SONSUZ DANS

DOMİNO TAŞI

Dünyayla tanışmayan her çocuk mutludur.

Büyüdüğümüz de bile kalbimizde izleri olan o çocukluk bizim çocukluğumuz dur.

Her daima çocuk olanlara...

☾

Ethem'den nefret ediyorum. Bunu laf kalabalığı olsun diye söylemiyorum Ethem'den gerçekten nefret ediyordum. Hayatıma girdi gireli hayatımı alt üst etmekten başka hiç bir şey yapmamıştı. İlişkimiz de bilmese de kalbimi defalarca kırmıştı. Üstelik her ayrıldığımızda beni manipüle ederek ona aşık olduğuma inandırmıştı en kötüsü beni hep aldatmıştı. Bütün bu olanlar ondan nefret etmem için sebep sunmuyor mu? Beni bile bile kendi uçurumuna itmişti ama ben son bir adım kala durmuştum bir rüzgarlık dengem kalmıştı...

Anneme ne söyleyeceğimi bilemezken Ethem'in konuşmamasını umuyordum. Ethem'in ağzından çıkacak bir kelimeyle her şey dağılabilirdi. Benim hayatım domino taşlarının üstüne kuruluydu ve ben domino taşlarından bir kule yapmıştım her bir taşı planlı koymuştum ama Ethem beklenmedik bir domino taşı eklemişti. Her an planlayarak koyduğum domino kulesi devrile bilirdi. Ethem'e öldürücü bakışlar atarken anneme doğru döndüm.

"Ne... Mektubu?" dedi annem kaygıyla Ethem'i sürerken.

"Bu benim okuldan arkadaşım anne. Edebiyat hocası mektup yazma ödevi vermişti... Arkadaş buradan geçiyormuşta detaylarını sordu ama şimdi gidiyor dimi Başaran?!" dedim sert sesimle tekrardan Ethem'e dönerken. Ethem olumlu bir ses çıkardı ama sarhoşluğun etkisiyle biraz tuhaf çıkarmıştı sesi. Anneme yalan söylemek ne kadar beni üzse de söylemiştim artık. Yalan... İnsanın ağzına bir kere dolandı mı kurtulmak mümkün değildir. Kurtulmaya çalıştıkça bataklığa sürüklenirsin ve ben bile bile bu sefer bir bataklığa sürüklenecektim.

Annem, "Başaran mı? Şu okulun sahibinin oğlu mu?" dedi şaşkınca fakat bu sefer sesine mutluluk katmıştı. Bu şerefsiz için sevinmese iyiydi. Ethem'i buradan uzaklaştırmam lazımdı. Annemin Ethem'e hayran bakışlarına göz devirip Ethem'in yanına gittim.

"Ben en iyisi arkadaşa bir taksiye kadar eşlik edeyim anne. Sen içeri geç." Annem başını sallayıp içeri geçeceği sırada Luca'yı fark etti. Annem ne iş dercesine Luca ya bakarken Luca elinde fark etmediğim sigarasını gösterip kapıdan ayrıldı ve sigara içme bahanesiyle bahçeye çıkmıştı. Ya da bahane değildi, bilemiyorum.

Anlamadık sanki. Dedi aşklara doymayan romantik tarafım. Annem tek kelime etmeden içeri geçip kapıyı kapattığı an Ethem'i göğsünde ittim.

"Ne haddine buraya gelmek pezevenk!" dedim sinirle.

"Sizin gibi bir leydiye bu sözler yakışmıyor lâ Mia belezza." Dedi Luca onaylamazca bana bakıyordu ama ben arkama dönmeyip onunla muhattap olmadım zaten Luca'nın burada durup bize dik dik bakması bile bana rahatsızlık veriyordu. Benim aksime Ethem'in dikkatini çekmişti Luca.

Ethem kaşlarını çatarak, "Kim lan bu sikik kafalı? Dakikalardır orda durmuş sana bakıyor." Dedi Ethem. "Bak bir de sırıtıyor. Döverim seni he!" Ethem o sarhoş haliyle aklınca beni kıskanmıştı. Luca ya doğru bir adım atmıştı ki sendelendi düşecekken onun kolundan tuttum. Hiç bu şahısla temasa geçmek istemesem de en küçük bir şeyde annem ona yalan söylediğini anlayacak bu yüzden bu şahısı gitmesi lazımdı. Ethem'e büyük bir göz devirdim.

"Bana bakması beni alakadar eder Ethem. Bana sen bakma yeter. Düş yakamdan Ethem. Ne istiyorsun benden?" sesimin sabit çıkmasına özen göstermiştim ve sabit ve duygusuz çıkmıştı. Ethem sinirli halinden sıyrılıp bana pişmanlıkla bakmaya başladı. Ağzını açıp bir şey söyleyecekken lafını kesip, "Bana daha ne söyleyeceksin, sen beni aldattın aldattın hem de bir çok kez. Açıklama yapmayı bırak senin sesini duymak midemi bulandırıyor. Ben senin bana iyi gelebilme düşüncesine sarılmıştım Ethem ama sen o zaman bile başka bir kızla..." demiştim ki sustum. Elimi yumruk yaparak sıktım. Bütün bu olanları Luca'nın şahit oşmasını istemesem de artık şahit olmuştu. Ethem'in gözleri bir duyguya açmıştı kapısını ama ben o kapıya bakmadım bile. Ethem'i umursamadan sol cebindeki telefonunu çıkardım.