𝚂𝚌𝚊𝚛𝚜~

11~

Κεφάλαιο 11ο~

Maeve's POV

Μετά από το σκηνικό με τον Cole κατευθύνομαι πίσω στην καφετέρια για να βρω την Lilly. Είχε μείνει στο ίδιο τραπέζι με τον Will και μόλις με βλέπει να επανέρχομαι με κοιτάει με ένα ύφος τύπου σώσε με. Είμαι σίγουρη ότι δεν είχε ιδεα τι να πει με έναν τύπο σαν τον Will και για λίγο μου φεύγει ένα γελάκι. Σκαναρω τη περιοχή και προς εντύπωση μου ο Cole είχε εξαφανιστεί. Άραγε είχε μείνει στους διαδρόμους;. Μα γιατί με νοιάζει;, μονολογώ από μέσα μου και ρολαρω τα μάτια μου. Είπαμε δεν ξανά ασχολούμαι αρα τέρμα και η περιέργεια μου για αυτόν, ειδικά μετά τη μεριά του που είδα σήμερα. "Λυπάμαι αλλά θα στην πάρω". Λέω στον Will σαρκαστικά για την Lilly και γελάει. "Έχεις δει τον Cole; σας είδα να φεύγετε μαζι". Ρωτάει με περιέργεια και μπορώ να πω ότι ακόμη και οι υπόλοιποι εδώ μέσα με κοίταγαν ακόμη περίεργα μετά από ότι έγινε πριν λίγο."Δεν ξέρω. Για την ακρίβεια δεν με νοιάζει".
"Καλά μην βαρας". Απαντάει να με πειράξει με ένα χαμόγελο.
Είναι ιδέα μου η όλα τα αγόρια έχουν τις ίδιες τεχνικές εδώ μεσα;. "Πιστεύω να έρθετε το βράδυ, αντε σας αφήνω".
Πριν προλάβω να ρωτήσω κοιτάω τη Lilly που με κοιτάει όλο νόημα για άλλη μια φορά.
"Και άλλο πάρτυ;".
"Όχι όχι. Δεν θα αποφύγεις να μου πεις τι ήταν αυτό. Όλοι για εσάς τους δύο συζητάνε".
"Δεν υπάρχει τίποτα να πω Lilly, θα ήθελα να μη με ξανα ρωτήσει κάνεις για τον Cole. Απλώς δεν τα πάμε καλά".
Μόλις πω έτσι είναι φανερό ότι δεν με πιστεύει αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει να πείσω κάποιον. Θέλω απλά την ησυχία μου. Γνέφει τελικά καταφατικά και σηκώνεται για να πάμε στα σημερινά μαθήματα.
"Όσο για απόψε δεν είναι πάρτυ. Είναι περισσότερα από αυτό".
Αρχίζει να λέει και την ακούω περίεργη. "Όπως πρόσεξες ο Ryan και ο Cole δεν τα πάνε καλά. Και όχι δεν ήταν μόνο το σημερινό..".
Μόλις λέει έτσι μένω έκπληκτη. Θα έλεγα ότι αυτοί οι δύο μοιάζουν πολύ σαν στυλ όσο τους ξέρω ως τώρα."Το ξέρω ότι ο Ryan δείχνει μαλακας, αλλά πίστεψε με έχει και εκείνος τα δικά του. Τώρα θα σκέφτεσαι το ποσό ίδιοι είναι".
Λέει διαβάζοντας τις σκέψεις μου.
"και τι είναι αυτό που προκάλεσε τόση έχθρα δηλαδή;". Μόλις ρωτήσω σοβαρεύει το βλέμμα της καθώς περπατάμε προς τις τάξεις.
"Κάνεις δεν ξέρει σίγουρα. Αλλά ένας λόγος είναι ότι είναι ετεροθαλής αδέρφια".
"και που είναι το κακό σε αυτο;".
"Είναι περίπλοκη ιστορία. Το μόνο που ξέρουμε όλοι είναι αυτό και ότι ο πατέρας  είναι ο διευθυντής, πιστεύω να το είχες καταλάβει ετσι;".
Γουρλώνω τα μάτια μου όταν το ακούω αυτό. Τη πρώτη μέρα που ήρθα εδώ θυμάμαι  τον διευθυντή να φωνάζει στον Cole λες και ήταν απλώς ένας φοιτητής .Δεν έμοιαζαν καν για συγγενείς. Σίγουρα δεν το περίμενα.
"το καλύτερο κομμάτι θα το δεις απόψε.. Εκεί είναι τα πραγματικά τους πρόσωπα".
Λέει την τελευταία της κουβέντα πριν μπούμε σε διαφορετική αίθουσα για το μάθημα. Δεν θα πω ψέματα, είμαι πολύ περίεργη για απόψε. Τι είναι τόσο μεγάλο που όλοι το ξέρουν και θέλουν να είναι εκει;.

