afther the revolution(the hungergames)

hoofdstuk 23

'Percy ik moet je wat zeggen het is uit'

POV Percy
'Wwat' stotter ik, ze kijkt me niet aan 'je hebt me wel gehoord.' Ik weet niet wat ik moet zeggen 'waarom?' Ze haalt haar schouders op het 'het klikt gewoon niet goed meer' ze staart naar de grond. 'Dit meen je toch niet' vraag ik angstig, ze knikt 'jawel sorry maar het werkt gewoon niet zo. Ik zie een traan op de grond spatten en dan rent ze de deur uit. Ik kijk haar na vanuit mijn raam en begin te huilen.

'Percy?' Mama staat in de deuropening snel veeg ik mijn tranen weg het is jaren geleden dat ik heb gehuild. 'Wat is er mama' probeer ik zo normaal mogelijk te vragen. 'Dat kan ik beter aan jou vragen en ze komt naast me zitten 'je mag wel huilen hoor.'
En dan hou ik het niet meer en begin te huilen 'ze heeft het uitgemaakt' stoot ik er met moeite uit. Mama kijkt me raar aan 'heeft Rose het uitgemaakt' in haar stem is duidelijk verbazing te horen. Ik knik en huil tot er geen traan meer over is, terwijl mama troostend haar armen om mij heen legt.

POV Rose
Als ik thuis ben val ik huilend op mijn bed. Ik heb het gedaan ik heb het echt gedaan uit gemaakt met de jongen van wie ik zoveel hou. Die mij er doorheen sleepte toen ik het allemaal niet meer zag zitten, die altijd naar mij luisterde en mij serieus nam.
Alleen maar omdat ik bang voor een jongen. Nee dat klopt niet als ik niks had gedaan had Devin hem sowieso wat aangedaan. Ik begin hysterisch te snikken, ik wil Percy's armen om mij heen niet die van Devin.

'Heb je het uitgemaakt? ' Devin staat bij een muurtje. Ik knik zwijgend ik heb nog nooit zo verdrietig gevoeld. Devin grijnst 'mooi zo dan kunnen we gaan.' Ik kijk verschrikt op 'waarheen' vraag ik in paniek. 'Rustig maar lekkertje we gaan samen op vakantie ik weet alleen niet of ooit terug zullen komen. Zie je het voor jij en ik samen in een huisje waar niemand ons zal vinden.' Ik heb het gevoel dat ik flauwval en wil weg rennen, maar hij houdt me tegen 'jij gaat gewoon meewerken' zegt hij dreigend.

Ik zit verstijfd in de trein terwijl Devin mijn been streelt. 'Niemand gaat ons vinden het is vanaf nu jij en ik' fluistert Devin in mijn oor. Hij ziek, ziek in zijn hoofd. Ik begin redelijk in paniek te raken want ik denk ik namelijk dat Devin gelijk heeft. Niemand gaat me meer vinden ik ben af nu eeuwig met Devin.

POV Percy
Ik heb me volledig gestort op mijn werk dat ik niet hoef te denken aan Rose. Ik werk nu 6 dagen per week en als ik vrij ben ga ik werken aan verslagen. Mama wil dat ik weer naar buiten ga en ga genieten van het leven, maar ik kan het niet, niet zonder Rose. 'Noodgeval oproep 1' mijn boodschappen doorgever trilt ik zucht en zet hem op stand één.
'Noodgeval Devin Clarkstone heeft zich niet gemeldt bij het meld punt over tot onmiddellijk opsporing.' Ik lijk wakker te schrikken was Devin voorwaardelijk vrij gelaten?' Ik pak mijn spullen vertrek naar mijn weg.

'4 weken geleden is hij voorwaardelijk vrij gelaten hij werd in de gaten gehouden en moest zich elke dag melden zowel gister als vandaag is hij niet gekomen op het afgesproken tijdstip.' Begint mijn baas. Ik dwaal af met mijn gedachten 4 weken geleden toen begon Rose met raar te doen. Zal hij haar bedreigd hebben geeft hij haar opdrachten? Ik voel een steen in mijn maag waarom heeft ze niks gezegd. 'We gaan er vanuit dat hij ergens naar toe is gevlucht. We hoeven nog niet meteen actie te ondernemen hij doet nog niks fout. 'Wacht' iedereen kijkt me verbaast aan en ik leg het verhaal van Rose snel uit. 'Dus jij gaat er vanuit dat Devin weer op Rose aait' ik knik 'ik kan haar bellen als jullie willen.'

'Met Peeta Mellark'
'Peeta is Rose thuis'
Het blijft even stil 'ik dacht dat ze bij jou zat'
'Ik kom er zo aan Rose is in gevaar' en ik verbreek de verbinding.
'Ouders weten van niks zet een missie op ik ga haar zoeken rooster mij zeven dagen in' zeg ik terwijl ik mijn spullen inpak.

