Her Fault

Part 2

ជូននីបើកភ្នែកឡើងសារជាថ្មីក៍នៅឃើញពិដានសស្បុសនៅឡើយបញ្ជាក់ថានាងនៅក្នុងភូមិគ្រឹះស្កឹមស្កៃរបស់ថេយ៉ុងនៅឡើយ។ នាងតូចក្តៅក្រហាយក្នុងចិត្ត ស្អីណាស់ណាគ្រាន់តែរឿង
ប៉ុននឹងក៍ចាប់មកដែរ។ ជើងក៍ជាប់ចំណងចង់រើរឹតតែឈឺ។ តុកៗ សំឡេងគោះទ្វាបន្លឺឡើងមុននឹងត្រូវបើកឡើង ធ្វើឲ្យអ្នកនៅលើគ្រែធ្វើពុតជាបិទភ្នែកដេកបន្ត។
រាងសង្ហាររបស់ថេយ៉ុងដើរចូលមកព្រមជាមួយ
អាហារមួយថាសមកដាក់លើតុក្បែរគ្រែដំណេក។
«ងើបមកញ៉ាំបាយ» នាយយកដៃដង្រួនដៃនាងតូចមុននឹងតម្រង់ទៅស្រាយចំណងដែរជាប់នៅជើងនាង។ ជូននីបើកភ្នែកសម្លឹងទៅមុខសង្ហាររបស់គេអំឡុងពេលគេស្រាយខ្សែរសម្លឹងមិនដាក់ភ្នែក
ដោយមិនបានដឹងថាម្ចាស់មុខគេដឹងទាំងពីដំបូង
«នៅមើលយូរទៀតទេ?» នាងភ្ញាក់ព្រឺតតែម្តងប្រញាប់ងាកមុខចេញ។
«ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំសង្ហារតែមិនមែនចេះតែឲ្យមើលទេ ឆាប់ញ៉ាំអាហារនេះហើយត្រឡប់ទៅសម្បុកនាងវិញ»
«លោកក៍គ្មានមាយាទណាស់ដែរ សុទ្ធសម្បុក» ថេយ៉ុងសម្លក់នាងថ្លែរទាំងគ្រឺត។
«ក្មេងឈ្លើយ!»
«ចាស់ហើយមិនគិតទៅវត្តទេ ក្មេងឈ្លោះគ្នានៅសាលា ចាប់យកមកជេរដល់ផ្ទះ» មើលចុះតមាត់មិន
បាត់មួយម៉ាត់ទើបគេទ្រាំមិនបានក្តិចថ្ពាល់នាងមួយទំហឹងឡើងក្រហម។
«តមាត់?»
«អូយ! ចុះខ្ញុំមានមាត់តា៎ មកក្តិចគេចឹង» នាងតូចលើកដៃស្រឡូនស្អាតមកអង្អែលថ្ពាល់ខ្លួនឯងតិចទាំងឈឺក្រហាយ។
«ញ៉ាំឲ្យលឿនហើយប្រញាប់ចេញទៅ» ថេយ៉ុង
សង្កត់សំឡេងមាំមុននឹងដើរទៅអង្គុយលើសាឡុងទាញសៀវភៅមកអាន។ គេអង្គុយមើលនាងញ៉ាំអាហារមិនដាក់ភ្នែកនិងនឹកឃើញថ្ពាល់ដែរក្រហមងាំងដោយសារដៃគេមិញនេះនឹកឃើញចង់តែក្តិចទៀតទេក្នាញ់ណាស់។
បន្ទាប់ញ៉ាំអាហាររួចនាងក៍ងាកមកសួរគេរឿងមួយ ដែរនាងបានគិតក្នុងអំឡុងពេលញ៉ាំ។
«លោក!»
«មានអីឫ?»
