"Na końcu wszystko będzie dobrze.
Jeśli nie jest dobrze, to znaczy, że to jeszcze nie koniec."
- John Lennon
W powyższym opowiadaniu znajdziecie kilka odpowiedzi na najbardziej nurtujące Was pytania po skończonej rozgrywce.
Czy Jake spełni swoją obi...
Byłam gotowa i zmotywowana do przeżycia dzisiejszego dnia, w moich drzwiach stanął Phil ubrany w męskie bojówki koloru khaki i czarnej przylegającej koszulce, na głowie miał związaną opaskę i włosy spięte na samuraja.
MC: Gdzie do licha Ty mnie zabierasz? - snułam teorie między rybami, gokartami i spływem kajakiem ale żadna z nich nie pasowała mi do osobowości Phila.
Phil: Niespodzianka - wyciągnął rękę w moją stronę naznaczając, że pora wychodzić.
Wsiadając do auta rozejrzałam się szukając Jake'a w oddali, zawsze gdzieś był ale tym razem nie czułam jego obecności.
Jechaliśmy 50 minut prostą drogą, krajobraz z lasów przeniósł się w skaliste tereny z każdym kilometrem góry skalne piętrzyły się coraz wyżej. Dojechaliśmy na parking z napisem "Waterfall" i jak już się domyśliłam będziemy szli pieszo do wodospadu. Phil wyciągnął z samochodu duży plecak, założył na siebie, zamknął auto i zapytał.
Phil: Gotowa na małą przygodę? - uśmiechnął się i przyjrzał się mapie przy drodze - ruszajmy.
Szliśmy kamienistymi ścieżkami aż do pierwszych mniejszych wodospadów, były cudowne ich siła była porażająca, tak swobodnie spadała z nich woda litrami.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Zdziwiona byłam, że Phil ani razu nie sugerował żeby zatrzymać się na papierosa, zwyczajnie wspinaliśmy się wyżej czasem w ciszy, czasem opowiadając coś o sobie. Im byliśmy wyżej tym głośniej słyszałam krzyki ludzi, nie były one wywołane czyjąś krzywdą, brzmiały jakby ktoś jednocześnie się bał i śmiał. Z każdym krzykiem zastanawiałam się co zobaczę na szczycie i mogłam się domyśleć, że będzie to ogromny, przepiękny wodospad z krystalicznie czystą wodą. Ludzie skakali z wyższych półek skalnych do wody, jeszcze inni zwyczajnie kąpali się w małym jeziorku u jego podnóża.
Phil: Teraz czeka nas trochę pionowej wspinaczki - odparł i ruszył do przodu.
MC: Czekaj, czekaj jak to pionowej? - patrzyłam na skaczących ludzi i zastanawiałam się, który z nich uderzy o skałę i zginie na miejscu lub większym szczęściem trafi połamany do szpitala.
Phil: Widzisz tam u góry wyrastające drzewo ze skały? - popatrzyłam do góry - z tamtej perspektywy będzie piękniejszy widok, chodź to nie będzie trudne.
Uwierzyłam mu jak głupia i ruszyłam krok za nim, wspinaliśmy się półka po półce, nie mam lęku wysokości ale z każdym stopniem robiło się poważnie wysoko, gdy tylko dotarliśmy na szczyt przyjrzałam się widokowi.
MC: Phil, mówiąc piękny widok miałeś na myśli czubki drzew czy niebo? - obróciłam się dla pewności wokół własnej osi by dostrzec czy czego nie przeoczyłam.
Phil: Przecież jest pięknie, szczególnie jak się spada - zaczął ściągać z siebie ubrania aż do bokserek.
MC: Nie, nie, nie ma takiej opcji! Pomachaj mi co najwyżej w locie - otworzyłam szeroko oczy i objęłam się własnymi rękami.
