"ශ්වේතා මැඩම්....
මේ දොර අරින්න."
"යසයි ඉලන්දාරියෙක් ගෙදර එන වෙලා-
මේ මොකද මේ කොල්ලව උස්සන්"
හසංග ගෙදරින් එලියෙ දොර ළඟ ඉඳන් කෑ ගහද්දි උගෙ අම්මා කියවගෙනම ඇවිත් දොර ඇරිය ගමන් පුදුමෙන් එහෙම ඇහුවෙ koala පැටියෙක් වගේ එල්ලිලා අරූගෙ අතේ ඉන්න සහෙල්ව දැකලා.
"මූව එක්කන් එද්දි නින්ද ගිහින් හිටියෙ. ඇහැරෙව්වට ඇහැරුන්නෑ, උස්සන් ආවා."
හසංග වෙලාවෙ හැටියට මතක් උන පචේ කිව්වා.
කෝමත් කොල්ලො කොච්චර බිව්වත් බිව්වා කියන එක අම්මලාට කියන්නෑ.
වැටෙන්න ගැහුවත් ගෙදර දොර ඉස්සරහට ඇවිත් හිට ගන්නෙ ජීවිතේට අරක්කු බිංදුවක් කටේවත් තිබ්බ නැති එකෙක් ගානට.
බැරිම වෙලාවකවත් හරි පොඩ්ඩක් සැරට වැදිල තිබ්බොත් තමා උන්ට ගෙදර ඉන්න සහෝදර ප්‍රජාව මතක් වෙන්නේ. ඒ වෙලාවට phone වලට calls එන්නෙ සහෝදරයගෙනුත් නෙවෙයි උගෙ අපාය සහයකගෙන්.
"අඩෝ අක්කෙ, උඹෙ සහෝට කුඩු වෙන්න වැදිල ඉන්නේ. මොකද කරන්නේ"
"ඒ නංගි, අයියා ඩවුන් ඕයි. අපි ගෙනල්ලා දාන්නන්, අම්මව ශේප් කරහන් ඈ කෙල්ලෙ"
එතකොට තමා ඉන්නකන් කොන්ඩෙන් ඇද ඇද, විහිලු කර කර කේන්ති ගස්සලා ජීවිතේම එපා කරව්වන සහෝදරියොන්ව රටක් රාජ්ජයක් වගේ වටින්නෙ කාලකණ්ණි හැත්තට.
හැබැයි ඉතින් හසංගට වගේ වල් වැදිච්ච සහෝදරවරු ඉන්න ගෙවල් වල නම් එක්කො තමන්ට ගේමක් ගහගන්න වෙනව නැත්තං පිට ගෙදරක නතර වෙන්න ම වෙනව.
මේ අවස්ථාවෙ හැටියට හසංග කෙලින් කටින් හිටියත් සහෙල් නන් ඔන්දස්පොට් වෙලා හිටියෙ. Handfight එකෙන් පස්සෙ කට්ටිය ආපහු මුල ඉඳන් බොන්න පටන් ගත්ත එකේ අතුරු විපාක තමා.
"අනේ දෙයියනේ මේ කොල්ලොත්..."
හසංගගෙ අම්මා නිකටෙ අත තියාගත්තෙ අනේ අනිච්චං කියාගෙන.
"අම්මෙ, මේ සපත්තු කුට්ටමයි හෙල්මට් එකයි ගන්නකො."
සහෙල්වත් වඩාගෙන උගෙ සපත්තු කුට්ටමයි එක හෙල්මට් එක්කුත් අතේ තියාගෙන හිටපු හසංග අම්මට ඒව ගන්න කිව්වෙ සහෙල්ව තව ටිකක් උඩට කරල වඩාගෙන තමන්ගෙ සපත්තු දෙක කකුල් දෙකෙ ආධාරෙන්ම ගලවන ගමන්.
