𝚂𝚌𝚊𝚛𝚜~

32~

Κεφάλαιο 32ο~

Maeve's POV

"Ήμουν περαστική". Λέω όσο πιο πειστικά μπορώ, κρατώντας σοβαρό το ύφος μου. Δεν χρειάζεται να ξέρει ότι ασχολήθηκα κάι ας το έκανα.
Με πλησιάζει απότομα κάνοντας με να βηματισω πίσω χωρίς να το περιμένω μέχρι που βρίσκω στον κορμό ενός δέντρου. Βάζει το χέρι του στον λαιμό μου προσπαθώντας να πάρει τον έλεγχο μετά από καιρό και με κοιτάει στα μάτια με θυμό, αλλά για κάποιο λόγο δεν ήταν μόνο θυμός αυτο που έβλεπα όταν ήμασταν τόσο κοντα..
Τον κοιτάω βάζοντας το χέρι μου επάνω στο δικό του έτοιμη να αντίδρασω και εγώ. "Δεν σε αφορά το τι κάνω, σου είπα να μείνεις μακριά μου γαμω!".
Λέω σχεδόν ουρλιαζοντας από την ένταση στη φωνή του. Πριν μιλήσω γυρνάει τη πλάτη του απότομα και πάει να φύγει στη προσπάθεια να κάνει ότι κάνει καλύτερο, να μου πει να μείνω μακριά του μέχρι να ξανά ασχοληθεί ο ίδιος!.
"Αρκετά αυτές οι μαλακιες!. Βαρέθηκα όλο αυτό το παιχνίδι μεταξύ μας. Μου φέρεσαι λες και με μισείς και ξαφνικά με ξανά πλησιάζεις και μετά γίνεται όλο το ίδιο... Τουλάχιστον θέλω να μάθω το γιατί!".
Φωνάζω πριν τον αφήσω να φύγει, για πρώτη φορά.
Προς εντύπωση μου σταματάει, χωρίς να με αντικρίσει για λίγο.
"ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΆΤΟΜΟ ΓΙΑ ΣΧΕΣΕΙΣ MAEVE!".
" Όσο σε κρατάω μακριά, όσο σε κάνω να με αντιπαθείς, σε κρατάω ασφαλή". Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα στην απάντηση του και για λίγο διστάζω να βρω τα λόγια μου, κάτι που σπάνια συνέβαινε σε εμένα. Μπερδεμένη τον κοιτάζω, αφού πλέον με κοίταζε το ίδιο και μπορούσα να διακρίνω την ειλικρίνεια του. Αυτή τη φορά δεν έπαιζε. Και αυτό με τρομαζε.
"Πως ξέρω ότι δεν είναι μέρος του παιχνιδιού σου;..".
Λέω παρόλα αυτά, γιατί ένα μέρος μου ακόμη δυσκόλευοταν να το χωνέψει. Με ξανά πλησιάζει, αυτή τη φορά με αργό βήμα και βάζει το χέρι του στο πιγούνι μου για να με κάνει να τον κοιτάξω, σηκώνοντας το ελαφρως. Και έτσι και κάνω.
"Δεν το ξέρεις και δεν έχω ιδέα πως να σου αποδείξω ότι δεν είμαι απλά ο μαλακας που δείχνω.. Αλλά ξέρω ένα πράγμα. Δεν έχω ξανα νιώσει έτσι για καμιά άλλη γαμωτο. Από όταν σε είδα πρώτη μέρα στη σχολή ήξερα ότι θα μπλέξω με σένα και ήθελα κατευθείαν να σε αντιπαθήσω. Όπως έκανα πάντα με όλους. Τουλάχιστον μέχρι να δείξεις ποια είσαι.. Μέχρι το πάρτυ. Εκείνο το βράδυ ήξερα ότι σε θέλω μόνο δική μου, αλλά ήξερα επίσης ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει ποτέ".
Τον κοιτάω έντονα και παίρνω μια βαθιά αναπνοή. Νιώθω τη καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα για κάτι δεύτερα, λες και τα πάντα μέσα μου περίμεναν αυτά τα λόγια.
"Όμως απέτυχες Cole, γιατί δεν μπόρεσα να σε μισήσω όσο και αν προσπαθούσα. Ακόμη και όταν έμεινα μακριά από όλα για λίγο, ήσουν στο μυαλό μου.. Εσύ και εκείνο το πάρτυ. Δεν είναι αργά να αλλάξεις. Και όσο και αν δεν μαρεσει που το παραδέχομαι μετά από ότι έγινε, σε θέλω το ίδιο".
"Δεν με ξέρεις.. Πως είσαι τόσο σίγουρη ότι δεν θα τα κάνω θάλασσα ολα;. Μετά από ότι σου έχω ήδη κάνει..".
Αυτή τη φορά τον πλησιάζω εγώ σε απόσταση αναπνοής, φέρνοντας τον κοντά στο ύψος μου.
"Είμαι διατεθειμένη να το ρισκάρω". Λέω με ένα μικρό χαμόγελο και το ανταποδιδει, καταλήγοντας να τυλίγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και να με φιλάει έντονα. Μεταφέρω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και όταν δεν το περιμένω με σηκώνει στον αέρα κάνοντας με να κολλήσω πάνω του. Φιλιομαστε ασταμάτητα λες και ο ένας χρειαζόταν το οξυγόνο του άλλου και πριν το καταλάβω ακούω φωνές καθηγητών κοντά μας. Σταματάμε το φιλί γρήγορα και μας φεύγει ένα μικρό γέλιο. Ο Cole με βάζει κάτω και αρχίζουμε να τρέχουμε χέρι χέρι προς την αντίθετη κατεύθυνση. "που πηγαίνουμε;!". Φωνάζω μέσα στο γέλιο μου καθώς τρέχουμε. "έχω βρει ένα μέρος".
Απαντάει και τελικά φτάνουμε στην άλλη άκρη, όπου ήταν το καταπράσινο δασος. "Νόμιζα έρχεται πρώτη φορά εδώ το πανεπιστήμιο". Λέω προς εντύπωση μου που είπε ότι ξέρει ένα μέρος.
"το πανεπιστήμιο μπορεί.. Εγώ όμως και οι δικοί μου οχι".
Λέει τραβώντας με να τον ακολουθήσω όλο και πιο βαθιά μεσα. Μετά από λίγο ακόμη περπάτημα καταλήγουμε μπροστά από ένα ρέμα, όπου ήταν περιτριγυρισμενο από βράχια. Φαινόταν αρκετά απότομο και απόμερο αλλά παράλληλα ήταν όμορφο σημείο αφού το πράσινο ξεπρόβαλε από παντού τριγύρω και το φως του ήλιου αντανακλουσε στο νερό κάνοντας το να φαίνεται λαμπερό.
"Ερχόμουν μικρός εδώ". Λέει ενώ μου δίνει το χέρι για άλλη μια φορά για να με βοηθήσει να κάτσω μαζί του σε ένα από τα βραχάκια. Εκείνος κάθεται στο κέντρο και εγώ κάθομαι ανάμεσα στα πόδια του σε έναν άλλον.
"Είναι όμορφα εδώ. Φαντάζομαι θα είχες καλες αναμνήσεις".

