COINCIDENTAL MARRIAGE

17 - Tears are falling, falling, falling. ♥

Tiger JK - Forever (Feat Yoon Mirae) ♥

17

Baekhyun sevgiyi öğrenmişti kısa zaman içerisinde. Beklemeyi öğrenmişti. Güçlü kollar arasında nasıl rahatça uyunacağını, nasıl kahvaltıların normalden daha eğlenceli olacağını, hazzın ne demek olduğunu, birisinin küçük öpücükleri arasında kaybolmayı öğrenmişti.

Ve şimdi öğrendikleri teker teker gözünün önünden geçerken ağlamak yapabildiği en kolay ve mantıklı şey gibi gelmişti ona. Bacaklarının arasından kan hafifçe süzülürken bekliyordu. Chanyeol'un koşarak kapıdan girip onu kucağına almasını ve kurtarmasını bekliyordu ama gelen yoktu. Sanki beş dakika önce onun sesini duymamış gibi içi hala buruktu. Buna sadece özlem diyemezdi, çünkü hangi özlem insanın içini kavururcasına yakabilirdi ki? Baekhyun böyleydi şu an. Kalbi sanki bir daha eski haline gelemeyecekmiş gibi yanıyordu ve hala kapıdan koşarak giren uzun bir beden yoktu.

"Bebeğim baban birazdan gelecek." Eliyle karnını okşarken gülümsedi.

Gözleri kendisini kapatmak istiyordu. Kasıklarında oluşan ağrı uykusunu getirmişti, belki de bir kenara kıvrılıp uyuyabilirdi ve gözünü açtığında karşılaşacağı kişi Chanyeol olurdu. Kulağa mantıklı geliyordu. Koltuğun yanına biraz daha ilerleyip kendisini rahat bir pozisyona soktu. Ağrısı biraz da olsun hafiflemişti şimdi. Hafifçe gözlerini kapatıp diğerinin özlediği yüzünü gözünün önüne getirmeye çalıştı.

Hayali bile güzeldi.

Ve Baekhyun bu güzelliği daha ne kadar özleyebileceğini düşünürken uykuya kendisini bıraktı.

...

Chanyeol korkmuştu.

Abisinden aldığı arabayı son hızla sürerken yetişemeyeceğinden korkmuştu. Ama içinde yine de bir umut vardı. On dakika sonra manzarasına alıştığı apartmanın önünde arabayı durdurup yine aynı hızla merdivenleri çıkmaya başladı.

Tam evin kapısını çalacakken yanına aldığı anahtarı aklına geldi. Neredeyse günlerdir kullanmamıştı bunu. Hemen cebinden çıkartıp kapıyı açmaya çalıştı. Elleri titrediği için bunda bile başarısız olmuştu ama sonunda başarmıştı. Hızlıca kapıyı itip içeri girdi.

Burada olmayı özlemişti.

Ama en çok da burada olup diğerinin gülüşünü görmeyi özlediğini biliyordu.

Odaları hızlıca dolaşırken inleme seslerini duyunca durdu ve salona doğru gitmeye başladı. Göreceklerinden dolayı içi korku doluydu. Duydukları acı dolu inlemelerdi. Sadece sesinden bile ne kadar acı çektiğini anlayabiliyordu Chanyeol. Ve içindeki huzursuzluk gittikçe artmaya başlamıştı.

Hastanenin soğuk havasını vücudunu titretirken ameliyathanenin kapısına gözlerini dikmiş bakıyordu Chanyeol. Küçük bedeni ilk bulduğunda yer tamamen kan olmuştu ve diğerinin yüzünde neredeyse renk kalmamıştı. Chanyeol ilk defa bu kadar korktuğunu hatırlıyordu. Eğer ona bir şey olursa kendini affetmeyeceğini binlerce kez tekrarlamıştı hastaneye geldikten sonra. Ama neredeyse bir saat geçmişti diğeri içeri girene kadar ve hiçbir doktor dahi dışarı çıkmamıştı.

Gözyaşları düşerken sessizce iç çekti Chanyeol.

Ne zaman acı onları bırakacaktı?

...

Baekhyun'un hissettiği bir şey yoktu şu an.

Beyaz hastane odasında gözünü açmış ve etrafına bakınmaya başlamıştı. Bu kokuyu hiç sevememişti. Hastanelerden nefret ederdi ama şu an daha da artmıştı nefreti, beyaz büyük odada yalnızdı ve bu onu korkutmuştu.