Dandelion (#SCBC2024)

3. ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

"Είσαι τυχερή που κατέχεις τέτοια δύναμη, Φύλακα. Η Μαύρη Μαγεία που σε τραυμάτισε είναι από τις ισχυρότερες της τελευταίας εικοσαετίας. Θα έπρεπε να σε αφήσει τουλάχιστον ανάπηρη", η μεσήλικη γυναίκα με το στρογγυλό πρόσωπο και τα παιδικά χαρακτηριστικά, της επεσήμανε έκπληκτη. Μικρά ζωηρά μάτια, γεμάτα φως, ψαχούλευαν τα απομεινάρια της Σκοτεινής Μαγείας στο δέρμα της νεαρής, ελπίζοντας ότι οι πρασινωποί μώλωπες, ως ένδειξη αφαίρεσης, δεν θα ζωντάνευαν ξανά. Η καστανομάλλα εστίασε στο ταβάνι, μουγκρίζοντας από τον πόνο καθώς τα έμπειρα δάχτυλα της θεραπεύτριας ψηλάφισαν την πληγή της.
"Ο Ψυχοφάγος καυχιέται ήδη αρκετά, Σάντρα. Μην τον παινεύεις και στο σπίτι μας", σχολίασε κακεντρεχώς ο Στεφάν, παρακολουθώντας την εμφανώς εκνευρισμένος. Ήταν γερμένος ενάντια στον λευκό τοίχο του θεραπευτηρίου, τα μπράτσα του πάνω από το στήθος του, το ύφος του δυσοίωνο. Η Φύλακας του πέταξε ένα εκνευρισμένο βλέμμα γεμάτο νόημα, το οποίο φάνηκε να αγνοεί πλήρως.

"Ο Σκοτεινός Αφέντης το προκάλεσε αυτό;", τραύλισε σαστισμένη η καημένη γυναίκα και με αυτή την ερώτηση, η καστανομάλλα αποφάσισε ότι η συνάντηση έπρεπε να λάβει τέλος. Σηκώθηκε από τη κλίνη και τοποθέτησε τον κορσέ γύρω από τη μέση της.
"Τίποτα δεν έγινε, Σάντρα", απάντησε κάπως επιθετικά, μορφάζοντας από τον πόνο καθώς έδενε τα λεπτά σκοινιά του ενδύματος της στο στομάχι της. Βημάτισε προς την έξοδο του θεραπευτηρίου, με τον ξανθό άντρα στο κατόπι της. Λίγα βήματα μακριά, η παλάμη του τυλίχτηκε γύρω από το μπράτσο της σαν ατσάλινη λαβή.
"Χρειάζεσαι ανάρρωση"
"Μπορεί να περιμένει", αποκρίθηκε ψυχρά, παλεύοντας να διαφύγει από τον άντρα, πριν γίνει αντικείμενο της οργής της. Ο Στεφάν δεν πτοήθηκε και την τράβηξε βίαια προς το μέρος του, ώστε να αποκτήσει την προσοχή της. Το κεχριμπάρι ανακλούσε ηφαίστεια, πύρινες γλώσσες. Η υπομονή του είχε από ώρα κάνει φτερά.

"Τι σου συμβαίνει; Από την ώρα που κατέφθασε αυτό το κάθαρμα, είσαι άλλος άνθρωπος", οριακά φώναξε, ολόκληρη η υπόσταση του να τρέμει. Η Λιόν ξεφύσησε οργισμένα στα λεγόμενα του, τα μάτια της να γυαλίζουν επιθετικά.
"Η ανυπακοή σου συνέβη, όχι ο Ψυχοφάγος! Τι σκεφτόσουν;" τον βολιδοσκόπησε αυστηρά, ο Στεφάν να βγαίνει εκτός εαυτού. Την έσπρωξε με δύναμη ενάντια στον τοίχο, καλύπτοντας το κορμί της πλήρως με το δικό του.
"Εσένα σκεφτόμουν, γαμώτο. Επέτρεπες σε εκείνο το τίποτα να σε ποδοπατήσει!"
"Το είχα υπό έλεγχο!"
"Το βλέπω!"

Με εκείνο το τελευταίο μνησίκακο σχόλιο του, οπισθοχώρησε. Εξαφανίστηκε από το διάδρομο, δίχως να της αφήνει περιθώριο απόκρισης. Η Λιόν ανάσανε κοφτά, τρίβοντας τους κροτάφους της εξουθενωμένη. Ένας οξύς πόνος τη διαπέρασε, κόβοντας της τα γόνατα και την αναπνοή. Δεν είχε χρόνο για ανάρρωση, έπρεπε να επικοινωνήσει με το Μάγιστρο. Στηρίχθηκε στο τοίχο και στα επόμενα πέντε βήματα, χώθηκε σε μία απόμακρη γωνιά του διαδρόμου. Ένιωσε το επόμενο κύμα πόνου να της σιγοκαίει τα σωθικά. Άφησε τον εαυτό της να καταρρεύσει με την πλάτη στο λευκό μάρμαρο. Το βλέμμα της εστίασε στον πορσελάνινο πολυέλαιο από πάνω της, οι σκέψεις τις να προσπαθούν να εστιάσουν στα ιριδίζοντα διαμαντάκια από λάπις λαζούλι για να μειώσουν τον πόνο. Αφέθηκε κομματιασμένη, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν θα την έβλεπε σε αυτό το σημείο. Στη σκέψη ότι τα νέα για τα τραύματα της θα έφταναν μέχρι τις παρυφές του Γνωστού Κόσμου, ένιωσε αναγούλα. Κυρίως λόγω της ικανοποίησης που θα έφερναν στον εχθρό της. Πανικός θα εξαπλωνόταν σε Φωτεινούς και θνητούς στην εκμάθηση της αδυναμίας της.
Είχε μια πραγματικότητα να προστατεύσει.