6 yıl sonra
Kapı tıklatıldığında "gir" komutunu almasıyla içeri girdi hemşire. "Efendim aram sizi görmek istiyor" dedi.
Doktor kafasını sallayıp gözlüğünü çıkardı. Hemşire zaten çoktan çıkmıştı. Telefonunu alıp odasından çıktı. Koridordan ilerlerken tanıdık olan odaya girdi. Kapıyı tıklatıp içeri girdi.
Onu gören çocuk "meftun abi!" diye mutluluktan ne yapacağını bilemez şekilde zıplamaya başladı.
Meftun ona yaklaşıp dikkatli bir şekilde kucağına aldı. Aram hemen minik kollarını meftuna dolayıp ona sarılmıştı.
Meftun cam tarafında bulunan kanepeye oturdu kucağındaki minik ile.
Meftun, onun uykusu olduğunu anladığında bir eliyle saçlarını okşarken diğer eli ile sırtını sıvazlıyordu.
Artık hayallerine kavuşmuştu. Çok çalışıp doktor olmuştu. Bu yolda karşısına bir çok engel çıkmıştı fakat meftun hiçbir zaman pes etmemişti.
Üniversitesi bittikten sonra atanmayı beklemişti ve hiç beklemediği bir yer çıkmıştı. Kendi memleketi. Buraya gelmeyi hiç mi hiç istememişti fakat yapacak birşey yoktu.
Abisi ve sezgin abinin de haberi yoktu bundan. Fakat sonradan öğrenmişlerdi. Kerem oldukça kırılmıştı ona hatta bir hafta konuşmamışlardı. Onlarla arasını düzeltmişti. Her ne kadar hatalı olmasada kendini abisine karşı pekala mahcup hissetmişti.
Meftun burda kendine 1+1 site evi bulmuştu. Halinden çok memnundu ve mutluydu.
Bir yandan da iyiki buraya gelmişim diyordu. Çünkü aram'ı tanımıştı. Bir gece vardiyasında getirilmişti ateşi çok fazla olduğu için. Kış soğuğunda dışarda tek olduğunu söylemişlerdi daha doğrusu bir parkta bankın üzerinde uyuyordu.
Aramın annesi barlarda gece ilişkisi süren biriymiş. Ve aramda bunun kurbanı olmuş. 6 yaşına gelmiş ve annesi onu o soğukta bırakmış.
Bu minik 2 haftadır burdaydı ve hiç olmadığı kadar meftuna bağlanmıştı. Hatta bu nedenle ki polisler onu yetimhaneye götürecekleri vakit istememişti. Meftun da onun o ağlayan halini gördüğünde dayanamamış itiraz etmişti götürmelerine.
Meftun, bugünden sonra aramı kendi evine götürecekti. 2 haftadır götürmüyordu çünkü evi oldukça küçüktü.
Bu iki hafta da fıratın yardımıyla daha güzel bir ev bulmuş ve aram için alışveriş yapmışlardı. 2 hafta her ne kadar bazıları için kısa olsada meftun ve aram için yıllardır tanışıyorlarmış gibiydiler.
Meftun, ayağa kalkıp kucağındaki çocuğu yatağa yatırıyordu. Gece nöbeti olduğu için sabah saat 8 de eve dönecekti. Aram 2 haftadır hasta odasında kalıyordu. Meftun eve gittiğinde fırat ona bakıyordu. Bazen ise diğer hemşireler.
Eve gideceği zaman aramıda götürecek yeni evini ona gösterecekti. Üstünü örtüp başına öpücük kondurdu. Daha sonra odadan çıktı.
Bugün fazlasıyla yorulmuştu. Ve gidip hastaların belgelerini kontrol etmeliydi. Durduk yere durgun hissetmeye başladı. Tam o esnada Odasına ilerleyeceği zaman karşıdan gelen sedye ve hemşireler ile adımlarını durdurdu.
Neden içinde bir korku oluşuyor ve bu korku gittikçe büyüyorduki? İlk kez 5 yıldır ilk kez içinde yeniden korku oluşmuştu.
Sedye yanından geçtiğinde yüzü, vücudu kanla kaplı olan cihanı gördüğünde cevabını almıştı...
Tüm duyguları yeniden açığa çıkmıştı. Ona olan özlemi yeniden ortaya çıkmıştı. Halbuki onu unutmuştu yada o öyle sanıyordu. Fakat yüreğinde oluşan sızı ona cevabı vermişti.
Şimdi aklında binlerce senaryo geçiyordu. Beni unuttu mu? Beni görürse nasıl bir tepki verecek? Ölecekmi? Hala aslı ile mutlumu?
Yanında gelen hemşire ile düşüncelerinden sıyrıldı. Ve adımlarını ameliyathaneye yöneltti. Belki hayatı bu ameliyat kapısında girdikten sonra değişecekti kim bilir...
________
Dünkü yorumlarınız için çok teşekkür ederim beni ne kadar mutlu ettiniz tahmin bile edemezsiniz. Sizii seviyorummm iyi ki varsınız....
(✿ ♥‿♥)
o(〃＾▽＾〃)o
