"Kimsenin oğlu ve kimsenin kızı."
Günümüz sihir dünyasında tanınmış bir yazar olan Harvey Millard, yeni kitabı için hiçliğin ortasında bulunan eski Riddle Malikanesini kiralar.
Evin eski sahibi olan Tom Riddle'a ait bir günlük, içerisin de ise derin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saat gece yarısını geçerken kız yatakta bir kez daha döndü. Gözleri sıkıntıyla açıldı. Uykusu bu gece onu terk etmişti, teyzesi ile birlikte.
Yıllarca ona bakmıştı kız minnettardı buna fakat kendine bir bakıma özgür hissediyordu artık. Rahatlamış ve hafiflemiş gibiydi. Artık birinin isteklerine göre yaşamak zorunda değildi.
Fakat bunlarla gelen gelecek kaygısı şimdi onu uykusundan ediyordu. Okulun bitmesine 4 ay kadar vardı. Yarı yıl ise çoktan gelmişti. Kitaplar için para gerekliydi. Ailesinden hiç bir şey kalmamıştı. Yarıyılda okuldan ayrılmak zorundaydı çalışabilirdi belki ama nerede?
Daha fazla dayanamadı ve yataktan kalktı kız. Beyaz geceliğini önemsemeden üzerine bir hırka aldı ve terliklerini ayağına geçirip odasından ayrıldı.
Acelesiz adımlarla yatakhaneden çıktı ve daha önce ders için geldiği astronomi kulesine çıktı.
Hava rüzgarlıydı. Serin rüzgar yüzüne vurdukça daha çaresiz ve yalnız hissetti kendini.
Arkadan ayak sesleri duydu. Korku ile arkasını döndüğünde karanlıkla birleşmiş gölgenin arkasında dikilen Tomun bedenini gördü.
Tekrar önüne dönüp korkuluklara yaslandı. "Kavga etmek için hiç enerjim yok."
Çocuk yavaş adımlarla yanına geldi. "Görebiliyorum." "Bu yüzden yalnızca konuşmaya geldim."
Kız ona baktı bıkkınca. "Ne hakkında konuşacağız?"
Çocuk omuzlarını silkti ve sırıttı. "Mesela yumruk atmayı nereden öğrendiğini.."
Bu kızı da güldürmüştü. "Hak etmişti."
Çocuk başını salladı. "Biliyorum."
Bir süre sessizlik oldu ikiside manzarayı izliyordu.
Tom derince iç çekti. "Sanırım yarıyıl için teyzene gitmeyeceksin."
Kız başını olumsuz anlamda salladı.
Çocuk ona döndü. "Ne yapacaksın?"
Kız başını aşağı eğdi. Kendisi de bunun cevabını bilmiyordu. "Bir şeyler bulurum."
Çocuk sessizce onayladı. "Ya daha sonra?"
Kız sessiz kaldı. Çocuk ona bakması için kızın çenesini tutup kendine çevirdi. "Benimle gel."
Kız kaşlarını çattı. "Ne?"
Çocuk ona biraz daha yaklaşıp fısıldadı. "Benimle gel."
Kız şaşkınca çocuğu inceliyordu. "Ne? Nereye?"
Çocuk ciddileşti. "Okul bittiğinde. Büyük bir evim olacak ve harcayamayacağın kadar param."
Kız çocuğun çenesindeki elini indirdi. "Peki bu para nereden gelecek?"
