I Do

Κεφάλαιο 3

Το ρολόι έδειχνε δέκα και ο Τζέραρντ δεν είχε δώσει κανένα σημάδι ζωής. Το φαγητό στο τραπέζι είχε κρυώσει και τα κεριά είχαν αρχίσει να λιώνουν. Η Άντα ανήσυχη πήγαινε πέρα δώθε στο σαλόνι με το τηλέφωνο στο χέρι. Προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί του αλλά το είχε κλειστό. Δεν ήξερε ποιον άλλον να πάρει. Θυμόταν πολύ καλά που είχε αναφέρει για το επαγγελματικό δείπνο που είχε στις επτά. Σίγουρα μέχρι τώρα θα είχε τελειώσει. Αλλιώς δεν θα έπρεπε να την είχε ενημερώσει;

Αναστέναξε και πλησίασε την φωτιά που τρεμοπαιζε στο τζάκι. Σχεδόν ποτέ δεν την ενημέρωνε ότι θα καθυστερούσε. Ερχόταν σπίτι όταν εκείνη είχε βαρεθεί να τον περιμένει μέσα στη νύχτα και κοιμόταν. Αλλά τώρα ήταν διαφορετικά. Ήταν η επέτειος τους. Του είχε ζητήσει να έρθει νωρίτερα. Ήταν αδύνατο να το είχε ξεχάσει. Μήπως είχε πάθει κάτι; Διάφορες κακές σκέψεις τριγύριζαν το μυαλό της και το άγχος της την έπνιγε. Ήπιε μονορουφι το ποτήρι σαμπάνιας που είχε στο τραπέζι και αποφάσισε να καλέσει όλα τα νοσοκομεία της πόλης όταν η ειδοποίηση για ένα νέο μήνυμα έφτασε στο κινητό της.

.....

" Γεια σου, αντρούλη μου!" Ο Τζέραρντ σήκωσε τα μάτια του από το λάπτοπ και την κοίταξε με υψωμένο το φρύδι.

" Τι κάνεις εδώ; Και τι είναι αυτό που κουβαλάς;" Ρώτησε φανερά εκνευρισμένος.

" Αναρωτιόμουν πως είναι το γραφείο σου και αφού βαριόμουν στο σπίτι σκέφτηκα να σε επισκεφτώ και να σου κάνω έκπληξη. Χάρηκες;"

" Τόσο που θέλω να χορέψω" την ειρωνεύτηκε αλλά ήταν σίγουρη ότι ήθελε να την  πειράξει παρά να την  πληγώσει .  " Τι έχεις εκεί;"

" Έφερα έναν πίνακα μου δώρο για το γραφείο σου." Του έτεινε τον τυλιγμένο πίνακα και εκείνος τον κοίταξε με το στόμα ανοιχτό όταν πέταξε το περιτύλιγμα.

" Δεν ήξερα ότι έχεις τέτοιο ταλέντο" ήταν το πρώτο πράγμα που είπε και η Άντα γέλασε.

" Ξέχασες ότι αυτή είναι η δουλειά μου; Ζωγραφίζω επαγγελματικά από τα δεκατρία μου, Τζέραρντ. "

Δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Ήταν σαν να κρατούσε έναν καθρέφτη και έβλεπε τον εαυτό του. Ο πίνακας ήταν ένα αντίγραφο του. Και δεν είχε ποζάρει ποτέ για εκείνη αλλά η δουλειά της ήταν άψογη και δεν μαρτυρούσε ότι δεν υπήρχε μοντέλο από πίσω. Είχε αναπαραστήσει όλα τα χαρακτηριστικά του, είχε αποτυπώσει με επιτυχία τις εκφράσεις του σαν να τον είχε μπροστά της. Η Άντα ένιωσε για πρώτη φορά την αποδοχή του και τον θαυμασμό του.