rich

öpücük

"Adresini ver."

"Oraya mı gideceksin? Cüzdanını burada unutmuş. Gideceksen vereyim, götür."

"Olur, ver."

-

Evin önünde durup inceledim. Eski bir apartman dairesinde. Çokta kötü görünmüyordu.

Cüzdanını açtım. Kimliğinin fotoğrafını çektim. Sonrada arabadan inip apartmana girdim.

Kapıyı iki kez tıklattım. Birkaç saniye sonra kapı biraz aralandı. Lalisa kafasını uzattı. Beni görünce hemen kapattı.

Kafamı kapıya yasladım.

"Hey, barmen. Korkma, yemeyeceğim seni."

Ses gelmedi.

"Cüzdanın bende. Onu getirdim."

Kapı yavaşça açıldı. O anda kapıyı itip içeri girdim. Kapıyı kapatıp ona döndüm.

"Sen kim olduğunu sanıyorsun Lalisa?"

Sessizce konuştu.

"Siktiğimin patronuna bak."

Güldüm.

"İsmini öğrenmeme çok mu üzüldün? Onu bana yamuk yapmadan önce düşünecektin."

"Yamuk mu?"

Kahkaha attı.

"Çok umutlandırmışım seni demekki. Üzgünüm."

Ona doğru birkaç adım attım.

"Sen kimsin?"

"Herhangi bir insanım."

"Üzgünüm. Herhangi insanlar ilgimi çekmiyor."

"Öyle mi? Ne yapmam gerekiyor ilgini çekmek için?"

"Hiç birşey. Sinirimi bozmaman yeterliydi aslında."

Ellerini havaya kaldırdı.

"Tüh, yapacak birşey yokmuş. Evimden gidebilirsin."

Arkamı döndüm kapıya doğru yürüdüm. Kapıyı kapatıp geri döndüm.

"Salon ne tarafta?"

Kaşlarını çattı.

"Ne?"

Etrafa kısaca göz atıp salona gittim. Koltuğa oturdum.

Odaya girince ona döndüm.

"Evin küçükmüş, bana taşınsana."

Derin bir nefes alıp saçını geriye attı. Önümde durdu.

"Gitmeyecek misin?"

Başımı iki yana salladım.

"Ne istiyorsun? Öpücük mü?"

Öpücük! Bu beni güldürmüştü. Kısa bir kahkaha attıktan sonra kafamı kaldırdım.

"İstediğim öpücükse verecek misin?"

Birkaç saniye ifadesiz bir şekilde suratıma baktı. Sonra gülümsedi.

"Sanmıyorum."

Yanıma oturdu.

"Bu eğlencen ne zaman biter?"

Dudağımı büktüm.

"Bilmem."

Kafasını geriye attı. Ofladı. Onun bu haline gülmeden edemedim.

Nedense onu sinir etmek hoşuma gitmişti. Buna devam edecektim.