𝚂𝚌𝚊𝚛𝚜~

16~

Κεφάλαιο 16ο~

Maeve's POV

Νιώθω δύο μάτια να με καίνε και όπως το περίμενα είναι εκείνου. Δεν έχει υπάρξει και μια φορά να μην ειδωθουμε, όσο και να θέλω να τον αποφύγω συνεχώς. Αμέσως γυρνάω το βλέμμα μου αλλού, αλλά με την άκρη του ματιού μου μπορώ να δω ότι διώχνει εκείνη την άκυρη από επάνω του. Τι έγινε δεν ήταν αρκετά καλή;, σκέφτομαι σαρκαστικά και ρολαρω τα μάτια μου. Αμέσως πηγαίνω προς τον καναπε όπως σχεδίαζα από πριν και βλέπω τη Lilly καθισμένη σχεδόν κολλητά με τον Ryan. "είμαι σίγουρος ότι δεν θα αρνηθείς στον νικητή".
Κάνει ο Ryan, απευθυνόμενος σε εμένα και την ίδια στιγμή μου δείχνει ένα μπουκάλι μπύρας που είχαν βάλει στο έδαφος. Μόλις καταλάβω για τι πρόκειται γελάω.
"τι ήμαστε; δημοτικό;".
Λέω αφού πρόκειται για το spin the bottle ή αλλιώς τη μπουκάλα.
"ποιος είπε ότι πρόκειται για ένα απλό φιλί;. Εκτός αν φοβάσαι".
Με το που πει έτσι γελάω λίγο περισσότερο. Αυτό έλειπε, να φοβάμαι ένα ηλιθιο παιχνίδι. Εξαλλου, τι άλλο μπορεί να έχουν βάλει μεσα;. Μονολογώ από μέσα μου και την ίδια ώρα παίρνω μια θέση σε εκείνον τον καναπε. Δίπλα μου είχα δύο άγνωστα αγόρια ενώ απέναντι ήταν ο Ryan με τη Lilly και δύο επίσης άγνωστες στην αριστερή μεριά τους. Δεν άργησαν όμως να μαζευτούν και άλλα άτομα απο το πάρτυ κοντά, για να παρακολουθήσουν. Τι πρωτότυπο..
"Ξεκιναω!". Ακούω μια από τις κοπέλες να λέει ενθουσιασμενη και γυρνάει το μπουκάλι στο τραπέζι μπροστά μας. Η αρχή του καταλήγει σε ένα από τα αγόρια δίπλα μου και προς εντύπωση μου δεν δίνουν απλά ένα φιλί όπως νόμιζα. "Τι ψηφίζετε;".
Κάνει ο Ryan γελώντας, στους υπόλοιπους και κοιτάω περίεργα.
"δωμάτιο!".
Λένε όλοι σχεδόν με μια φωνή. Αυτό σίγουρα δεν είναι το κλασσικό παιχνίδι. Η κοπέλα σηκώνεται, μαζί του και περπατάνε προς το δωμάτιο επάνω. Έτσι απλά κάθεται στον άσχετο; και μάλιστα με ενθουσιασμό;. Τι σκατα πάει λάθος με τον κόσμο εδώ;.
"οι κανόνες είναι απλοί. Διαλεγεις δωμάτιο ή φάσωμα".
"τώρα τι άλλο κάνουν στο δωμάτιο, δική τους επιλογή..". Συμπληρώνει το αγόρι δίπλα μου μετά τον Ryan, έχοντας το ίδιο πονηρό γέλιο. Είμαι εκτός αν μου τύχουν τέτοιες μαλακιες. Αρκετά είχα με το πρώτο πάρτυ στο μπιλιάρδο..

[...]

