chapter 17

248 9 0
                                    

Chapter 17 | "Cail Sébastien"
.
.
.
.
.

~~*~~

"what?!"

I walked in through the crowd and headed to where my office is.

"why do I have to be his financee?!"

Yumuko si Chris na katauhan ko nang makita ako. Nakatayo ito sa pinto ng office ko at agad nyang binuksan para makadaan ako.

"because that's for the best."

Galit na pumasok ako sa loob at naaninag si Val na nakaupo sa isang sofa habang abala sa cellphone. Napansin ako nitong pumasok kaya naman agad itong natayo sa kinauupuan para lapitan ako pero nang makita nito ang ekspresyon ko sa mukha ay napilitan itong hindi magsalita.

I went around my desk and sat on the swivel chair before leaning my head on my hand as I breathe in. Kita ko naman sa peripheral vision na naupo ulit si Val pero nakatingin na sa gawi ko.

A loud sigh escaped my lips before I averted my gaze at her and stare at her seriously. "how did Trevor get in?"  seryosong tanong ko dito.

"u-uh, sir Trevor? I-I don't know.." kinakabahan na sagot nito habang nakikipagtitigan saakin.

I narrow my eyes at her before looking away and let out a sigh. "whatever. Keep the guests entertained without me"

"right away" sagot naman nito kaagad at tumayo para yumuko sa gawi ko bago naglakad paalis ng office ko.

I rest my head to the desk, on top of my hands and close my eyes as I think to myself.

Lucas Trevor is my fiancé. That's right. He is my fiancé and I am his. Why? Because William said so. Whatever he says should always happen the way he wanted to. We can't argue nor complain about his decisions. Everything should happen the way he wanted. And I hated that fact as much as I hated Trevor.

Napansin kong bumibigat na ang mga mata ko kaya nanatili ako sa posisyon hanggang sa mawalan ako ng malay. But before I drifted away completely, I only had one person in my head: Cail Sébastien.

I met Cail on the streets. He was selling dried and gobbly roses as I passed by him. A part of me wanted to ignore him and his life numbers and get on with my day but the other part of me wins. So I took a stop, turn around and approach him.

"mam, plawers po. Pipty nalang po isa" nakangiting sabi saakin ng batang lalaki madumi ang katawan.

I looked at him seriously before averting my gaze at the flowers that he's holding. Nagisip isip ako habang nakatutok ang tingin ko sa mga bulaklak na hawak nito. "how much for—" natigil ako sa pagsasalita nang maisip ko ang sasabihin. I let out a sigh and kneel down to his level before resting my hand on his shoulder. "magkano iyan lahat?" nakangiting tanong ko dito.

Ngumiti naman saakin ng malawak ang bata bago ibinaling ang tingin sa hawak na bulaklak nito at binilang isa isa. "isa..dalawa..talto.." sabi nito habang nagbibilang.

"wag mo nang tapusin.." natagpuan ko ang sarili na sinabi bago ko inilabas ang wallet and nilahad sakanya ang limang libo. "here.. Kain ka ng mabuti ah? Nangangayayat ka na.." I told him worriedly as I analyzed his petite body.

"maraming salamat po!" masigla namang sabi nito nang kunin ang limang libo sa kamay ko at nginitian ako na parang maiiyak na. "huhu..."

"a-ah.." pagpapakawala ko bago natawa dahil sa ilang. Hindi ko kasi alam paano magpatahan ng bata kaya naman agad akong nag panic. Di ko alam ang gagawin o sasabihin habang umiiyak to sa harapan ko kaya niyakap ko nalang sya at hinawakan ito sa ulo. "tahan na.. wag ka nang umiyak, ah? Ano ah.. papangit ka nyan.." natagpuan ko ang sarili na sinabi. I mentally faced palmed.

Lies from a ConsultantTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon