Dandelion (#SCBC2024)

13. ΛΕΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΛΥΚΟΙ

Η Λούνα προχωρούσε στους αμυδρά φωτισμένους διαδρόμους με την φιγούρα του Νέστωρ να την συνοδεύει σαν πανύψηλο άγαλμα πολεμιστή. Την τελευταία εβδομάδα, την ακολουθούσε αμίλητος στις εξορμήσεις της, προκαλώντας της αμηχανία. Το εξεταστικό του βλέμμα δεν βοηθούσε, έτσι όπως έμενε καρφωμένο πάνω της. Οι ελάχιστες κουβέντες που αντάλλασαν, δεν βελτίωναν καθόλου τη κατάσταση. Η κοπέλα είχε εξερευνήσει ήδη το βόρειο πύργο, ο οποίος αποτελούταν κυρίως από δωμάτια υπηρετών, τη κουζίνα, βιβλιοθήκες και τα προσωπικά διαμερίσματα του Στρατηγού. Δεν είχε ανακαλύψει ακόμα τίποτα χρήσιμο, ούτε πληροφορία, ούτε διέξοδο. Αποφάσισε να επισκεφτεί ξανά την βιβλιοθήκη, κυρίως για να καταφέρει να διαφύγει από τη πραγματικότητα και από τη μοναξιά του δωματίου.
Ο Στρατηγός δεν την είχε επισκεφθεί από τη τελευταία τους διαφωνία. Ούτε για να ελέγξει το χώρο του. Προφανώς και είχε άλλο δωμάτιο για κοιμάται τις νύχτες, όμως η Λούνα ούτε γνώριζε που ήταν, ούτε επιθυμούσε να μάθει. Ίσως να είχε κάποια και να την επισκεπτόταν, όσο τα διαμερίσματα του είχαν καταληφθεί από την ανεπιθύμητη καλεσμένη του.
Μάλαξε τα μηνίγγια της με τις άκρες των δαχτύλων, πασχίζοντας να μετριάσει την επίθεση των σκέψεων της. Ένα κουβάρι είχε φωλιάσει στον εγκέφαλο της, δίχως να έχει κάποια εμφανή κλωστή για να λυθεί. Άραγε έτσι ένιωθε η αδερφή της όποτε βρισκόταν σε κάποιο δίλημμα;

Μια σουβλιά την χτύπησε στο στήθος. Ακόμη δεν είχε νέα για την κατάσταση της. Γνώριζε μονάχα, ως την πληροφόρησε ο Νέστορας πριν λίγες μέρες ύστερα από προτροπή του Στρατηγού, ότι θα γινόταν καλά. Ξεφύσηξε θυμωμένη, η άγνοια να την έχει φτάσει στο όριο της. Δίπλα της, ο φρουρός φαινόταν εξίσου προβληματισμένος, το σκληρό βλέμμα του να πλανάται στο κενό.
"Είσαι πιο σκυθρωπός απ'ότι συνήθως ή είναι η ιδέα μου;" τον ρώτησε η κοπέλα απαλά, ο άντρας να στρέφει τη προσοχή του πάνω της κάπως απότομα. Το κίτρινο την εξέτασε για μερικά δευτερόλεπτα, προτού ο Νέστορας τρίψει το πρόσωπο του με τη παλάμη του.
"Πιστεύω ότι κάτι έχω ξεχάσει και με τρελαίνει που δεν μπορώ να θυμηθώ τι"
"Ίσως να μην ήταν τόσο σημαντικό", μουρμούρισε η Λούνα καθώς ζύγωναν την δίφυλλη πόρτα από ξύλο πεύκου. Ρούνοι σε χρυσή απόχρωση είχαν σκαλιστεί περιμετρικά του κουφώματος, η φράση άγνωστη στη νεαρή κοπέλα. Η επιφάνεια υποχώρησε με ελάχιστη δύναμη και εισήλθε στο χώρο, το φως υπερβολικά λιγοστό.

"...έχουν κινηθεί απειλητικά προς τα ανατολικά φρούρια..."
Η Λούνα κοκάλωσε στη θέση της, καθώς μια ντουζίνα ζευγάρια μάτια στράφηκαν επιθετικά προς το μέρος της. Ο Νέστωρ στάθηκε δίπλα της εξίσου έκπληκτος, βωμολοχώντας σιγανά κάτω από την ανάσα του.
"Θυμήθηκα αυτό που ξέχασα", της ψιθύρισε διακριτικά, καθώς ο Σκοτεινός Αφέντης βημάτισε προς το μέρος τους. Η πανοπλία του τον αγκάλιαζε περήφανα και επιβλητικά. Οι εξέχοντες φολίδες προκάλεσαν ναυτία στη νεαρή κοπέλα. Το βλέμμα της αναζήτησε ενστικτωδώς την μορφή του Στρατηγού. Το καναρινί την παρατηρούσε παγωμένο, καθώς είχε σηκωθεί από τη θέση του, κάθε μυς του κορμιού του σφιγμένος.