμο να την διαλύσει. Με μία κίνηση, τα χείλη του συνέθλιψαν κτητικά τα δικά της. Τα δάχτυλα του μπήχτηκαν στο δέρμα της επίπονα, αναγκάζοντας ένα επιφώνημα να εγκαταλείψει τη γλώσσα της. Ο άντρας έστρεψε τα κορμιά τους και την έσπρωξε με δύναμη ενάντια στη γυάλινη μπαλκονόπορτα. Οι ίριδες του ανακλούσαν κάτι πρωτόγονο και ζωωδές, καθώς τα ακροδάχτυλα του δεξιού χεριού του ταξίδεψαν στο μηρό της. Γαντζώθηκαν στους γλουτούς της, πιέζοντας βίαια, όσο η κοπέλα αναγούλιασε από την αίσθηση της στύσης του στην κοιλιά της.
"Νομίζεις ότι δεν είδα αυτό το κάθαρμα στο γραφείο του Λυσία;", μουρμούρισε εχθρικά ενάντια στο στόμα της, η κατάσταση να της φέρνει ίλιγγο. Την πίεσε περισσότερο επάνω στο ευαίσθητο σημείο του, ένα γρύλισμα να πλανάται στην ατμόσφαιρα. "Εμένα δεν με έχεις αφήσει να σε αγγίξω έτσι"
"Στεφάν, με πονάς", διαμαρτυρήθηκε ξέπνοη, κοκκινίλες να εμφανίζονται κάτω από τις ατσάλινες λαβές του. Ο άντρας δεν κινήθηκε εκατοστό. Τα παγωμένα ρίγη διέλυσαν την σπονδυλική της στήλη.
"Ωραία. Ίσως έτσι κατανοήσεις πόσο με πόνεσες εσύ", αφηγήθηκε εκδικητικά, μια λεπτή ακτίνα να κόβει τα λευκά κορδόνια που συγκρατούσαν τον κορσέ της. Το υποστηρικτικό ένδυμα κατέληξε στο έδαφος, το φόρεμα να χαλαρώνει γύρω από το στέρνο της. Εγκατέλειψε το μπράτσο της και αγκάλιασε με δύναμη το λαιμό της, το άλλο χέρι του να φωλιάζει ανάμεσα στους μηρούς της. Πάσχισε να τον σπρώξει μακριά της, ρυάκια δακρύων να συγκεντρώνονται στις γωνίες των ματιών της.
"Άφησε με!", ούρλιαξε καθώς το χέρι του κινήθηκε πιο κοντά στο κέντρο της. Τα χείλη του βρέθηκαν ξαφνικά στο σημαδεμένο ώμο της, δαγκώνοντας το λέοντα με πυγμή. Ο πόνος κύλησε στις φλέβες της σαν λάβα, μουδιάζοντας ολόκληρο το κορμί της.
"Είσαι δική μου, Αρχηγέ" απείλησε επιθετικά, προτού η ακτίδα φωτός παρασύρει το σώμα του μακριά της. Χτύπησε με τη πλάτη ενάντια στον απέναντι τοίχο, τα χείλη του να συσπώνται σε μία άγρια έκφραση. Κόλλησε περαιτέρω τη φιγούρα της ενάντια στο γυαλί, λευκές πύρινες φλόγες να την αγκαλιάζουν ανακουφιστικά. Η ντροπή και η ατίμωση κουλουριάστηκαν σαν οχιές στον ώμο της, ψιθυρίζοντας ζωηρά.