Έχοντας περασει από όλους το μπουκάλι καταλήγει στον Ryan. Είχαμε μείνει μόνο εγώ και η Lilly, που δεν το είχαμε γυρίσει.
Μόλις το σπινιαρει το τέλος του καταλήγει εκεί που περίμενα λιγότερο και αυτό είναι σε εμένα.
Η Lilly δεν αργεί να με κοιτάξει όλο νόημα και αμέσως σοβαρεύω. Δεν πρόκειται να της το κάνω αυτό για ένα χαζό παιχνίδι.
"Λοιπόν τι λετε;".
Λέει ο Ryan σχεδόν ευχαριστημενος που έδειξε σε εμένα και τον κοιτάω επιθετικά.
"δεν λένε, γιατί δεν πρόκειται να γίνει τίποτα". Λέω και σηκώνομαι από τη θέση μου.
"Δωμάτιο". Ακούω να λένε παρόλα αυτά και μένω να κοιτάω εκείνον και τη Lilly.
Πριν προλάβω να μιλήσω όμως, κάποιος άλλος απαντάει για εμένα. "Είπε δεν γουστάρει".
Λέει ο Cole από το πουθενά και ούτε καν ήξερα ότι έβλεπε τόση ώρα. "Είμαι ικανή να απαντήσω και μόνη μου. Ευχαριστώ". Του λέω αλαζονικα και ρολαρει τα μάτια του. "Δεν το βλέπω".
Συνεχίζει στον ίδιο τόνο και τον αγνοώ. "Έλα τώρα Cole, πρεπει νάσαι συνηθισμένος στο να χάνεις. Έτσι είναι και με εκείνη".
Μόλις πει έτσι ο Ryan, βλέπω το σαγόνι του Cole να σφίγγεται από οργή κάι ύστερα ακολουθούν τα χέρια του που γίνονται γροθιές. Πριν κάνει οτιδήποτε μπαίνω μπροστά του και τον κοιτάω στα μάτια."Μην το κάνεις".
Του λέω σοβαρή και με κοιτάει το ίδιο θολωμένος από θυμό, όπως συνήθιζε. Προς εντύπωση μου για μια φορά με ακούει, αλλά κάνει κάτι άλλο που δεν περίμενα. Σηκώνεται και φεύγει, περπατώντας γρήγορα προς τα έξω.
"Έχουμε ένα παιχνίδι εμείς". Κάνει ο Ryan και τον κοιτάω ενοχλημένη. "Γιατί δεν παίζεις με τη Lilly;". Τον ειρωνεύομαι και την κοιτάω έκπληκτη που δεν της κάνει εντύπωση η συμπεριφορά του. Είναι μαλακας. Ίσως χειρότερος από τον Cole..
Κάι κάπως έτσι καταλήγω να βγαίνω και εγώ έξω, βρίσκοντας τον μπροστά από τη πισινα, μόνο του.
"Φυγε".
Τον ακούω να λέει μόλις καταλάβει ότι πλησιάζω και αμέσως τσαντίζομαι. "τι ήταν πάλι όλο αυτο;! Την μια μου λες να μείνω μακρυά σου και την άλλη με υπερασπιζεσαι στον αδερφό σου!".
"Μην τον λες έτσι.".
Απαντάει στη ψύχρα και γυρνάει προς το μέρος μου. Αυτό τον πείραξε γαμωτο;.
"Ότι θέλω θα λέω. Βαρέθηκα να προσπαθείς να κάνεις κουμάντο. Εγώ δεν είμαι σαν τις καβατζες σου!".
"Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δεν το βουλώνεις ποτέ!".
"συγνώμη που δεν σου κάθομαι σαν το τσουλακι σου".
Όταν δεν το περίμενω το βλέμμα του ηρεμεί και στο πρόσωπο του ένα μικρό χαμόγελο κάνει την εμφάνιση του."Ζηλευεις".
Λεει σοβαρός και ρολαρω τα μάτια μου.
"δεν θα ζήλευα ποτέ για την ακρίβεια θα-".
Κάι εκεί που πάω να μιλήσω, με πιάνει απροετοιμαστη σπρώχνοντας με στην πισίνα πίσω. Αμέσως αφήνει ένα γέλιο ελεύθερο.Υπήρχε όμως ένα θέμα...
Δεν ξέρω κολυμπι.
Αυτόματα αρχίζω να κουνάω τα χέρια μου και προσπαθώ να μείνω ήρεμη, αλλά όλο πέφτω στο βάθος του νερού, αποτυγχάνοντας."C..o.le..δεν είναι αστείο..".
Φωνάζω και μόλις καταλάβει ότι δεν κάνω πλάκα βουτάει στο νερό και με πιάνει γρήγορα στα χέρια του.
Τα ρούχα μας γίνονται μούσκεμα και τα μαλλιά μας κολλάνε πίσω. Για λίγο μένω να παρατηρώ το πρόσωπο του. Ήταν σχεδόν λες και τα νερά που έτρεχαν σε όλο του το σώμα τον έκαναν να δειχνει ακόμη πιο όμορφο. Δεν πάω καλά στα αλήθεια, τέλος.
Μόλις σταματήσω τις σκέψεις μου, μένω να τον κρατάω και κοιταζομαστε για λίγο. Ξαφνικά βάζει το ένα του χέρι στο πιγούνι μου και κοιτάει τα χείλη μου και ύστερα τα μάτια μου....

Σε τι σημεία το κόβω ξέρω... :')
Τι πιστεύετε ότι θα ακολουθήσει μετά την ένταση τους;.. Εγω δεν λέω τίποτα😇, τα λεμε στο επόμενο🖤
~S