Dandelion (#SCBC2024)

11. (ΑΠΟ)ΔΡΑΣΙΣ

Η Αίθουσα στην οποία βρέθηκε ήταν άγνωστη. Το σκοτάδι είχε απλωθεί σε ολόκληρο το χώρο, προκαλώντας ένα απερίγραπτο ψύχος. Έτριψε τα γυμνά μπράτσα της, κάθε πόρος του δέρματος της να έχει ανασηκωθεί από το κρύο. Ο αέρας ήταν παγωμένος και αποπνικτικός, παρασέρνοντας τα μαλλιά της και μαστιγώνοντας το πρόσωπο της. Διέκρινε τερατώδεις βιβλιοθήκες να εκτείνονται απειλητικά στους τοίχους γύρω της, ενώ ένα τζάκι κοσμούσε το κέντρο του δωματίου. Προχώρησε περισσότερο στο εσωτερικό, τα γυμνά της πόδια να σέρνονται πάνω στο παχύ πορφυρό χαλί. Η Λιόν παρατηρούσε την σιωπή μπερδεμένη και με ένα αμυδρό αίσθημα φόβου. Δεν μπορούσε να κατανοήσει που βρισκόταν ή πως βρέθηκε εκεί.
Ένας θόρυβος συντάραξε το κορμί της και η κοπέλα αναπήδησε στη θέση της. Από το τζάκι, μια φωτεινή λάμψη άρχισε να κατακλύζει το χώρο, όμοια με φωτιά. Βαθύ γαλάζιο χρωμάτισε το χλωμό της δέρμα.
"Πρέπει να το βρεις"
Η γη σείστηκε βίαια, ρίχνοντας την κατάχαμα. Από το πάτωμα, ανασύρθηκε μια προθήκη, τυλιγμένη σε ένα παχύ πέπλο γαλάζιου καπνού. Το βιβλίο το οποίο υποστήριζε ήταν βαρύ και ταλαιπωρημένο. Ρούνοι είχαν χαραχτεί με χρυσό στο καφετί εξώφυλλο του και το ρουμπίνι στο κέντρο της χαμογέλασε σατανικά.
Το Βιβλίο των Αθανάτων δεν ήταν παρά ένας μύθος. Το υποσυνείδητο της, έπαιζε παιχνίδια με την απόγνωση της. Ο θρύλος ήταν τόσο αληθινός, όσο και οι φανταστικοί εχθροί που γυρνούσαν στο μυαλό του Σκοτεινού Αφέντη.
"Πρέπει να το βρεις, Λιόν"
Ανακάθισε απότομα, το στήθος της να φουσκώνει βίαια από επάλληλες αναπνοές. Ένα ρίγος διαπέρασε ολόκληρο το κορμί της, αφήνοντας μια βασανιστική παγωμάρα σε κάθε κύτταρο της. Το ψύχος δεν άργησε να υποχωρήσει και να φέρει στη θέση του το πόνο. Το κορμί της έπεσε με δύναμη ενάντια στο μαλακό στρώμα και η κραυγή στέγνωσε το λαιμό της, πριν προλάβει να την επεξεργαστεί ο νους της. Αντήχησε στους τέσσερις λευκούς τοίχους του Θεραπευτηρίου σαν καμπάνα και ύστερα χάθηκε στην άβυσσο. Ένιωθε μισολιπόθυμη, ενώ παχιές στάλες παγωμένου ιδρώτα τρέκλισαν τον αυχένα της. Τα δάχτυλα της ψηλάφησαν ασυναίσθητα την πληγή κάτω από τη τιραντέ μπλούζα της. Το κορμί της έκαιγε ολόκληρο, σαν να την είχαν λούσει με λάβα.

"Λιόν, είσαι καλά;"μια τρομαγμένη φωνή ακούστηκε σαν τύμπανα ενάντια στα αυτιά και της και μία μάζα από πύρινες τούφες έπεσε κατά πάνω της. Ίριδες στο χρώμα του ουρανού εξέτασαν τη πληγωμένη μορφή της, η γνώριμη μυρωδιά του Evainvale να εισβάλλει λαίμαργα στα ρουθούνια της.
"Αϊρέν; Τι κάνεις εσύ εδώ;" η φωνή της εξήλθε σαν ψίθυρος, αδύναμη και ξένη στα ίδια της τα αυτιά. Προσπάθησε να ανασηκώσει το κορμό της, η παιδική της φίλη να τη στηρίζει από τα μπράτσα. Ανακάθισε με ένα επιφώνημα, ολόκληρο το σώμα της να τρέμει.
"Μαθεύτηκαν τα νέα, δεν μπορούσα να σε αφήσω μόνη σου. Μετά κόπων και βασάνων συγκράτησα τη μαμά σου από το να τα παρατήσει όλα και να έρθει τρέχοντας", αποκρίθηκε η κοκκινομάλλα πικρά. Βολεύτηκε στο κάτω μέρος του κρεβατιού, δίπλα στα πόδια της Λιόν. Η παλάμη της ακούμπησε απαλά το γόνατο της καστανομάλλας, το πρόσωπο της Αϊρέν να μορφάζει από οδύνη. "Φοβηθήκαμε ότι δεν θα ξύπναγες"
"Πόσο καιρό ήμουν εκτός;"
"Μια εβδομάδα", αποκρίθηκε μια νέα φωνή στο χώρο και η Φύλακας άσπρισε στην απάντηση.
"Λεών, για το Θάνατο!"
"Μια-", προσπάθησε να επαναλάβει η καστανομάλλα, ωστόσο ένα οξύ ρίγος, σαν πριόνι, της διαπέρασε τα μηνίγγια. Δίπλωσε στα δύο, το κεφάλι της έτοιμο να γίνει χίλια κομμάτια. Η όραση της θόλωσε και το δωμάτιο τυλίχθηκε σε μία πυκνή ομίχλη.
Βρες το.