Kral, artık kafayı yemeye başlamıştı. Durmak bilmeyen düşünceler gelip gidiyordu. Aklında tek bir hedef vardı. Melekleri nasıl yenebilirdi? Onlara karşı ne yapması gerekiyordu? Bir ordu melek için ne kadar güce ihtiyacı vardı...?
Çaresiz ve öfkeli b...
Bugün hava çok güzel. Kuşlar cıvıldıyor, dışarıda piknik yapan aileler, neşe dolu gülüşler çevrede yankılanıyor. Hiçbir kötü duygudan bir iz yok. Yoksa var mı?.. Gölgenin altında bir çocuk oturuyordu. Elinde bir savaş figürü vardı ve üzgün görünüyordu. Gözlerinin altı morarmış bir biçimdeydi. Yüzünün sağında ise büyük bir yanma izi bulunuyordu. Yanına 4 çocuk yaklaştı. Ona gülmeye ve ne kadar çirkin olduğu hakkında laflar söylemeye başladı.
"Lekeli, çirkin, kimsesiz, garip. Canavar..."
Çocuklardan biri ona yaklaştı. Kıyafetinden tuttu ve sert bir yumruk attı. Çocuk yere düştü ve ağzından az miktarda kan çıktı. "Hiçbiryere ait değilsin. Hayatın boyunca yalnız olacaksın." Gülerek aşağıladı. Yere düşen çocuk yumruğunu sıktı ve yerden kalktığı gibi ona sert bir yumruk attıktan sonra üzerine çullandı. "KAPA ÇENENİ! BENİMLE UĞRAŞMAYI BIRAK! BEN BİR CANAVAR DEĞİLİM!" Yüzüne vurmaya devam etti. Kavgayı gören ebeveynleri hemen yanlarına koştu ve saldıran çocuğu yere ittikten sonra yarası var mı diye baktılar. Çocuğun annesi ona öfkeli gözlerle baktıktan sonra sert bir tokat attı. Böyle olmasını istememişti, onun başlattığını söylese bile hiçbiri dinlemedi. Etraftaki herkes ona bir canavarmış gibi bakıyordu. Bu yüzden çocuk oradan kaçtı.
Kaçarken, gözlerinden seller akmaya başladı. O bir canavar değildi, onlar yüzünden bir canavar olarak görüldü. Sadece onlar gibi olmak istiyordu. Ayağı ağacın köküne takıldı ve çamurlu suya düştü. Kafasını kaldırdı ve derin bir nefes çektikten sonra derin bir çıplık ile ormanı gürletti...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çocuğun evi ormanın ortasındaydı ve her yeri çürümüştü. Kapıyı annesi açtı ve onu o hali ile görünce hemen içeri aldı ve sordu:
- Tatlım sana ne oldu? Neden çamur içindesin? Gözlerin kızarmış!
- Anne. B-Ben. Ben bir canavar mıyım?
- Bu da nereden çıktı?! Kim diyor bir canavar olduğunu?
- Herkes!
- Bana bak Chad. Yüzünde bir yara olması, canavarsın anlamına gelmiyor.
- Bana nasıl baktıklarını bilmiyorsun anne!
- Dinle, bu normal. Sana canavar diyebilirler, canavar ya da değil. Sen benim oğlumsun. Tanıdığım chad asla bir canavar değil.
- Sağol anne.
- Hadi gel, markete gidelim. İstediğin bir şey varsa alacağım.
İkisi de hazırlandı. Annesi çekmeceyi açtı ve çekmecenin altından gizli bir bölme açtı. Bölmenin içinde bir şey yoktu. Annesi bunu gördüğünde şoka uğradı. O sırada kapı açıldı ve içeri bir adam girdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu chad'in babasıydı ve elinde bir kese vardı. Annesi korkudan hareket edemedi. Babası yaklaştı. "Bu altınlar nereden geldi? Benim neden haberim yok?" sakin bir ton ile sordu. Annesi, keseyi elinden almaya çalıştı fakat kocası onu yere itip sert bir ton ile "Bu kese NEREDEN geldi ve NEDEN benim haberim yok? SÖYLE!" dedi. Anne hemen Chad'a odasına gitmesini ve orada beklemesini söyledi fakat babası onu durdurdu. "Sen nereye gidiyorsun chad?" Çocuk orada donakaldı ve cevap veremedi. Chad arkasını döndüğü gibi babası ona sert bir tokat attı ve yere düşürdü. Annesi ona durması için yalvardı. Babası annesine yöneldi. Çocuk hemen mutfağa koştu ve oradan bıçağı alıp babasına doğrulttu. Babası bunu fark edince, onun üstüne yürümeye başladı. Çünkü biliyordu ki bunu yapacak cesareti yoktu. Babası ona uzun bir süre baktı ve bir anda bıçağı elinden aldıktan sonra bir tokat daha atıp yere düşürdü ve tekrar anneye döndü. "Sen nasıl bir tilkisin lan? Arkamdan paralar saklayıp benden kaçmaya çalışıyorsun. SANA ÇIKIŞ YOK KARI! SEN BENİMSİN VE KİMSE BENİ SENDEN ALMAYACAK... ölümde bile..."
