"Kimsenin oğlu ve kimsenin kızı."
Günümüz sihir dünyasında tanınmış bir yazar olan Harvey Millard, yeni kitabı için hiçliğin ortasında bulunan eski Riddle Malikanesini kiralar.
Evin eski sahibi olan Tom Riddle'a ait bir günlük, içerisin de ise derin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evelyn karıştırdığı kaçıncı ansiklopedi olduğunu bile unutmuştu. Tomun çalışma odasındaki tüm kitapları yerle bir etmiş yaptığı büyü kalkanını etkisiz hale getirecek bir büyü arıyordu.
Karıştırdığı bu ansiklopedide bir şey bulamamıştı. Öfkeyle yere diğerlerinin yanına fırlattı. Hetty kapıyı tıklatıp içeri girdi.
Kız ellerini saçlarına geçirdi. "Büyüyü kaldırmak için hiç bir şey bulamadım. Asamı almamış olsaydı belki bir şeyler yapabilirdim.."
Hetty huzursuzca ellerini önünde birleştirdi. "Efendim saatler oldu bir şeyler yemelisiniz."
Kız düşünceli bir şekilde odada yürümeye başladı. "Gerçi burdan çıksam ne yapacağım onu da bilmiyorum."
Hetty endişeli bakışlarını genç kızın üzerinde gezdirdi. "Yorgun gözüküyorsunuz."
Kız durdu ve kadına baktı. "Düşünebiliyor musun Hetty bana en başından beri yalan söylemiş!" Tekrar dolanmaya başladı. "Beni çok değiştirdin saçmalıklarına nasıl da kanmışım ne safmışım!"
Hetty kıza yaklaştı. "Bay Riddle güçlü bir büyücü. O istemediği sürece buradan çıkmanızın imkanı olduğunu sanmıyorum. Bunu kabul edip artık bir şeyler yiyin ve dinlenin lütfen."
Kız pencerenin önüne gelince durdu. "Ne zaman çıktı?"
Kadın da yanına gitti ve hemen arkasında durdu. "Sabah erkenden. Siz uyanmadan."
Hetty bakışlarını yere dikti. "Uyuduğunu bile sanmıyorum efendim odanıza hiç çıkmadı."
Kız başını salladı. Yaşlı gözleriyle kadına döndü. Dudakları hüzünle bükülüyordu. "En kötüsü de ne biliyor musun Hetty?" Gözlerini bir süre kapattı ve yaşların akmasına izin verdi. "Onu hala seviyorum."
Kadın acıyla baktı kıza ardından dayanamayıp onu kolları arasına aldı. "Her şeyin düzelmesini dilemekten başka bir şey elimden gelmiyor." "Keşke gelseydi efendim..."
•
Saat gece yarısını biraz geçiyordu. Evelynin gözleri artık tamamen yorulmuştu. Gözyaşı ve uykusuzluktan kıpkırmızı olmuşlardı.
Yere yığdığı kitapların arasına oturmuş dirseklerini dizlerine dayamış yüzünü ise elleri arasına almıştı. Yaktığı mumlar azalmış sönmek üzereydi.
Kapı hafif bir tıkırtı ile açıldı. Kız başını kaldırıp baktığında onun gözleriyle buluştu.
"Seni yatağında bulamadım." Çocuk sessizce içeri girdi.
Kız ayaklandı ve odadan çıkmak için yeltendi fakat çocuk kolunu tuttu. "Konuşmalıyız."
Kız yüzüne bile bakmadı. "Benim bir katil ile konuşacak bir şeyim yok."