«លោកត្រូវការរើសចុងភៅអីទេ ខ្ញុំចេះធ្វើច្រើន
ណាស់» សំដីកំបុតដែរនិយាយជាមួយគេមុននេះក៍បាត់ឆឹងជំនួសវិញដោយសំឡេងកូនឆ្មា ថ្មមសំឡេងខ្លាំងទៅវិញ។
«ហឹស អត់ចង់បានសម្បីម្នាក់ទេ»អ្នកកម្លោះសើចហឹសក្នុងបំពង់ក ទាំងភ្នែកជាប់សៀវភៅមិនខ្ចីមើលមុខអ្នកកំពុងចង់សុំការងារគេមុននេះ។
«មិនថាម្ហូបកូរ៉េ ចិន អាសុី អឺរ៉ុប ជាពិសេសគឺម្ហូបបារាំងខ្ញុំជំនាញណាស់» នាងតូចព្យាយាមអួតពីជំនាញខ្លួនឯងប្រាប់គេដោយសង្ឃឹមថានឹងទទួលបាន
ការងារយកប្រាក់ខ្លះមកបង់សាលានិងចញ្ចឹមជីវិត។
«ចុងភៅខ្ញុំមានហើយ»
«ខ្ញុំគ្រាន់តែត្រូវការលុយខ្លះបង់សាលា»
«រឿងរបស់នាង»
«សូមអង្វរ»
«ញ៉ាំហើយក៍ចេញពីផ្ទះខ្ញុំទៅមិនចង់ទុកយូរនាំអន្តរាយផ្ទះ ហើយលើកក្រោយបើនាងហ៊ានទៅប៉ះពាល់
នរណាដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ នាងចប់មិនខាន» នាងតូចអង្គុយស្តាប់គេទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំបើគ្មានការងារធ្វើនាងស្លាប់មិនខាន។ ទឹកមុខអង្វរករបស់នាងធ្វើឲ្យ
ថេយ៉ុងគិតខ្លះដែរ នាងគ្រាន់ជាក្មេងមិនដឹងអី ពេលនេះក៍គ្មានសល់អ្វីក្រៅពីសំបកខ្លួន។ រាងស្តើងអស់សង្ឈឹមទាញកាបូបរៀបនឹងចេញពីបន្ទប់ តែត្រូវបាន
សំឡេងគេបញ្ឈប់។
«ឈប់សិន! ទៅធ្វើ2-3មុខមកខ្ញុំភ្លក់សិន»
«ចា៎? បានៗខ្ញុំទៅធ្វើភ្លាម នាំខ្ញុំទៅផ្ទះបាយបន្តិចមក ខ្ញុំមិនស្គាល់» ថេយ៉ុងងើបនិងនាំផ្លូវនាងទៅរកផ្ទះបាយ។ នៅតាមផ្លូវនាងឃើញបន្ទប់ជាច្រើនព្រមជាមួយសម្ភារៈទំនើបៗដែលតាំងលម្អពាសពេញផ្ទះ មើលទៅត្រជាក់ភ្នែកណាស់ និងគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍
បំផុតគឺរូបថតគេមួយផ្ទាំងធំបញ្ឈរនៅលើជញ្ចាំងយ៉ាង
ស្រស់សង្ហារ។ នៅប៉ុន្មានវិនាទីក្រោយមកនាយសង្ហារព្រមទាំងនាងតូចក៍បានមកដល់ផ្ទះបាយធំ
ដែរមានស្ទើរគ្រប់សព្វបែបយ៉ាងមិនខ្វះ។ ផ្ទះបាយដែរជាក្តីស្រម៉ៃរបស់ជូននីមនុស្សពូកែញ៉ាំនិងចូលចិត្តធ្វើ
ម្លូប ទីនេះមានទាំងម៉ាស៉ីនដុតនំ សម្ភារៈចំអិនអាហារគ្រប់ប្រភេទ ធ្វើឲ្យស្រីតូចចំហរមាត់បើកភ្នែកធំៗហាក់
មិនជឿថាលើលោកនេះមានផ្ទះបាយដែរល្អភ្នែក
យ៉ាងនេះសោះ។
«ខ្ញុំទុកពេលឲ្យនាង1ម៉ោង ធ្វើឲ្យបាន3មុខ»
«ចា៎ទទួលបញ្ចាចៅហ្វាយ»
1ម៉ោងក្រោយមកម្លូប3មុខដែរថេយ៉ុងត្រូវការក៍លិចឡើងនៅលើតុអាហារពីមុខរាងសង្ហារ។ ទាំងក្លិន រូបរាងរបស់វាទាក់ទាញក្រពះរបស់គេមិនតិចនោះទេ។
រាងតូចឈរញញឹមមើលទៅម្ហូបខ្លួនឯងទាំងមាន
មោទភាពតែត្រូវធ្លាក់ទឹកមុខព្រោះសម្តីរាងសង្ហារ
«ញ៉ាំមិនកើតទេ»
«បើមិនទាន់ញ៉ាំផងមិចលោកថាអត់កើត ?»
