AURORA/DULCINEA(METROPOLIS HEIRS IV: ZAI DEL FUEGO)

CHAPTER THIRTY-ONE: HAYAANG PUSO ANG MAGPASYA

"wala ka man ngayon sa aking piling
nasasaktan man ang puso't-damdamin
muli't-muli sa 'yo na aaminin

ika'y mahal pa rin

at kung sakali ma'y muling
magkita
at madama na
meron pang pag-asa
hindi na dapat
natin pang
dayain

hayaan nating puso ang magpasya..."

---Ika'y mahal pa rin, Rockstar
***********************

"she was diagnosed with clinical depression and anxiety, panick attack disorder the moment she woke up from coma. ang totoo nyan, i'd be honest with you---wala na talagang pag-asa na mabubuhay pa sya. she's in vegetative state at mahina ang response nya. but then, lumaban sya. pina-confine sya ni Mayor Marqueza sa isang mental health facility para sa full recovery. grabe ang pinagdaanan nya. milagro talagang nalagpasan nya lahat ng yun."

Zai close her eyes and massage her temple, while listening to Dr. Yuuey Aragon. her head is congested with all the things she just found out, idagdag pa na inuusig sya ng kanyang konsensya.

tinapik ng kapatid ang balikat nya.

"Zai, okay ka lang?" tanong nito. binuka nya ang mga mata at sumandal sa upuan. umiling sya. dahil hindi sya okay, honestly.

"salamat sa paliwanag, Doc. we'll go ahead." ani Malt dito. wala sya sa sariling lumabas ng clinic at naupo sa bench. tinabihan sya ng kapatid.

"talk to her, Zai. you owe Dulcinea an apology. do it, please." anang kapatid sa kanya.

nahilamos nya ang mga palad sa kanyang mukha. hindi nya na napigilang maluha.

for five long years, she hated Dulcinea and vows not to give the woman her forgiveness. the moment she found out her child's demise, she exploded with anger. isinumpa nya ang dating kasintahan at iniwan ito na 'di inalam ang nangyari dito.

and for those five years that she drowned herself in misery due to her loss, she submerged all of her woes in life in partying, alcohol and women. She got back to racing and won multiple times, travelled the world and douse her being in booze and money, wilding in every place she's been to. ginawa nya lahat ng iyun upang makalimot, all the while hating  Dulcinea to the core. but now---it is herself that she hated more.

"ang sama ng nagawa ko. inaamin kong nasaktan ako ng husto pero hindi excuse yun para saktan at iwan ko sya ng ganun. mierda. ang tanga ko. ang tanga, tanga ko..." aniya na pinukpok ang kanyang kaliwang dibdib. niyakap sya ng kapatid.

"tama na yan. lahat naman tayo, nagkakamali. nadadapa at nakakagawa ng mga desisyong pagsisisihan natin sa huli. ngunit ang mahalaga, natututo tayo. mistakes becomes experiences and those experiences will teach us to be a better person. now, go to her. the two of you needs to settle everything. if the feeling is gone, then give yourselves a closure. at kung ang pagmamahal ay nandyan pa, hayaan nyong puso ang magpasya. dun lang kayo magiging masaya."
***************************

nililipad ng hangin ang kanyang buhok habang nakatanaw sa bughaw na tubig ng lawa. tahimik ang lugar dahil lunes ngayon.

she inhaled the fresh, minty air coming from the pine trees. pagdilat nya, napuno na ang lawa ng mga magagandang gangsa. may ilan pa sa mga ito ang love birds at magkarugtong ang mga tuka. napangiti na lang sya. buti pa ang mga ibon, may lovelife.

"Papi! the Swans y mi Bella!" her daughter's laughter echoed around the lake. ang cute ng tawa nito habang hinahabol ang mga gangsa. todo saway naman dito ang yaya nito.

and yes. ibinalik nya ang yaya ng anak matapos syang hindi kibuin nito ng matagal. nagkukulong ito sa silid at ayaw kumain kaya naalarma sya ng husto. lagi itong umiiyak at hinahanap ang yaya nito.

nagkausap na sila ng yaya at humingi sya ng tawad dito. unti-unti nang bumabalik ang dati nyang sarili. and she's getting better.

naupo sya sa damuhan at pinanood ang anak na nagsasaya. siguro, hanggang dito na lang ang lahat. kung may karugtong pa ang kwento nila, hindi nya  alam. 

she drop a call to Dulcinea pero wala syang response na nakuha. nauunawaan naman nya. she's the one at fault. she understands the pain she caused.

kung sa tanong if mahal nya pa ito?

ang pagmamahal nya para dito, hindi naman nawala. kaya nga hindi nya nagawang mahalin ng higit pa sa kaibigan ang ina ng anak nya. dahil ang kanyang puso---iisang tao lang ang tinitibok nito mula noon, hanggang ngayon.

sumandal sya sa katawan ng puno at ipinikit ang mga mata. she's about to relax when she sniff a familiar, deliscious aroma. it smells sweet and and inviting.

she heard giggles and opened her eyes. her eyes widened when she saw who are the giggly ones looking down at her.

it's her daughter, Olivia.

and the woman whom she wanted to see for weeks now--ang babaeng mahal nya pa rin until now.

"Hi. gusto mo ng turon?" nakangiti nitong tanong nito sa kanya. bumalikwas sya ng bangon at niyakap ito ng napakahigpit.

naiyak sya ng tumugon ito sa yakap nya. ang sarap lang sa pakiramdam habang yakap ito.

kumalas sya at hinaplos ang mukha ng babaeng mahal nya.

"I'm sorry, I'm sorry. alam kong walang kapatawaran ang mga nagawa at nasabi ko sa 'yo. mauunawaan ko rin kung galit ka. nakahanda akong maghintay. mahal pa rin kita. I'm sorry..."

niyakap sya nitong muli ng mahigpit.

"wala akong galit sa 'yo. kasi naiintindihan kita. alam ko ang pakiramdam ng mawalan. matagal na kitang napatawad, huwag kang mag-alala. at.... mahal pa rin kita. hindi nagbago yun, lumipas man ang maraming taon..."

kumalas sya dito at tinitigan ang magaganda nitong mga mata. now she knew why she wasn't able to love anyone else.

because her heart has always been with Dulcinea. always.

they're about to lean forward for a kiss when her daughter sit on Dulce's lap.

"Papi, are you not angry with Tita Dulce anymore? i want her to be my Mommy! please, Papi? pretty please?" ungot pa ng paslit na palipat-lipat ang tingin sa kanilang dalawa. they smiled at each other.

she nodded.

her daughter squealed in delight.

********************************

FINALE is coming. Thank you, from the bottom of my heart and the depths of my soul. I don't receive a lot of comments, but it's okay.

may nanlalait sa akin, hurtful words were thrown my way. may mga nagbanta pa na ire-report ako. but I stood my ground.

I write because it makes me happy. It gives me purpose. I'm not famous in this platform and I know it. there's no need to tell me about it because trust me, I know.

and one more thing, there's no use na pahirapan ko pa si Zai. hindi ako ang tipo ng manunulat na pahahabain pa ang kwento just to make a character suffer even more than they already have. pareho sila ni Dulcinea na nasaktan at nawalan. I don't want to inflict more pain to them. it's their story anyway, not mine. I'm sorry if I'm not that kind of author. I'm boring, alam ko yun.

but this is who and what I am. and I won't change it just because some people don't like it.

once again, thank you for the support. to those who commented in every chapter, thank you. and to the silent readers--- thank you, too.

Love you, guys.
SAM 😘😍🤗