Harry obudził się wypoczęty i rozleniwiony, zupełnie jak kot po długiej drzemce. Rozciągnąwszy się pod przyjemnie nagrzaną kołdrą, wtulił się w gorące ciało leżące obok. Po pokoju zaczynało rozlewać się światło poranka. Ciepło czerwcowego słońca sączyło się przez okienne szyby do pokoju. Sypialnia była względnie czysta, choć zagracona bibelotami i przesycona oprawionymi w ramki fotografiami. Wyglądało to tak, jakby codzienność osiadła tu na każdej płaskiej powierzchni i zostawiła na niej swe ślady.
Gdyby to był weekend, Harry za nic w świecie nie ruszyłby się z łóżka. Ale dzisiejszy dzień przypadał na początek roboczego tygodnia. Standardowy, szkolny poniedziałek.
Harry przez chwilę zastanawiał się, czy nie zrobić sobie dziś wolnego. Mógłby leżeć do południa, a potem zjeść w łóżku bardzo późne śniadanie. Mógłby, gdyby jego dziecko nie chodziło do szkoły. Ostatnio z powodu grypy Martin musiał tydzień przekoczować pod kołdrą i Harry wiedział, że gdyby dziś nie wysłał go na lekcje, chłopiec w najlepszym wypadku zacząłby chodzić z nudy po ścianach. Najgorszy scenariusz zakładał „kontrolowane” eksplozje w dziecięcym pokoiku lub, co gorsza, ucieczkę przez okno. Harry skrzywił się na te myśl. Momentalnie opadły z niego resztki snu.
Poklepał ciepłe ciało obok niego po potylicy. Neville mruknął coś przez sen i głębiej zakopał się w pościeli, wbijając twarz w poduszkę. Harry przymierzył się i jednym celnym kopniakiem zepchnął Neville’a z łóżka. Rozległ się huk i zbolały jęk od strony podłogi.
– Ja pierdolę, Harry…
– Nie wrobisz mnie znowu w odwożenie Martina do szkoły. – Harry od zawsze był uparty i zdeterminowany. Potrafił bronić swoich racji, nawet jeśli chodziło tylko o niewychodzenie z ciepłego łóżka w poniedziałkowy poranek. – Na śniadanie zrób mu cokolwiek poza płatkami, a lunch jest w lodówce, już zapakowany do zielonego pojemnika. Pamiętaj, że dziś Laura ma poranną, więc chłopcy jadą do szkoły razem i musisz po drodze odebrać Willa.
Klamra i koniec. Mam nadzieję, że miło spędziliście czas przy tym opowiadaniu. Mam w głowie parę pomysłów na bonusy do tej historii. Martin zdecydowanie zasługuje na więcej "czasu ekranowego". Bylibyście zainteresowani, czy odpuścić ten pomysł?
CZYTASZ
Umieranie codzienne
Hayran KurguHarry jest martwy, choć przeżył. Severus przeżył, choć jest martwy. Harry nie radzi sobie z życiem po wojnie. Wszystko zmienia się w momencie, w którym Neville odkrywa, że Severus Snape jakimś cudem przeżył własną śmierć. Harry postanawia zająć się...
