Sadece Arkadaşız||Hyunho

Ayrı Geçmeye Başlayan Hayatlar

1 ay sonra

Hyunjin 1 aydır Minho'nun evinde kalıyordu artık ne annesi ne de başkası umrunda değildi. Çok korktuğu ölüm artık onun için o kadar korkutucu gelmiyordu . Minho gittiğinden beri birkaç kez kendini öldürmeyi bile denemişti ama başaramamıştı her seferinde arkadaşları onu kurtarmıştı ama o kurtulmak istemiyordu son 2-3 ayda yaşadıkları ona ve onun ruhuna çok ağır gelmişti en çokta Minho'nun gittiği son 1 ay onun için daha da zordu.

Hyunjin yine düşünce denizinde boğulurken ısrarla çalan dış kapıyı açmak için Minho'nun yatağından kalktı, o geceden sonra doğru düzgün uyuyamamıştı bile ama bu yatakta yatmak bile ona iyi geliyordu en azından hâlâ Minho buradaymış gibi hissediyordu bazen. Hyunjin hızlı bir şekilde gözlerini açıp kapattı kendine gelebilmek için ardından kapıyı açtı. Gördüğü bedenle içeriye doğru ilerlemeye başladı. Minho gittiğinden beri Chan onu daha sık ziyaret etmeye başlamıştı. Hyunjin nedenini anlamasa da Chan'la Minho'nun arasında özel bir bağ olduğunu biliyordu belki de bu yüzden sık sık Hyunjin'i ziyaret ediyordu Chan, Minho'nun enkazına sahip çıkmak için...

Chan koltukta yatan ikiliyle gözlerini devirip tekli koltuklardan birine oturdu diğerine de Hyunjin oturmuştu. "Bunlar ne zaman geldi?" Hyunjin gözucuyla Felix ve Jisung'a bakıp konuştu "Dün gece geldiler beni merak etmişler güya. Sen niye geldin?" Chan elindeki kağıdı Hyunjin'in gözünün önünde sallayıp konuştu "Üniversite sınavına giriş belgesini getirdim bu hafta sonu sınav var unutmadın herhalde?" Hyunjin kağıdı buruşturup attı "Sınava falan girmeyeceğim hiçbir sik yapamayacağımı herkes biliyor. Bir kafede falan çalışırım bundan sonra yani Chan boşuna uğraşmışsın." Hyunjin ayağa kalkmış mutfağa gidecekken aklına gelenlerle Chan'a döndü "Ayrıca o çok sevgili arkadaşına söyle istediği oldu bok gibiyim tamam mı siktiğimin Amerikasında mutlu olabilir." Chan mutfağa giden Hyunjin'le sıkıca gözlerini kapattı her şey gün geçtikte daha da boka sarıyordu ve nasıl toparlayacağını o da bilmiyordu.

Chan baş parmağıyla şakaklarını ovmaya başlamıştı ki karşında konuşan kişiyle sinirleri şimdiden bozulmultu "Ooo Chan hoşgeldin." Chan cevap vermek yerine kafasını sallamakla yetindi. "Dün gece bir içmişiz var ya Felixle ikimiz buraya sızmışım Hyunjin nerede?" Chan karşısındaki iki aptala baktı tekrar. Dünya yansala umurlarında olnayacaktı ve yine kendileri dışında hiçbir şey umurlarında değildi.

Chan gözlerini devirip yerdeki kağıdı aldı. Jisung kaşlarını çatıp koltuktan kalktı ve Chan'a doğru ilerledi "Ne o?" Chan gözlerini devirip konuştu "Neye benziyor gerizekalı sınava giriş belgesi." Jisung çok da umursamadan koltuğa oturdu. Sınavı kazanamayacaktı hiçbiri boşa zaman kaybıydı. "Biz bunun parasını verdik mi?" Chan gelen soruyla kaşlarını çattı "Ne?" Jisung Chan'ın elindeki kağıdı gösterip konuştu "Buna kaydolurken para verdik mi?" Chan gözlerini devirip kafasını sallamakla yetindi ardından ayağa kalkıp mutfağa doğru ilerledi.

