සුදු රෝස [Non fic] (completed)

31. ki* dnap !

"කොහෙද දරුවො ගිහින් හිටියෙ ? "

හෙලන් ඇහුවෙ ගේ දොරකඩට වෙලා ගේ ඇතුලට නෑවිත් බර කල්පනාවකින් ගේ දිහා බලාන ඉන්න යේශගෙන්.

යේශා ගෙදර ආවෙ දවස් තුනකට පස්සෙ. හෙලන් සේනකට කොයිතරම් නම් කිව්වත් යේශා ගැන හොයල පැමිණිල්ලක් දාමුයි කියල එයා ඒකට කැමති උනේ නැ. කියන කියන හැම වෙලේම එයාගෙ උත්තරය උනේ " ඔව්ව කරදර වැඩ හෙලන් සද්ද නැති ව ඉන්න එයා එයි " කියන එක විතරයි. මොකද සේනක දැනන් හිටියා තමන් ට නැතත් යේශා හෙලන්ට මහ ගොඩක් ආදරේ නිසා අනිවාර්යයෙන් ආයෙම එනව කියල . තමන්ගෙ දරුවෙක් නොවුනත් හෙලන් යේශටත් එයාගෙ අනික් දරුවට වගේම වෙනසක් නැති ව ඒ ආදරේ දුන්න හින්දයි ඒ. පුංචි වැරැද්දකදි පවා සේනක සැර වැර කලත් හෙලන් එහෙම කලේ නෑ. එයා එයාගෙ චූටි දුව කියන තැන යේශාට දීලා තිබුනෙ මුලු හදවතින්මයි. හශී australia ගියාට පස්සෙ එයාගෙ ලග ඉදියෙ එයගෙ චූටි දුව වෙච්ච යේශා විතර යි.

"මං බය උනා දරුවෝ... කොහෙද රත්තරනේ ගිහින් හිටියෙ මෙච්චර දවස්.. ?"

හෙලන් කොයි තරම් නම් ඇහුවත් යේශාගෙන් කිසිම උත්තරයක් ලැබුන් නෑ. ඒ වෙනුවට යේශා කලේ හෙලන්ගෙ ඇස් දිහා කදුලු පුරෝගත්තු ඇස් වලින් බලාගෙන හිටපු එක විතරයි. ඇස් වල පිරිච්ච කදුලු කම්මුල් දිගේ ගලාගෙන යන්න පටන් ගද්දි හෙලන් ආයේම කතා කරන්න ගත්තෙ යේශාගෙ සිනිදු අත් දෙක තමන්ගෙ අත් අතර උණුහුමට ගුලි කරගන්න ගමන් ..

"ඇයි දුවේ මේ... ඇයි මේ කදුලු.. "

"මං අම්මගෙ දුවෙක් නෙවෙයි ද අම්මෙ ?"

හෙලන්ට හිතාගන්න බැරි උනා යේශාට දෙන්න උත්තරයක්. අවුරුදු 21ක් තිස්සෙ හංගන් ඉදපු රහස අද එයා දැන ගෙන.

"මගෙ දුවේ..!"

වෙන මුකුත් ම නොකියා හෙලන් යේශාව එයාගෙ පපුවට තුරුලු කර ගත්තා. යේශා ට ඕනි උනෙත් එච්චර යි . එකම එක ආදරණීය උනුහුම් වැලදගැනීමක්. හිතෙ පිරිල යන තරම් සනීපයක් දැනෙන. ඒක යේශාට හැමදාම ත් හෙලන් ගාවින් දැනුනා.

ඒත් ඒ සැනසිමට වැඩි වෙලාවක් යේශාගෙ හිත පුරා එහෙ මෙහෙ සතුටින් දුවන්න බැරි උනා.