𝚂𝚌𝚊𝚛𝚜~

2~

Κεφάλαιο 2ο~

Maeve's POV

Δεν ήταν το συνηθισμένο αγόρι που περίμενε κανείς. Ήταν ο πιο όμορφος που είχα γνωρίσει ως τώρα. Και όχι δεν ήταν η πρώτη μου φορά που ασχολιούμουν έτσι με κάποιον, τουλάχιστον με βάση τη μία σχέση που έχω κάνει..
Είχε γαλαζοπράσινα μάτια, τόσο έντονα που με το ζόρι δεν χανόταν κάνεις μέσα τους. Το μαλλί του ήταν καστανοξανθο και τα χαρακτηριστικά του έντονα. Και εκείνα τα μεγάλα χείλη.. Σκέφτηκα για λίγο θαυμάζοντας για παραπάνω από όσο θα έπρεπε. "γαμωτο". Σχεδόν είπα έξω από τα δόντια μου όταν είδα ότι με πήρε είδηση. Εκείνος σηκώθηκε γρήγορα από τη καρέκλα του, αναγκάζοντας με να κοιτάξω επάνω. Ναι ήταν 1,90 σίγουρα δεν κάνω πλάκα.
"εγώ να την κάνω". Λέει αδιάφορα στον διευθυντή και ρίχνοντας μου μια τελευταία ματιά βγαίνει έξω προσπερνοντας με σαν να μην υπάρχω. Γιατί πάντα οι ωραίοι φέρονται έτσι;.
Πρέπει να ξεκολλήσω, δεν τον ξέρω καν και δεν φαίνεται σαν κάποιος που θα μίλαγα.
"Καλημέρα". Αμέσως λέω όταν επανέρθω στη πραγματικότητα.
"Επειδή έχω μια δουλειά να τακτοποιήσω εδώ είναι το πρόγραμμα των μαθημάτων σου καθώς και οι κανόνες και τα ωράρια, σε λίγα λεπτά θα έρθει και η κοπέλα που θα σε καθοδηγεί. Καλή αρχή και πάλι!".
Μου λέει βιαστικά αφήνοντας μου εκείνα τα χαρτιά και πριν καν μιλήσω βγαίνει από γραφείο του. Αυτο θα πει θερμο καλωσόρισμα...
Κάθομαι σε μια από τις καρέκλες και πριν προλάβω να περιμένω για πολύ η πόρτα ανοίγει. Εκείνο το κορίτσι που προφανώς θα με καθοδηγεί μπαίνει μέσα με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και δεν είναι αυτό που μου κάνει εντύπωση αλλά τα μπλε της μαλλιά. Μάλλον τελικά δεν θα είμαι η μόνη παράξενη εδώ, σκέφτομαι και πάω να γελάσω για λίγο.
"συγνώμη για τη καθηστερηση είδα τον Cole να βγαίνει από εδώ και δεν επιχείρησα να έρθω αμέσως..".
"και τι έγινε που ήταν εκείνος εδώ;". Ρωτάω κοιτώντας περίεργη.
"Σωστά είσαι καινούρια χαχα. Έχεις πολλά να μάθεις και ένα από αυτά είναι σίγουρα ότι δεν θες να μπλέξεις μαζί του".
"αλλά ας τα αφήσουμε αυτά για τώρα, εγώ είμαι η Lilly χάρηκα για τη γνωριμία!".
Ολοκληρώνει με ένα γελακι και μου δίνει το χέρι. Αποφασίζω αυτή τη φορά να ανταποδώσω αλλά παραμένω σοβαρή."Maeve". Συστηνομαι για άλλη μια φορά.
Για λίγο κολλάω στα λόγια της βάζοντας με σε σκέψεις. Τι πάει να πει δεν θέλω να ασχοληθώ μαζί του και προς τι τόσος φόβος να μπει όταν είναι εδώ εκείνος;. Μου ακούγεται τόσο γελοίο που προσπαθώ να μη γελάσω ξανά.
Δεν θα έδειχνα φόβο σε κανέναν, πόσο μάλλον σε άλλο ένα αγόρι του πανεπιστημίου.
