𝚂𝚌𝚊𝚛𝚜~

12~

Κεφάλαιο 12ο~

Maeve's POV

"Είναι ιδέα μου ή έχεις ένα κόλλημα να ετοιμάζεσαι δέκα ώρες πριν;". Ρωτάω απελπισμένη και γελάει για λίγο. "το καλό πράγμα αργεί να γίνει ξέρεις!".
Απαντάει και ρολαρω τα μάτια μου. "Δεν ξέρω καν που πηγαίνουμε για να ντυθώ".
"Ας πούμε απλά ότι ντύνεσαι πιο χύμα εκεί". Την κοιτάω περίεργη, αλλά σιγά μην έπαιρνα απάντηση.
Αφού ειχα φτιάξει πια τα ρούχα μου στην ντουλάπα, την ανοίγω και δεν σκέφτομαι πολύ τι να βάλω μιας και όπως είπε η Lilly είναι πιο χύμα. Όπου και αν είναι εκείνο το μέρος...
Έτσι τελικά βάζω μια απλή μαύρη τιράντα και το μαύρο φαρδύ τζιν μου, μαζί με τα converse μου. Μόλις ντυθώ αποφασίζω να ανεβάσω μια ιστορία στον πλέον λογαριασμό μου στα μίντια και βγάζω μια γρήγορη μπροστά από τον καθρέπτη.

Υποθέτω είναι εντάξει, σκέφτομαι και πατάω στην επιλογή δημοσίευσης. "Βλέπω έχει αρχίσει ήδη να σαρεσει". Λέει η Lilly που με παίρνει είδηση όταν έχει ετοιμαστεί και η ίδια. Έχει δίκιο, θα αρχίσω να μην με αναγνωρίζω σε λίγο εδώ μεσα. "και έχεις ήδη από κάποιον like". Λέει με έναν τόνο λες και είναι κάτι απίστευτο και κοιτάω τις ειδοποιήσεις. Προς εντύπωση μου ήταν ο Cole και μόλις πάω να πατήσω στο προφίλ του, είχε πάρει πίσω το like. Ακόμη και σε αυτό μαλακας είναι.. Για λίγο είμαι έτοιμη να του στείλω κάτι σαρκαστικό τύπου "τόση σημασία θες;". Αλλά δεν το κάνω. Θα πετύχει το σχέδιο του να ασχοληθώ κατά αυτό τον τρόπο.
"λοιπόν φυγαμε;". Ρωτάω την Lilly και γνέφει καταφατικά.
Αφήνω τον Jack στο κρεβάτι μου και αφού πάρω κινητό και μερικά λεφτά, βγαίνω από το δωμάτιο μαζί της.

[...]

