NÂRE

4.bölüm

okuyan herkese selam ve öpücükler bölüm sonunda görüşelim🤲🏻🫶🏻

Mirza herkesi evden kovmuş, beni evime götürüyordu. Bugün neler olmuştu böyle hala şoktaydım. Peki ya son konuşması, bana verdiği zaman. Bakalım ne kadar beklicekti beni. Peki ben onu sevebilecek miydim..bilmiyorum. Her şey o kadar hızlı ve kötü ilerledi ki.. yemekteki o adamı sevebilirdim, evet. Ama ya sabah beni eve tıkan o acımasız adamı? Sadece korkardım ondan.

"Yine beni mi düşünüyorsun?"

Kafamı camdan ona doğru çevirdim.

"Ya hiç alışamazsam sana? Ya sevemezsem seni?"

Yüz hatları sertleşirken bana cevap verdi.

"Alışmak zorundasın Nâre. Başka seçeneğin yok. Bu saatten sonra seni bırakmam."

"Ya başka birini sever-" arabanın ani freniyle lafım yarıda kesildi. Duymaya bile tahammül edemiyordu.

"Sakın."

"Sakın o cümleyi tamamlama. Yoksa seni eve geri götürürüm Nâre. Anladın mı?"

"A-anladım."

"İn."

Korkunç bakışlarından gözlerimi çekip dışarıya baktım. Evime gelmiştik. Şükürler olsun dedim içimden. Elim kapıya gittiğinde;

"Bugün dediğim hiçbir şeyi unutma. Özellikle iş konusunu."

Tam ağzımı açıp ona karşı gelecektim ki tekrar konuştu

"İtiraz edersen okula da göndermem. Yarın gider sildiririm kaydını."

"Normal bir ilişkiye böyle başlanmaz biliyorsun değil mi?"

"Normal bir ilişki yaşıcaz demedim zaten. İşim var, in."

         ...

Dün arabadan eve gider gitmez duş alıp uyumuştum. Aslında bugün çalışıyordum ama dünden sonra Mirzayı kızdırmaya hiç niyetim yoktu. Bu yüzden gitmicektim. Sabah beni aramış, okula gidip gitmeyeceğimi sormuştu. En azından bugün yalnız kalıp yaşadıklarımı sindirmek için ona derse gitmeyeceğimi söylemiştim.

Salonumdaki iki çiçeği suladıktan sonra ellerimi yıkayıp kendime kahve yaptım. Akşam kızlarla buluşabilirdim. Kafamın dağılması lazımdı. Acaba Mirza bunu sorun eder miydi. Kocaman bir of çektim. O kim oluyordu da bana karışıyordu. Demesi kolaydı ama bir hata demişti. Ne yapıcam ben, bundan sonra hayatımı ona göre mi yaşayacaktım. Tekrar oflayıp koltuğuma gömüldüm.

Başımın zır zır titremesiyle gözlerimi açtım. Bu hayatta en sevdiğim şeylerden biri olan aktiviteyi yapmıştım demek, koltukta uyumak. Elimi kafamın altına atıp telefonu aldım. Arayana baktığımda Eda olduğunu gördüm. Kısa bir konuşma yapıp, buluşmaya karar verdik. Aslında diğerleriyle de görüşmek istiyordum ama onlara olanları anlayabileceğimi hiç sanmıyorum. Telefonum tekrar çalmaya başlamıştı. Mirza arıyordu.

"Alo?"

"Kiminle konuşuyordun?"

"Eda ile."

"Sebep?"

"Akşam kahve içmeye gidicez de onu planlıyorduk." Herife resmen açıklama yapıyordum.

"Evde içseniz olmuyor mu bu kahveyi?"

Gerçekten bu kadar basit bir şeye bile karışacak mıydı? Alt tarafı arkadaşımla kahve içip eve dönecektim. Bu adam beni cidden delirtirdi. Sessiz kalmaya devam ettim.