«រូបរាងមិនស្អាតក៍ដឹងបាត់ហើយ»
«ឆាប់ដាក់ចូលមាត់ភ្លាម!» នាងសន្លក់គេថ្លែ។ មកហ៊ានមាក់ងាយថ្វៃដៃនាងទៅកើត
«អូខេៗ» ថេយ៉ុងដួសមួយស្លាព្រាមកសាក់។ ថ្វៃដៃនាងមិនអន់ទេថែមទាំងឆ្ញាញ់ទៀតផង ឆ្ញាញ់ជាងចុងភៅផ្ទះគេធ្វើទៅទៀតព្រមទាំងលួចសរសើរនាងក្នុងចិត្តទៀតផង។
«អឹម... គួរសម» ថេយ៉ុងធ្វើជាពេបមាត់មិនចង់បញ្ចោរនាង។ គេក៍ភ្លក់ជាបន្តបន្ទាប់ហើយក៍ពេញចិត្តគ្រប់មុខ។
ដំបូងថាមិនចង់ផ្តល់ការងារឲ្យនាងព្រោះចង់ឲ្យនាងវេទនាម្តងតែមិនដាច់ចិត្តឲ្យក្មេងម្នាក់ត្រូវឈប់ពី
ការសិក្សា ណាមួយអាហារបស់នាងក៍ត្រូវចិត្តគេដែរ។
«យ៉ាងមិចដែរ ខ្ញុំអាចមានសមត្ថភាពធ្វើជាចុងភៅបានទេ?» ស្រីស្រស់ព្យាយាមញញឹមក្រែងលអាចឲ្យម្ចាស់ផ្ទះទន់ចិត្តបាន ជូននីបើកភ្នែកឡើងសារជាថ្មីក៍នៅឃើញពិដានសស្បុសនៅឡើយបញ្ជាក់ថានាងនៅក្នុងភូមិគ្រឹះស្កឹមស្កៃរបស់ថេយ៉ុងនៅឡើយ។ នាងតូចក្តៅក្រហាយក្នុងចិត្ត ស្អីណាស់ណាគ្រាន់តែរឿង
ប៉ុននឹងក៍ចាប់មកដែរ។ ជើងក៍ជាប់ចំណងចង់រើរឹតតែឈឺ។ តុកៗ សំឡេងគោះទ្វាបន្លឺឡើងមុននឹងត្រូវបើកឡើង ធ្វើឲ្យអ្នកនៅលើគ្រែធ្វើពុតជាបិទភ្នែកដេកបន្ត។
រាងសង្ហាររបស់ថេយ៉ុងដើរចូលមកព្រមជាមួយ
អាហារមួយថាសមកដាក់លើតុក្បែរគ្រែដំណេក។
«ងើបមកញ៉ាំបាយ» នាយយកដៃដង្រួនដៃនាងតូចមុននឹងតម្រង់ទៅស្រាយចំណងដែរជាប់នៅជើងនាង។ ជូននីបើកភ្នែកសម្លឹងទៅមុខសង្ហាររបស់គេអំឡុងពេលគេស្រាយខ្សែរសម្លឹងមិនដាក់ភ្នែក
ដោយមិនបានដឹងថាម្ចាស់មុខគេដឹងទាំងពីដំបូង
«នៅមើលយូរទៀតទេ?» នាងភ្ញាក់ព្រឺតតែម្តងប្រញាប់ងាកមុខចេញ។
«ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំសង្ហារតែមិនមែនចេះតែឲ្យមើលទេ ឆាប់ញ៉ាំអាហារនេះហើយត្រឡប់ទៅសម្បុកនាងវិញ»
«លោកក៍គ្មានមាយាទណាស់ដែរ សុទ្ធសម្បុក» ថេយ៉ុងសម្លក់នាងថ្លែរទាំងគ្រឺត។
«ក្មេងឈ្លើយ!»