Έχουμε βγει εκτός της εστίας και η Lilly με καθοδηγεί προς τις πύλες του πανεπιστημίου, από την πίσω αυλή. Έχοντας ακόμη απορία για το που πηγαίνουμε την ακολουθώ και προς εντύπωση μου βγαίνουμε έξω. "Επιτρέπεται αυτο;". Ρωτάω έκπληκτη που η Lilly θα αγνοούσε κάποιον κανόνα. Αφήνει ενα γέλιο ελεύθερο και ξαφνικά βγάζει κάτι κλειδιά έξω από το φούτερ που φορούσε. Και συγκεκριμένα κλειδιά αμαξιού.
"Σιγά μην γινόταν κάτι μεγάλο εδώ μεσα". Λέει ειρωνικά και ενώ συνεχίζουμε να περπατάμε, ένα αμάξι κάνει την εμφάνισή του.
"Τι περιμένεις; φύγαμε". Λέει βιαστική μπαίνοντας στη θέση του οδηγού. Διστακτικά μένω απέξω και για λίγο δεν κουνιέμαι, στεκομενη απλώς να το κοιτάω. Η ίδια ανατριχίλα με παλιά με διαπερναει, είχα χρόνια να μπω σε αυτοκίνητο, όχι μετά από όσα έγιναν..
Η Lilly δεν αργεί να καταλάβει ότι κάτι πάει περίεργα μαζί μου και βγαίνει έξω, ερχόμενη σε εμένα. "Maeve; τι συμβαίνει;".
Ρωτάει, πιάνοντας μου παρηγορητικα τον ώμο. Δεν είχα μιλήσει σε κανέναν για αυτό και ήταν πολύ νωρίς για να το κάνω..
Της βγάζω το χέρι και σοβαρεύω πιο πολύ από ότι συνήθως. "Είναι μακριά εκείνο το μερος;".
Ρωτάω ελπίζοντας να μην χρειαστεί να το κάνω αυτό. Το ξέρω ότι ακούγεται χαζό αλλά αν έχεις το δικό μου τραύμα, μόνο τότε καταλαβαίνεις. "Δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα. Φοβάσαι να μπεις στο αμάξι;". Ρωτάει το προφανές αλλά εγώ δεν απαντάω.
"Θέλω απλώς να περπατήσω". Λέω ανασηκώνοντας τους ώμους μου. Από την έκφραση της καταλαβαίνω ότι δεν με πιστεύει αλλά δεν λέω κάτι παραπάνω για να την πείσω."Υποθέτω ότι μπορούμε να πάμε και με το λεωφορείο". Λέει με απογοήτευση που την βάζω σε κόπο.
"Μπορείς απλά να με βρεις εκεί". Επιμένω αλλά αρνείται. Είναι αρκετά καλό άτομο για να πει οχι, το έχω καταλάβει αυτό από νωρίς. Κάπως έτσι καταλήγουμε στην κοντινεστερη στάση και για καλή μου τύχη δεν με ρώτησε κάτι άλλο για πριν. Μάλλον το είχα κάνει φανερό ότι δεν θέλω να το συζητήσω.

[...]

Η διαδρομή ήταν μεγάλη, έμοιαζε σχεδόν μια ώρα που ήμασταν στο λεωφορείο και μετά από αρκετή υπομονή και χωρίς να πούμε πολλά, φτάσαμε στον προορισμό μας. Μόλις κατέβουμε μπορώ να πω ότι δεν περίμενα να δω αυτό που ήταν μπροστά μας. Έμοιαζε με ένα εγκαταλελειμενο κτήριο και όχι οποιοδήποτε, αλλά σαν παλιό κλειστό γυμναστήριο. Απέξω είχε γεμίσει άτομα και κρίνοντας από τα πρόσωπα, τα περισσότερα ήταν από το πανεπιστήμιο μας. "Τι γίνεται εδώ;". Ρωτάω με την ίδια περιέργεια και περπατάω με γρήγορο βηματισμό προς το πλήθος για να δω περί τήνος πρόκειται. Η Lilly με ακολουθεί στον ίδιο ρυθμό και όταν φτάσουμε με σταματάει. "Δεν μπορείς να μπεις έτσι απλά μέσα".
"Γιατί όχι;".
"Πρέπει να περάσεις από εκεί πρώτα". Λέει δείχνοντας ένα μικρό περίπτερο, με μια τεράστια ουρά από τον ίδιο κόσμο να ακολουθεί. "Τι διάολο είναι αυτο;".
Λέω όταν το βλέμμα μου πέσει επάνω σε μια άφησα μπροστά από τον πάγκο του περιπτέρου.
Ήταν ο Cole και ο Ryan, ενώ ένα μικρό μότο βρισκόταν από κάτω. "ποιος θα βγει ζωντανός;". Έγραφε και νομίζω ότι είχα καταλάβει πλέον σε τι ήρθαμε. Ο κόσμος, η άφησα και ο καυγάς των αγοριών μόνο ένα πράγμα σήμαινε. Ήταν ξύλο και δεν ήταν για καλό.....

Ώστε παράνομοι αγώνες :')...
Τι λέτε να συμβεί εκεί μεσα;... Και πως θα αντιδράσει η Maeve με αυτά που θα δει;.... 🤭

Εχθές δεν πρόλαβα έτσι βάζω σήμερα! Ελπίζω ναστε καλά, τα λεμε στο επόμενο🖤
~S