POV Rose
Ik voel zijn handen nog steeds op mijn lichaam. Ik sta onder de douche mijn enige vluchtplaats. Volgens mij zijn we in district 7 ik dacht allemaal bomem te zien die twee seconde dat ik naar buiten mocht kijken. Zodra we in een huisje aankwamen ben ik naar boven gevlucht door te zeggen dat ik wilde douche. Het ziet er naar uit dat dit mijn enigste kans is om alleen te zijn dus ik doe extra langzaam. Te vroeg gejuicht

Ik hoor het slot omdraaien en ik weet dat hij binnen gaat komen. Ik duw mezelf zo dicht mogelijk in de hoek en hoop dat hij me met rust laat. Maar ik voel zijn handen om mijn heupen slaan en stevig tegen die van hem drukken. Ik probeer mezelf zachtjes los te trekken, maar daardoor pakt hij mij me nog steviger vast. Hij zoent heel mijn nek en gaat langzaam naar beneden. Mijn adem stokt ik wil dit niet maar angst wint. Blijkbaar merkt hij toch iets want hij stopt 'vind je niet fijn lieverd' heel ver herken ik nu de jongen waar ik verliefd op ben geworden.

Ik vergis me voor de zoveelste keer zodra ik zijn kille ogen kijk weet ik dat ik het sarcastisch was bedoeld. Ik haal schokkerig adem en wil naar achter deinsen. Ik begin onregelmatig adem te halen als ik zie hoe hij het bad laat vol lopen. 'Kom eens hier hoertje' ik begin beverig naar hem toe te lopen nog altijd naakt. Eerst pak hij me teder bij hoofd en dwingt me om hem aan te kijken, maar daarna versterkt zijn greep pakt mijn nek en duwt me onder water. Ik krijg geen adem en wil het opgeven als hij me weer naar boven trekt. 'Geschrokken hoertje?' Zijn stem fluistert in mijn oor 'dit krijg je vanaf nu als je niet luistert.' Ik huiver als hij me terug onder de douche duwt en laat alles over mij heen komen.

Ik krimp in om de kracht van de klap te verminderen, maar het werkt niet. 'Dikzak je bent helemaal niks waard' schreeuwt Devin naar mij. Ik begin nu te huilen en sla mijn handen voor mijn gezicht. Hij trekt mijn handen ruw weg 'zeg mij eens na hoertje' ik kijk hem bang aan. 'Ik ben een mislukte dikke lelijke hoer niemand houdt van mij, ik ben niks waard, ik kan niks en kan net zo goed dood zijn.' Ik begin te trillen 'zeg het' commandeert hij ik weet dat hij hier van geniet. 'Iik bben eeen mislukte dikke lelijke hoer, nniemand hhoudt van mij, iik ben niks waard, iik kan niks en ik kan net zo goed' mijn stem stokt. 'Wat kan je net zo goed zijn' zegt Devin dreigend 'dood zijn' fluister ik. Hij knikt tevreden 'dan is de boodschap goed doorgedrongen.'

Zo gaat nu al twee lang ik weet dat ik hier de rest van leven met hem ga doorbrengen. Al heb ik geen idee hoelang ik nog ga leven. Één ding weet ik wel als hij me niet snel vermoord doe ik hetzelf. Ik voel me zo slecht, gebruikt en goedkoop hij scheldt me zovaak uit dat ik het zelf begin te geloven. Ik begraaf mijn gezicht in mijn knieën en blijf zo zitten. Ik heb me nog nooit zo depressief gevoeld als ik nou wist dat Percy naar me op zoek was, maar waarschijnlijk is hij me liever kwijt dan rijk.

Ik val en slaap ik droom over Jace die door het weiland loopt met mama, papa, Percy, Annie en Finnick. Ze hebben een picknickmand vast en gaan op het gras zitten. Ik ruik pannenkoeken ik wil naar hun toe, maar het lukt me niet. Ze genieten van het eten en roepen naar mij 'hou vol we komen eraan.' Dan verdwijnt het rustige weiland in daar plaats van kom ik op een verlaten treinstation. Er is niemand en ik loop verdwaalt rond opeens roept Effie's stem: 'kom kom we moeten naar het Capitool. Ik beleef al mijn jaren in net Capitool nog een keer en nog een keer en nog een keer er lijkt geen einde te komen tot Johanna's stem roept 'ik heb nieuwe buren.'

Ik schiet overeind en hoor de deurbel gaan. Als Devin de deur open doet weet ik dat ik het niet heb gedroomt. Johanna's stem schalt door de gang.