Mutfağa girdiğinde açık balkon kapısıyla balkona girdi. Gördüğü şeyle onaylamaz bir biçimde kafasını iki yana salladı "Ne o? Sigaraya mı başladın şimdi de?" Hyunjin yavaşça sigaranın dumanını havaya verip konuştu "Bağımlı değilim merak etme sadece biraz iyi hissettiriyor." Chan histerik bir gülüş atıp sinirle konultu "Senin güçlü biri olduğunu sanırdım ama sen düşündüğümden de zayıfmışsın. Bir ay. Koskaca bir ay oldu ve hâlâ üzerinde onun hırkasıyla, dudağında bir sigarayla balkondan onun gelip gelmediğini izliyorsun tüm gün. Ne zamana kadar böyle devam edecek Hyunjin, artık kabullen Minho geri dönmeyecek kendine yeni bir hayat kur." Chan daha fazla bir şey demeden önce balkondan daha sonra ise evden çıktı. Hayat onun hayatıydı ve bundan sonra istediğini yapmakta özgürdü.

Hyunjin kaşlarını çatıp Chan'ın dediklerini düşündü o gerçekten artık aciz birine mi dönüşmüştü? O hiçbir şeyi böyle planlamamıştı ki?

Minho

Minho, Amerika'ya geldikten sonra birkaç gün otelde kaldıktan sonra kendine küçük bir ev turmuş ardından da bir kafede garson olarak çalışmaya başlamıştı. Onun hiçbir zaman okumak gibi bir derdi yoktu zaten o yüzden her şeyi Kore'de bırakıp buraya gelmeye cesaret etmişti ama hâlâ bazı şeyleri Kore'de bırakamıyordu, aklından çıkmıyordu bazı şeyler. Hyunjin gibi şeyler...

Minho kafenin kapısının açılmasıyla içeri giren kişiye baktı ve kaşlarını çatmaya başladı. Otelde ilk gün kapısına gelen adam yine kafeye gelmişti. Minho burada çalışmaya başlayalı birkaç kere daha buraya gelmişti. Minho hızlı adımlarla adamın oturduğu masaya ilerlemeye başladı "Yine mi siz?" Adam kendisine sinirle bakan Minho'yla yüzüne sinir bozucu bir gülümseme kondurdu "Sana da merhaba Minho bugün bana eşlik etmek istemez misin hem biraz konuşurduk ne dersin?" Minho sinirli bir soluk alıp konuştu "Siparişinizi verecek misiniz yoksa siktir olup gidecek misiniz?" Adam onaylamayan bakışlarla Minho'ya baktı "Yanında Hyunjin olmadığı için mi bu kadar gerginsin yoksa?" Minho sinirle karşısındaki adamın gömleğinin yakasına yapıştı "Nereden tanıyorsun onu? Kimsin sen?" Adam yanlarına gelen garsonu el hareketiyle durdurdu.

Ardından hızla kendini geri çekip konuştu "Abin senin ne kadar çabuk sinirlendiğini söylemekte haklıymış?" Minho biraz daha sakin bir şekilde konuştu "Kimsin sen?" Adam yakalarını düzeltip eliyle karşısındaki sandalyeyi gösterdi "Otur lütfen." Minho gözucuyka diğer garsonlara bakıp konuştu "Çalışıyorum şu an ne söyleyeceksen burada söyle." Adam yavaş hareketlerle cebinden bir kağıt çıkartıp bir şeyler yazmaya başladı ardından yazdığı kağıdı Minho'ya verip kafeden ayrıldı.

Geçmişini arkanda bıraktığını düşünsende onu hâlâ geçmişinde bırakamıyorsun. Kendine acı çektirerek onu cezalandırdığını sanıyorsun ama acı çeken yine sensin. Eğer bir psikologla konuşmak istersen beni bul, abine yapamadığım yardımı sana yapabilirim.

Kim Seokjin
+1 408 *** ****

Herkese merhaba nasılsınız?

Artık yavaş yavaş sona yaklaşıyoruz...

Umarım bölümü ve hikayenin akışını beğenmişsinizdir... Kaos dozu yüksek bir hikayeydi...