«ចាស់ហើយមិនគិតទៅវត្តទេ ក្មេងឈ្លោះគ្នានៅសាលា ចាប់យកមកជេរដល់ផ្ទះ» មើលចុះតមាត់មិន
បាត់មួយម៉ាត់ទើបគេទ្រាំមិនបានក្តិចថ្ពាល់នាងមួយទំហឹងឡើងក្រហម។
«តមាត់?»
«អាយ! ចុះខ្ញុំមានមាត់តា៎ មកក្តិចគេចឹង» នាងតូចលើកដៃស្រឡូនស្អាតមកអង្អែលថ្ពាល់ខ្លួនឯងតិចទាំងឈឺក្រហាយ។
«ញ៉ាំឲ្យលឿនហើយប្រញាប់ចេញទៅ» ថេយ៉ុង
សង្កត់សំឡេងមាំមុននឹងដើរទៅអង្គុយលើសាឡុងទាញសៀវភៅមកអាន។ គេអង្គុយមើលនាងញ៉ាំអាហារមិនដាក់ភ្នែកនិងនឹកឃើញថ្ពាល់ដែរក្រហមងាំងដោយសារដៃគេមិញនេះនឹកឃើញចង់តែក្តិចទៀតទេក្នាញ់ណាស់។
បន្ទាប់ញ៉ាំអាហាររួចនាងក៍ងាកមកសួរគេរឿងមួយ ដែរនាងបានគិតក្នុងអំឡុងពេលញ៉ាំ។
«លោក!»
«មានអីឫ?»
«លោកត្រូវការរើសចុងភៅអីទេ ខ្ញុំចេះធ្វើច្រើន
ណាស់» សំដីកំបុតដែរនិយាយជាមួយគេមុននេះក៍បាត់ឆឹងជំនួសវិញដោយសំឡេងកូនឆ្មា ថ្មមសំឡេងខ្លាំងទៅវិញ។
«ហឹស អត់ចង់បានសម្បីម្នាក់ទេ» អ្នកកម្លោះសើចហឹសក្នុងបំពង់ក ទាំងភ្នែកជាប់សៀវភៅមិនខ្ចីមើលមុខអ្នកកំពុងចង់សុំការងារគេមុននេះ។
«មិនថាម្ហូបកូរ៉េ ចិន អាសុី អឺរ៉ុប ជាពិសេសគឺម្ហូបបារាំងខ្ញុំជំនាញណាស់» នាងតូចព្យាយាមអួតពីជំនាញខ្លួនឯងប្រាប់គេដោយសង្ឃឹមថានឹងទទួលបាន
ការងារយកប្រាក់ខ្លះមកបង់សាលានិងចញ្ចឹមជីវិត។
«ចុងភៅខ្ញុំមានហើយ»
«ខ្ញុំគ្រាន់តែត្រូវការលុយខ្លះបង់សាលា»
«រឿងរបស់នាង»
«សូមអង្វរ»
«ញ៉ាំហើយក៍ចេញពីផ្ទះខ្ញុំទៅមិនចង់ទុកយូរនាំអន្តរាយផ្ទះ ហើយលើកក្រោយបើនាងហ៊ានទៅប៉ះពាល់
នរណាដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ នាងចប់មិនខាន» នាងតូចអង្គុយស្តាប់គេទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំបើគ្មានការងារធ្វើនាងស្លាប់មិនខាន។ ទឹកមុខអង្វរករបស់នាងធ្វើឲ្យ
ថេយ៉ុងគិតខ្លះដែរ នាងគ្រាន់ជាក្មេងមិនដឹងអី ពេលនេះក៍គ្មានសល់អ្វីក្រៅពីសំបកខ្លួន។ រាងស្មើងរៀបចំកាបូបបម្រង់នឹងឈានជើងចេញពីបន្ទប់ តែត្រូវបាន
សំឡេងគេបញ្ឈប់។
«ឈប់សិន! ទៅធ្វើ2-3មុខមកខ្ញុំភ្លក់សិន»
