Kral, artık kafayı yemeye başlamıştı. Durmak bilmeyen düşünceler gelip gidiyordu. Aklında tek bir hedef vardı. Melekleri nasıl yenebilirdi? Onlara karşı ne yapması gerekiyordu? Bir ordu melek için ne kadar güce ihtiyacı vardı...?
Çaresiz ve öfkeli b...
Sessizliğin içinden ayak sesleri yükselmeye başladı, sanki bir şey buraya doğru yaklaşıyordu. Bunun üstüne bir de nefes alma-verme sesleri de eklendi. Sanki biri bir şeyden kaçıyordu ama ne olduğunu bilmiyordu. Bir taşın arkasına oturdu ve siper aldı. Kalbi neredeyse göğsünden çıkacaktı. Bir sağa baktı, bir sola baktı, kimseyi göremedi. Arkasında birini hissettiği gibi arkasını döndü ve yumrukladı. "AH! BURNUMU KIRDIN SENİ APTAL!" Bu bir askerdi ve onunla aynı yerde siper almışlardı. Sessizliği Bir ayak sesi bozdu. İki asker de nefes bile almadan orada kaldı. Bu şeyin bıraktığı izler küle dönmüştü ve bir anda tüyleri diken diken eden bir hırlama çıkardı ve bu gittikçe arttı. Taşa doğru ilerlemeye başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ayak sesleri gittikçe yükseldi ve askerler daha da korkmaya başladı. En sonunda biri taşın arkasından çıktı ve silahını sesin geldiği yere doğrulttu. Fakat kimse yoktu. "Burada kimse yok. *Yerde küçük bir tavşan gördü ve tavşan kaçıyordu* Sadece bir tavşanmış." Silahını indirirken diğer asker de "Çabuk geri gel şura- " diyemeden oradan kayboldu. Asker bunu fark ettiği gibi titremeye ve her tarafa bakmaya başladı. O sırada askerin kafasına bir el dokunduğu gibi asker kendisini yerde buldu. Arkasını döndüğü gibi gördüğü ile dehşete düştü. Bu şey bir şeytandı ve birazdan onu parçalayacaktı fakat beklenmedik bir şekilde asker "TAMAM YETER! BIRAK BENİ!" dediği gibi şeytan onu bıraktı ve asker sinir içinde "ARTIK BU KADARI YETER! GÖRDÜĞÜM EN BERBAT EĞİTMEN SİZ OLABİLİRSİNİZ BAY SİMON!" diye bağırdı ve oradan ayrıldı.
