Dandelion (#SCBC2024)

8. ΠΙΣΩ ΣΤΟ EVAINVALE

Η Λούνα είχε κάνει το γύρω του αφιλόξενου δωματίου για πεντακοσιοστή φορά μέσα σε δύο ημέρες. Έψαχνε για οτιδήποτε μπορούσε να φανεί χρήσιμο, είτε σαν όπλο, είτε σαν μέσο απόδρασης, σαν παιδάκι σε ένα αέναο "κυνήγι θησαυρού". Μάταιος κόπος, καθώς ο χώρος ήταν κυριολεκτικά άδειος. Πέρα από τα ρούχα στη ντουλάπα και τα καθιερωμένα είδη υγιεινής, δεν υπήρχε τίποτα άλλο, ούτε καν ένας πίνακας για να αδράξει κάποιο καρφί. Μέχρι και ο ολόσωμος καθρέφτης ήταν απλά τοποθετημένος πρόχειρα ενάντια στο σταχτί τοίχο. Κούρνιασε απελπισμένη στο πεζούλι του παραθύρου, η σιγή να την τρελαίνει. Ίχνος επικοινωνίας δεν υπήρχε όσο έλειπε ο Αρθούρος. Ακόμη και οι υπηρέτριες που έφερναν το φαγητό της, την παρατηρούσαν σαν τέρας και υποχωρούσαν τρομαγμένες και αμίλητες. Σαφείς οδηγίες του κτήνους που άκουγε στο όνομα Ριχάρδος.
Το όραμα που την βασάνιζε όλη μέρα, ήταν συγκεχυμένο. Στην πραγματικότητα, ήταν ολοσχερώς κόκκινο.
Πρέπει να φύγω. Κάτι πάει στραβά.

Αγκάλιασε τα γόνατα της και βόλεψε τη πλάτη της ενάντια στο πλαίσιο του παραθύρου. Άφησε το βλέμμα της να πλανηθεί στον ορίζοντα, η νοσταλγία για το σπίτι της πιο έντονη από ποτέ. Το γκρίζο που εκτεινόταν πέρα της γυάλινης φυλακής της, δεν συγκρινόταν σε καμία περίπτωση με τον πολύχρωμο βιότοπο της Μεγαλούπολης. Το τοπίο ήταν τόσο νεκρό, που ακόμη και οι λίγοι σκόρπιοι κορμοί δέντρων, με τα καφετιά κλαδιά τους να εκτείνονται απειλητικά προς τον συννεφιασμένο ουρανό, έμοιαζαν ουτοπικοί. Μελαγχόλησε ακόμη περισσότερο και έτριψε τους κροτάφους της κουρασμένα. Το σημάδι στο λαιμό της την ενοχλούσε, η παρουσία του την έπνιγε, όπως και το βάρος των Ερινυών στους ώμους της. Ούτε τον Άρη δεν κατάφερε να δει, να μάθει αν ήταν ζωντανός. Ήθελε να χτυπήσει το κεφάλι της στον τοίχο που εμπιστεύτηκε τον Στρατηγό.
Συμφωνίες και αηδίες.

"Αν δεν ήσουν τόσο αδύναμη, δεν θα είχες μπλέξει", ψιθύρισε στον εαυτό της, η φωνή της να αντηχεί ξένη στα ίδια της τα αυτιά. Ο αντίλαλος ήχησε για λίγο στο κενό δωμάτιο, ένα ρίγος να διαπερνάει τη σπονδυλική της στήλη.
Έχω αρχίσει να τρελαίνομαι.
Άφησε το νου της να ταξιδέψει σε ευτυχισμένες ημέρες, πίσω στη γενέτειρα της. Πριν την Ακαδημία, πριν το βάρος των ευθυνών στους ώμους της αδερφής, πριν καν ανακαλύψει τις δυνάμεις της. Όταν μαγείρευε με τη μαμά τους στην παλιά ξύλινη κουζίνα του σπιτιού. Όταν βοηθούσαν τον μπαμπά τους με τον κήπο και κατέληγαν λασπωμένες για μπάνιο στο ποτάμι. Πενταβρώμικες και τρισευτυχισμένες.
Όταν ζούσε ακόμη ο αδερφός τους.