Baba anneye doğru yürümeye başladı. Anne durması için yalvardı ve bir daha yapmayacağını söylese de o dinlemedi. Çocuk zar zor ayağa kalktı ve babasını durdurmak için kolunu tuttu. Bütün gücüyle çekti fakat o sırada annesi de çocuğu ondan korumak için yaklaştı. Babası kolunu sert bir şekilde savurdu ve bıçak annesine saplandı. Etrafı bir sessizlik kapladı ve annenin gözleri yaşarmaya ve oğluna bakmaya başladı. Oğluna gülümsediği gibi yere yığıldı. Çocuk dehşet içinde sahneye baktı. Yere yığılmış annesinin yanına eğildi ve onu uyandırmaya çalıştı. Annenin kanı hızlı bir şekilde akıyor ve çocuğun üstü kana bulanıyordu. Babasının gözlerinden öfke fışkıyordu. Çocuğa döndü ve sert bir ton ile bağırmaya başladı. "SEN! SENİN YÜZÜNDEN ÖLDÜ! KATİL ŞEY SENİ! AİLEMİZE BİR LANETSİN! SENİ KENDİ ELLERİM İLE ÖLDÜRECEĞİM SENİ CANAVAR!"
Evin dışarısında, ormanın derinliğinde biri vardı. Gülmeye başladı, dedi.
"𝓝𝓮 𝓱𝓪𝓻𝓲𝓴𝓪. 𝓣𝓪𝓶 𝓭𝓪 𝓲𝓱𝓽𝓲𝔂𝓪𝓬ı𝓶 𝓸𝓵𝓪𝓷 ş𝓮𝔂..."
-Büyük bir şok dalgası evi sarstı-
Baba yere yığıldı. Çocuk hemen ayağa kalktı. Çocuğun yüzünde ürkütücü bir ifade vardı. Babasının ruhuna doğru bakıyormuş gibi bir ifade vardı. Gözlerindeki öfke açık bir şekilde görünüyordu. Baba daha anlam veremeden, çocuk sert bir yumruk ile babasını duvara yapıştırdı. Ona ne olmuştu? Çocuk başını tuttu ve arkasından siyah kollar çıktı. Bu kollar etrafı parçalamaya ve evi yıkmaya başladı. Çocuğun vücudunun yarısı siyaha büründü ve en sonunda her yerini kapladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bunlar yaşanırken, annesi gözünü açtı ve gördüğü sahne ile şok uğradı. Çocuğuna doğru yürüdü. Tehlikeli olduğunu bilse bile, yürümeye devam etti. Yürürken etrafı çizikler ile dolmaya başladı. Annesi hemen onun arkasından sıkı bir şekilde sarıldı. Çocuk bir anda arkasından dikenler çıkardı ve annesinin göğsünde delikler açtı. "CHAD!" Çocuk, annesinin sesini duyduğu gibi yüzünün yarısı normale döndü. Her şey yavaşladı ve annesine doğru baktı. Çocuğun gözleri yaşarmaya başladı. Ev yıkılmak üzereydi, tavan üstlerine düşmeden önce annesi sordu:
- Sen iyi misin?
- 𝐊-𝐊𝐨𝐫𝐤𝐮𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦... 𝐋ü𝐭𝐟𝐞𝐧. 𝐍𝐞 𝐲𝐚𝐩𝐚𝐜𝐚ğı𝐦 𝐚𝐧𝐧𝐞?..
- Her zaman kalbinde olduğumu unutma chad. Kimsenin sana canavar demesine izin verme. Bu şeyi durdurmanın bir yolunu bulacağından eminim. Sen- Seni-
Annesi cümlesini tamamlayamadan yere yığıldı ve çocuk annesine içten bir çığlık ile ağlarken ev yıkıldı. Artık kimseden iz kalmamıştı...
