ශෙවින්ගෙ බෝඩිමේ ඇන්ටිගෙ දුරකථන ඇමතුමෙන් පසුව දේදු ඇඳේ වාඩි වුණේ දාහක් දේවල් ගැන හිතන ගමන්.
'කොහෙ යන්න ඇද්ද'
'යාලුවා දිහාවත් ගියාද'
'After school මොනා හරි තියෙනවා ද දන්නෑ'
'කෝමත් මුට කියල යන්නයි කෝල් දෙන්නයි අමතක වෙනවනේ'
'ඒත් ඊයෙ රෑ කෝල් එකේදි එහෙම විශේෂ දෙයක් ගැන කිව්වෙත් නෑනේ'
ඇඳේ පැත්තකින් වාඩිවෙලා දෙපැත්තට දාන් ඉන්න කකුල් දෙකේ දණහිස් උඩ වැලමිටවල් තද කරන් ඔලුව පහලට හරවගෙන දේදු ඊළඟට මොකද්ද කරන්නේ කියල කල්පනා කරනවා.
පහුගිය දවස් වල වුණු සමහර පොඩි පොඩි සිද්ධි ගැනත් ශෙවින් කියල තිබ්බ නිසා හිතේ කොනක ලාවට බයකුත් නොතිබ්බම නෙවෙයි දේදුට. එකපාරටම ආපු ආවේගෙට car එකත් අරං ඔලුව හැරිච්ච අතේ ගිහින් ශෙවින්ව හොයාගන්න උවමනාවක් තිබ්බත් ආපහු දේදුට හිතුනේ කොහෙ කියල හොයන්නද කියල. කෝල් එකක් දෙන්න අර කොල්ලා ළඟ phone එක්කුත් නෑනේ. තව ටිකක් වෙලා කල්පනා කරලා දේදු ෆෝන් එක අතට අරං number එකක් dial කරා.
"හෙලෝ, කියාන් දේදු"
"හෙලෝ යසස්, උඹ කොහෙද ඉන්නේ"
"මන් පොඩි වැඩකට එලියට ඇවිත් ඉන්නෙ. කියාන්කො මොකද්ද විස්තරේ"
"මේ බන්, උඹලයෙ මැත උන්ට අද මොකක් හරි special දෙයක් ඒම තිබ්බද"
"මැත උන්ට නේ...
නෑ බන්. තිබ්බ නම් සුවහස් මට කියනවා"
"ආහ් එහෙමද..."
"ඇයි මොකෝ උඹට එකපාරටම අපේ මැත උන් ගැන හොයන්න හිතුනේ"
"ම්-ශෙවින්"
"ඇයි ශෙවින් මොකෝ"
"ඌ තාම බෝඩිමට ගිහින් නෑ"
"ටහිකේ, දැන් මොකද කරන්නේ"
"දන්නැ බන්, උඹට කෝල් එකක් දුන්නෙ ඒකයි"
"හරි උඹ ඉදාන්කො. මන් ඒරියල් එක දාල අපහු උඹට ගන්නන්."
"එල, තෑන්ක්ස් මචන්"
කෝල් එක කට් කරලා දේදු ගියේ බැල්කනි එකට. ඒකෙ ආරක්ෂිත වැට උඩට බර දීලා හිටගෙන මනුස්සයා ආපහු කල්පනා කරන්න ගත්‍තා.