«ចា៎? បានៗខ្ញុំទៅធ្វើភ្លាម នាំខ្ញុំទៅផ្ទះបាយបន្តិចមក ខ្ញុំមិនស្គាល់» ថេយ៉ុងងើបនិងនាំផ្លូវនាងទៅរកផ្ទះបាយ។ នៅតាមផ្លូវនាងឃើញបន្ទប់ជាច្រើនព្រមជាមួយសម្ភារៈទំនើបៗដែលតាំងលម្អពាសពេញផ្ទះ មើលទៅត្រជាក់ភ្នែកណាស់ និងគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍
បំផុតគឺរូបថតគេមួយផ្ទាំងធំបញ្ឈរនៅលើជញ្ចាំងយ៉ាង
ស្រស់សង្ហារ។ នៅប៉ុន្មានវិនាទីក្រោយមកនាយសង្ហារព្រមទាំងនាងតូចក៍បានមកដល់ផ្ទះបាយធំ
ដែរមានស្ទើរគ្រប់សព្វបែបយ៉ាងមិនខ្វះ។ ផ្ទះបាយដែរជាក្តីស្រម៉ៃរបស់ជូននីមនុស្សពូកែញ៉ាំនិងចូលចិត្តធ្វើ
ម្លូប ទីនេះមានទាំងម៉ាស៉ីនដុតនំ សម្ភារៈចំអិនអាហារគ្រប់ប្រភេទ ធ្វើឲ្យស្រីតូចចំហរមាត់បើកភ្នែកធំៗហាក់
មិនជឿថាលើលោកនេះមានផ្ទះបាយដែរល្អភ្នែក
យ៉ាងនេះសោះ។
«ខ្ញុំទុកពេលឲ្យនាង1ម៉ោង ធ្វើឲ្យបាន3មុខ»
«ចា៎ទទួលបញ្ចាចៅហ្វាយ»
1ម៉ោងក្រោយមកម្លូប3មុខដែរថេយ៉ុងត្រូវការក៍លិចឡើងនៅលើតុអាហារពីមុខរាងសង្ហារ។ ទាំងក្លិន រូបរាងរបស់វាទាក់ទាញក្រពះរបស់គេមិនតិចនោះទេ។
រាងតូចឈរញញឹមមើលទៅម្លូបខ្លួនឯងទាំងមាន
មោទភាពតែត្រូវធ្លាក់ទឹកមុខព្រោះសម្តីរាងសង្ហារ
«ញ៉ាំមិនកើតទេ»
«បើមិនទាន់ញ៉ាំផងមិចលោកថាអត់កើត ?»
«រូបរាងមិនស្អាតក៍ដឹងបាត់ហើយ»
«ឆាប់ដាក់ចូលមាត់ភ្លាម!» នាងសន្លក់គេថ្លែ។ មកហ៊ានមាក់ងាយថ្វៃដៃនាងទៅកើត
«អូខេៗ» ថេយ៉ុងដួសមួយស្លាព្រាមកសាក់។ ថ្វៃដៃនាងមិនអន់ទេថែមទាំងឆ្ញាញ់ទៀតផង ឆ្ញាញ់ជាងចុងភៅផ្ទះគេធ្វើទៅទៀតព្រមទាំងលួចសរសើរនាងក្នុងចិត្តទៀតផង។
«អឹម... គួរសម» ថេយ៉ុងធ្វើជាពេបមាត់មិនចង់បញ្ចោរនាង។ គេក៍ភ្លក់ជាបន្តបន្ទាប់ហើយក៍ពេញចិត្តគ្រប់មុខ។
ដំបូងថាមិនចង់ផ្តល់ការងារឲ្យនាងព្រោះចង់ឲ្យនាងវេទនាម្តងតែមិនដាច់ចិត្តឲ្យក្មេងម្នាក់ត្រូវឈប់ពី
ការសិក្សា ណាមួយអាហារបស់នាងក៍ត្រូវចិត្តគេដែរ។
«យ៉ាងមិចដែរ ខ្ញុំអាចមានសមត្ថភាពធ្វើជាចុងភៅបានទេ?» ស្រីស្រស់ព្យាយាមញញឹមក្រែងលអាចឲ្យម្ចាស់ផ្ទះទន់ចិត្តបាន
« Ok ខ្ញុំជួលនាងសម្រាប់ធ្វើអាហារថ្ងៃត្រង់និងពេលល្ងាច ឯពេលព្រឹកក៍យកពេលទៅរៀនចុះ»
«យ៉េរៗ thank you » នាងអរមិនស្ទើរទេញញឹមរីកមុខរីកមាត់ចង់រហែក។
To be continue