"අඩෝ අපි උඹෙ මලගමට එන්න හිටියේ"
"සිරාවටම මාරි බිස්කට් එකක් කාල නෙස්කැෆේ උගුරක් බීපු කාලයක් මතක නෑ ඕයි"
දින තුනක ලෙඩ නිවාඩුවෙන් පසුව පාසල් පැමිණි දේදුව ඔහුගෙ පාප මිතුරන් විසින් පිලිගත් අන්දමයි ඒ. දිවියම කන්ටෙපෑ මේකලාව.
"දේදු උඹ මේ පාර IOB competitions යනව ද"
"තාම මන් ඒ ගැන හිතුවෙ නෑ බිනර, ඇයි..."
"නෑ මේ මගෙන් බයෝ මැඩම් අහ අහා වද දෙනවා බන්. පුළුවන් නම් අද මැඩම් එක්ක කතා කරපන් ඈ"
"ආ හරි"
උදේ physics periods දෙක ඉවර වෙලා ඔලුවක් උස්සන හම්බුන්නෑ ප්‍රශ්නක්. ඉස්කෝල වලටත් ඉතින් ආය කලුගල් අස්සෙන් එක මැණිකක් හම්බුනම ඒක ක්ෂය වෙනකන්ම උනත් කට්ට කපයි.
"මේ බන්..."
"ම්ම්ම්"
"මන් මේක ඇහුවට අහිතක් හිතන්න එපා. ඒත් දවස් ගානක් තිස්සෙ ඉඳන් note නිසා නාහා ඉන්න බැරි කමට අහන්නේ"
"ඕ...?"
"හසංගයයි උඹයි අතරෙ මොකක් හරි මෙව්වා එකක් උනා ද"
දේදු කල්පනා කරේ බිනර අහපු දේට දෙන්නේ මොනවගේ උත්තරයක්ද කියල. ඍජු කෙටි වචන වලින් මිනිස්සු එක්ක අදහස් හුවමාරු කරගන්න දේදු හිතට එකඟව මේකට සාවද්‍ය පිලිතුරක් දෙන්න පැකිලුනේ අනික් පාර්ශවය මොන විදිහට ප්‍රතිචාර දක්වලාද කියලවත් එයාට අවබෝධයක් නැති නිසා.
මේ වගේ වෙලාවලට තමා තමන්ගෙ friend circle එකට තවදුරටත් මිනිස්සු වද්දගන්න නොහිතෙන්නෙ, අපිටවත් අගක් මුලක් හිතාගන්න බැරි කොට එයාලගෙ ප්‍රශ්න වලට කෝම කියල උත්තර දෙන්නද.
"අඩෝ බිජ්ජෝ"
ඒ වෙලාවෙම පංතිය ඇතුලට කඩාගෙන බිඳගෙන ආවේ දේදුගෙ ඉෂ්ඨ දෙයියා.
"තොට මන් කියල තියෙනවා මට ඔය නම කියන්න එපා කියල"
"අනේ උඹෙ නම අරං ගහහනින් පුකේ. අන්න වත්සලය එනවා උඹව දෙකට නවල අරින්න"
"ඒ මොක- ටහුකන්ඩ අමතක උනානේ. වසල හමාරයි"
වත්සල උදේ ඉඳන් කරපන් කියල දුන්න වැඩේ මග දාල අනුන්ගෙ ඕප හොයනවට හොඳ වැඩේ පගයට. බිනරත් අනික් අතට කඩාබිඳගෙන ක්ලාස් එකෙන් එලියට පැන්නේ කොලේකුයි පෑනකුයිත් උස්සන්.