Καθώς περπατάμε, έχοντας βγει πια από το γραφείο η Lilly δεν έχει βάλει μιλιά μέσα της αφού μου εξηγεί τα πάντα για όλους τους χώρους. Εγώ το μόνο που κάνω κυρίως είναι να γνεφω καταφατικά ή να απαντάω μονολεκτικά. Όπως έχω ξανά πει δεν το έχω πολύ με τον κόσμο.
"και κάπου εδώ φτάνουμε στο δωμάτιο μας. Δεν ξέρω αν το ανέφερα αλλά θα ήμαστε συγκάτοικοι".
"και ποιος είναι αυτός ο μικρούλης;!". Λέει στο τέλος πειράζοντας τον σκύλο μου.
"Jack". Λέω το όνομα και αμέσως μπαίνω μέσα στο δωμάτιο. Δεν το πιστεύω ότι θα έχω συγκάτοικο, νόμιζα ότι θα έχω τον χώρο μου..
Μπορώ να πω ότι δεν έχω ενθουσιαστεί με αυτή τη σκέψη. Παρόλα αυτά δεν φαίνεται κακό άτομο η Lilly ως τώρα. Απλά μιλάει πολύ..
Αφήνω τις βαλίτσες μπροστά από το κρεβάτι και επεξεργαζομαι τον χώρο. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, ήταν βαμμένο όλο άσπρο, με δύο απλά ξύλινα κρεβάτια, μια αντίστοιχη διπλή ντουλάπα που ήταν προφανώς κοινή καθώς και ένα μικρό κουζινακι με το μπάνιο δίπλα. Το μόνο ενδιαφέρον ήταν το μεγάλο παράθυρο που έβλεπε όλη την αυλή του πανεπιστημίου.
"είσαι καιρό εδώ;". Αποφασίζω και πιάνω η ίδια μια μικρή συζήτηση για να φύγει η αμηχανία.
"είμαι εδώ και έναν χρόνο, έχασα μια χρονιά στο σχολείο έτσι ήρθα νωρίτερα εδώ".
"πως σου φαίνεται ως τώρα;!".
Την κοιτάω και παρατηρώ το κολλημένο χαμόγελο στο πρόσωπο της, νομίζω πρώτη φορά έχω γύρω μου ένα άτομο με τόση ενέργεια.
"καλά είναι υποθέτω".
"δεν είσαι και πολύ ομιλητικη ε;".
"φαίνεται πολύ;". Απαντάω σαρκαστικά κάνοντας τη να γελάσει και γελάω και εγώ λιγάκι.
"Αυτό θα αλλάξει μένοντας μαζί μου όλον αυτόν τον καιρό όμως".
Λέει γεμάτη σίγουρια. Αυτό ελπίζω και εγώ.
"Πριν πάμε στο πρώτο σου μάθημα όμως αυτό είναι για εσένα".
Λεει δίνοντας μου έναν φάκελο που έμοιαζε με πρόσκληση.
Απορημένη τον ανοίγω και είχα δίκιο.
"δεν πρέπει να χασεις το πρώτο πάρτυ της εστίας μας, γίνεται κάθε χρόνο και είμαι υπεύθυνη για τις προσκλήσεις".
Πάρτυ.. Έχω να παω σε πάρτυ τρία χρόνια πρώτου χαθούν όλα.
Χάνομαι στις σκέψεις μου ξανά πρώτου απαντήσω τίποτα.
Τόσα πολλά από το παρελθόν είναι στο μυαλό μου και συνεχώς προσπαθώ να τα αγνοώ.
"είσαι καλα;".
Ρωτάει σχεδόν ανήσυχη. Γνεφω καταφατικά και κάθομαι στο κρεβάτι. "Απλά λίγο κουρασμένη.
Πότε είναι εκείνο το πάρτυ;".
Ρωτάω, χωρίς να δείξω τι έχω. Υποθέτω ότι μπορώ να αντέξω ένα πάρτυ......

Τι είναι αυτό που στοιχειώνει την Maeve από το παρελθόν;...
Η Lilly θα γίνει φίλη της;... Τι θα συμβεί σε εκείνο το πάρτυ;... Και ο Cole τι ρόλο θα παιξει;😌

Νατο και το δεύτερο, ελπίζω να σας αρέσει όσο προχωράει, τα λεμε στο επόμενο🖤
~S