𝚂𝚌𝚊𝚛𝚜~

14~

Κεφάλαιο 14ο~

Maeve's POV

Ο Ryan αρχίζει να τον χτυπάει στο πρόσωπο ανελέητα, αγνοώντας την ύπαρξη μου ή ότι είχα πει στον Cole. Τα ίδια σκατα κάνουν και οι δύο γαμωτο! Θα σκοτωθούν έτσι όπως πάνε. Αδυνατώντας να μπορώ να μείνω κοντά στο θέαμα του Cole να ματώνει, σπρώχνω κόσμο για να γυρίσω πίσω στη θέση μου. Η Lilly χωρίς να μου κάνει εντύπωση πια, πανηγυρίζει μαζί με τους θαυμάστες του Ryan. Όλο αυτό είναι τόσο ηλιθιο και με νευριαζει που βλέπω τον κόσμο να το διασκεδάζει. Είναι απλά στη κυριολεξία δύο αγόρια που απλά ματώνουν για τα μάτια του κόσμου. Και χειρότερα, μάλλον για χρήμα. "και ο αποψινός νικητής ο Ryan!!! Δώσε ένα χειροκρότημα".
Ακούω τον διαιτητή να λέει όταν είμαι έτοιμη να βγω έξω. Ο Cole με κοιτάει μόλις βρει τη δύναμη να σηκωθεί, ενώ σκουπίζει το αίμα από τα χείλη του. Αυτή τη φορά το βλέμμα του σήμαινε μόνο ένα πράγμα και ήταν θυμός. Δεν με ενδιαφέρει καν άμα θύμωσε, επιμένω ότι όλο αυτό είναι λάθος. "Maeve! Που πηγαίνεις;". Ακούω την Lilly να με φωνάζει ερχόμενη από τις κερκίδες προς την έξοδο όπου βρισκόμουν. Ρολαρω τα μάτια μου και την κοιτάω σε φάση αλήθεια τώρα;. "τώρα είναι το καλύτερο. After party με τον νικητή. Πάντα αυτό συμβαίνει όταν νικάει ένας!".
Λέει ενθουσιασμενα και την κοιτάω περίεργα. "ναι. Δεν θα συμμετέχω σε αυτό". Λέω ξερα και περπατάω προς τα έξω. Η Lilly με ακολουθεί αλλά με τον κόσμο που έρχεται από πίσω, χάνεται κάπου ανάμεσα τους.
Μόλις βγω έξω, ένας πανικός γίνεται μιας και όλοι φεύγουν για εκείνο το πάρτυ, όπως μόλις έμαθα. Κάθομαι σε ένα πεζούλι περιμένωντας τη Lilly μα με το που κάτσω ακούω βήματα να με πλησιάζουν, γρήγορα. Μόλις γυρνάω το βλέμμα μου συνειδητοποίω ότι δεν είναι άλλος από τον Cole. Είχε έρθει ακριβώς όπως ήταν στο ρινγκ, με τη διαφορά ότι φορούσε πια ένα μαύρο φούτερ. Το αίμα είχε μείνει ακόμη φανερό στα χείλη του ενώ θα ορκιζόμουν ότι τα μάτια του είχαν γίνει μαύρα από θυμό. "τι διάολο ήταν αυτό πριν;!".
Αρχίζει να μου φωνάζει και με τραβάει από τη θέση μου, έτσι ώστε να τον αντικρίσω. "Ναι συγνώμη που δεν ήθελα να σε κλείσουν μεσα!".
Φωνάζω στον ίδιο τόνο και εκείνος μου σφίγγει το χέρι.
"Ποιο είναι το γαμημενο πρόβλημα σου; μην ανακατευεσαι στη ζωή μου".
Συνεχίζει τσαντιζοντας με περισσότερο. Έχει και θράσος, έπρεπε να τον αφήσω να συνεχισει να πάει ο ένας νοσοκομείο ο άλλος κράτητηριο.
"εσύ είσαι το πρόβλημα μου! Σταματα να μου φερεσαι σαν μαλακας".
"Δεν θέλω τη βοήθεια σου. Έχασα μια νίκη εξαιτίας σου!".
"Μεγάλη απώλεια. Ευτυχώς που δεν σου έσπασαν τα μούτρα και-".
"Βουλωσε το".
Λέει κοφτά και μου σφίγγει περισσότερο το χέρι, ενώ είναι σε απόσταση αναπνοής.
"Δεν πρόκειται". Ανταπανταω και για λίγο κοιτάω τα χείλη του και εκείνος τα δικά μου, μέχρι που κλειδώνουν οι ματιές μας.
Για λίγο στεκόμαστε λες και ήμαστε έτοιμοι να φιληθουμε, μα αυτό αλλάζει αμέσως όταν κάνει ένα βήμα πίσω. "Μείνε μακριά μου". Λέει στην ψύχρα και εξαφανίζεται από μπροστά μου.
Βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου με απελπισία. Τι διάολο με αυτό το αγόρι;! Μία με νευριάζει, μετα μου πάει κόντρα και μετά ήμαστε έτοιμοι να φιληθουμε και γίνεται ψυχρός. Τον βαρέθηκα, ας είναι όπως το θέλει, δεν ξανά ασχολούμαι. "επιτέλους σε βρήκα". Λέει μια Lilly από το πουθενά σχεδόν λαχανιασμενη.
"είσαι καλα;". Ρωτάει αφού ήταν φανερό από την έκφραση μου και μόνο ότι είχα νεύρα. "που είναι εκείνο το after party;". Ρωτάω κοφτά, χωρίς να περίμενα καν να κάνω μια τέτοια ερώτηση τώρα. Αλλά το χρειάζομαι, θέλω να ηρεμήσω και μάλιστα αν είναι αυτός εκεί, θα του δείξω πόσο τον γράφω. Μιας και με θέλει μακριά ο κύριος. Ο ίδιος είναι το πρόβλημα, εγώ την ακούω!.
"είσαι σίγουρα καλα;".
"Θέλω απλά να περάσω καλά σήμερα". Λέω ανασηκώνοντας τους ώμους μου. "όπως θες, αλλά το πάρτυ δεν είναι σαν της εστίας. Είναι αλλού".
"Δηλαδη;".
"σε ενοικιαζομενο δωμάτιο. Φάση μικρή βίλα".
Αυτό δεν ακούγεται τόσο άσχημο....

Άργησα λίγο να ανεβάσω αλλά όπως έχω πει δουλεύω🏃🏻‍♀️
Ελπίζω να σας αρεσε και να έχετε καλές γιορτές, τα λεμε στο επόμενο!🖤
~S