Cole's POV

Όταν μου λέει έτσι ενα αυθόρμητο ειρωνικό γέλιο μου φεύγει. Οι μονές Καλές αναμνήσεις που είχα ήταν με την μητέρα μου..και μάλλον αυτό το σχόλιο ήταν πολύ καλό για ναναι αληθινό όταν είσαι στην οικογένεια μου. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω της και την χάζευα για λίγο. Το μέρος ήταν λίγο μπροστά στη δική της ομορφιά.. Και δεν πίστευα ότι ήταν εδώ μαζί μου. Θέλω αλήθεια να το προσπαθήσω μαζί της αυτή τη φορά. Δεν είμαι καλός στις δεσμεύσεις γιατί δεν το έχω ξανα κάνει μα ξέρω ότι η Maeve αξίζει τη προσπάθεια και άργησα να το καταλάβω. Πάντα επιλέγω λάθος, αλλά όχι αυτή τη φορά όχι όσο την έχω κοντά μου, σκέφτομαι για λίγο χαμένος κοιτώντας τη. "Είσαι η πρώτη που φέρνω εδώ".
Της λέω πετώντας ένα μέρος αυτών που θέλω να της πω. Αν θέλω να λειτουργήσει ότι είναι αυτό που έχουμε τώρα, πρέπει να μάθει ποιος είμαι....

Σας είπα ότι κοντεύει η στιγμή της αληθειας:').... Πιστεύετε όμως θα τα βρούνε στα αλήθεια η τους περιμένει κάτι άλλο;.. Και η Maeve τι θα κάνει όταν μάθει την αλήθεια για τον Cole;.🙃

Λίγο αργά μες το βράδυ αλλά το ανέβασα σύντομα!. Ελπίζω να σας άρεσε κ πάλι, τα λέμε στο επόμενο!🖤
~S