"Kimsenin oğlu ve kimsenin kızı."
Günümüz sihir dünyasında tanınmış bir yazar olan Harvey Millard, yeni kitabı için hiçliğin ortasında bulunan eski Riddle Malikanesini kiralar.
Evin eski sahibi olan Tom Riddle'a ait bir günlük, içerisin de ise derin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kız ertesi gün uykusuzluk ve vücudunda hissettiği yorgunlukla uyanmıştı. Yoğun ders programına yetişmek için tüm gününü koşuşturma ile geçirmişti.
Ders programı listesine baktı. Sıradaki dersi şekil değiştirmeydi. Hızlıca sınıfı bulup içeri girdi. Bu sefer erken gelmişti. Fazla kişi yoktu.
Ön sıraya oturdu ve kitabını açıp gözden geçirmeye başladı. Dün gece yaşanan senaryodan sonra Tom Riddleı hiç görmemişti. Belki de sadece ortak olduğu tek dersi var diye düşündü kız.
O bunları düşünürken öğrenciler de yavaş yavaş gelmeye başlamıştı. Başını kaldırıp baktığında onu gördü.
Erken sevindiği için pişman olmuştu. Çocuğun gözleri kızın üzerine dönünce kız hemen kitabına geri odaklandı.
Kısa süre sonra profesör Mcgonnagall sınıfa geldi ve ders başladı. Herkesin önünde ayaklı kadehler vardı. Mcgonnagall öğrencilerden kadehleri fareye çevirmelerini istedi ve büyüyü öğretti. (*birinci sınıf konusu olduğunu biliyorum. Lütfen hikayeyi okurken evrene dair fazla mantıklı düşünmeyin*:)
Herkes asalarını çıkarıp denemeye koyulmuştu. Kızda asasını eline aldı. Asasını salladı ve kelimeleri söyledi. Fakat hiç bir şey olmamıştı.
Bir kaç kez daha denedi ama bir sonuç elde edemiyordu. Üzgünce etrafına baktı. Sınıfın çoğu başarmıştı. Bir kaç kişi ve kız dışında. Kızın gözleri merakla ona kaydı.
Kollarını önünde bağlamış sıkılmış gözlerle tahtayı izliyordu. Masasında ise fare vardı. Çoktan yapmış gibi gözüküyordu. Kız tekrar kadehe döndü ve yine denedi.
Mcgonnagall yanına geldi. "Bayan Bingley. Asanızı daha hızlı sallamalısınız işte böyle." Kadın büyüyü yaptı ve kızın önündeki kadeh anında bir fareye dönüştü. Kız mahçup bakışlarla profesöre teşekkür etti.
Tekrar çevresine baktığında Riddel tıpkı Wendynin bahsettiği o bakışlarıyla kızı izliyordu. Kendinizi küçücük ve değersiz hissettiğiniz bakışlar... Evelyn hemen önüne döndü. Yüzü muhtemelen utançtan kızarmıştı. Tek isteği diğerleri gibi başarılı olmaktı fakat onlara yetişmesi çok zordu. Ağlamamak için yanağının içini dişleri arasına aldı. Başaramamak onu mahvediyordu.
•
Evelyn bitirdiği bir diğer ödevin kapağını kapattı ve bugün aldığı derslerin tekrarını yapmaya başladı. O sırada kapı açıldı ve Wendy heyecanla içeri girdi. Kızı yatakta otururken görünce kaşlarını çattı. "Evelyn, hazırlanmaya başlamamışsın!"
Kız bıkkınlıkla inledi. "Wendy gerçekten gelmem şart mı? Oldukça uykusuz hissediyorum."
Wendy ellerini beline koydu. "Söz verdin Evelyn!"
Genç kız gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı ve geri açtı. "Pekala ne giymeliyiz?"
Wendy kızı yataktan kaldırdı. "Hadi biraz neşelen çok eğleneceğiz."