[...]

"Έχετε μέχρι την επόμενη εβδομάδα να ολοκληρώσετε την εργασία. Προσπαθήστε για το καλύτερο!".
Και όπως ήταν φανερό το μάθημα είχε τελειώσει. Αυτή η μέρα πέρασε πολύ πιο γρήγορα από όσο νόμιζα. Και παρα την αϋπνία μου και όσα γίνονται, κατάφερα να τα πάω για άλλη μια φορά καλά στα μαθήματα. Παίρνοντας την εργασία που ανέθεσε ένας από τους καθηγητές παίρνω γρήγορα τα πράγματα μου και βγαίνω έξω. Μόλις κοιτάω την ώρα συνειδητοποίω ότι η Lilly έχει ακόμη ένα μάθημα, οπότε έχω χρόνο για εμένα ως τότε.
Πηγαίνω έτσι πίσω στο δωμάτιο και κάνω το αγαπημένο μου πράγμα, ή αλλιώς να ακούσω μουσική. Κάθομαι με τον Jack στο κρεβάτι φορώντας τα ακουστικά μου και παίρνω παράλληλα ένα τετράδιο. Γιατί να μην ξεκινήσω εκείνη την εργασία αφού έχω τόσο χρόνο;.

[...]

Μετά από περίπου μισή ώρα έχω γράψει μια σελίδα και εχω ξεμείνει από ιδέες. Αποφασίζω να πάω μπροστά από το μεγάλο παράθυρο του δωμάτιου μας και να αράξω στο καναπεδακι, για να κάνω ένα διάλειμμα. Αλλά ενώ κάθομαι εκεί, κάτι άλλο μου τραβάει τη προσοχή. Ο Cole.
Μπορεί να μου πει κάποιος γιατί όπου πάω κάπως τον συνανταω;.
Δεν μπορεί να μου περάσει αδιάφορος όμως από αυτό που βλέπω. Ή μάλλον τον ποιον.
Δεν ήταν μόνος του, αλλά αντιθέτως ήταν πάλι με μια άσχετη του πανεπιστημίου. Εκείνος είχε κάτσει σε ένα από τα παγκάκια της μεγάλης αυλής και εκείνη ήταν από επάνω του, έτοιμη στη κυριολεξία να τον φάει. Όχι ότι τον χάλαγε προφανώς..
Ρολαρω τα μάτια μου στο θέαμα τους και πάνω που πάω να φύγω από τη θέση μου, με παίρνει είδηση. Τέλεια τώρα θα νομίζει ότι τον παρακολουθώ κιόλας. Μπράβο Maeve, μουρμούραω και χτυπάω το κεφάλι μου. Κλείνω γρήγορα μια κουρτίνα και απομακρύνομαι. Καλά πήγε και αυτό.
Η πόρτα ανοίγει ξαφνικά, σταματώντας τις σκέψεις μου και όπως περίμενα ήταν η συγκατοίκος μου. "Ευτυχώς ήρθες..". Λέω και που να ήξερε.
"Αρχίζω να σου λείπω!".
"Μην το πάρεις πάνω σου". Απαντάω και γελάμε μαζί. Νομίζω ότι η Lilly σύντομα θα λέγεται φίλη μου, εάν όχι ήδη. Ναι είμαι περίεργη εντάξει;.
"Τι κάνεις τόση ώρα με χαζό εργασίες". Λέει δείχνοντας το τετράδιο μου. "Πήγε ήδη απόγευμα. Σε λίγο θα φύγουμε"....

Κοντεύει το αποψινό λοιπόν:'), τι λέτε να γίνει τελικά;🤔
Ήθελα να γραψω και εχθές αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα. Τα λέμε σύντομα,
στο επόμενο🖤
~S