afther the revolution(the hungergames)

hoofdstuk 29

POV Finnick
Ik kom die nacht niet in slaap. Annie is in het ziekenhuis en Percy weg. Ik ben voor het eerst in jaren helemaal alleen thuis. Ik hoop dat Percy snel thuis komt ook al heeft hij aan gekondigt dat hij na zijn terug komst snel het huis uit zal gaan. Niet zo gek eigenlijk hij is ondertussen al 22. Al 22! Jeetje wat gaat de tijd snel. Nadenkend over Percy's babytijd val ik als nog in slaap

De bel rinkelt hard en meerdere malen achter elkaar. Slaapdronken open ik een oog. Weer schalt de bel door het huis. Ik werp een blik op de klok kwart over zeven. Wie belt er nu weer aan? Of mijn hart begint sneller te bonken. Er is nieuws over Percy of er iets anders met Katniss.

Ik sprint uit bed en race naar de deur. Voor de deur staat Jace met een paniekerig gezicht. Niet eens aangekleed en Amora in zijn arm. Amora heeft een wond bij haar oog en is aan het huilen.

'Finnick, papa wordt gek. Rose zei dat ik jou moest halen. Ze is achter gebleven om hem tegen tegen te houden. Ze zei dat het geen kwaad kon omdat zei niet op mama leek.'

Jace gezicht is een en al vraagteken maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik sprint naar het huis van Peeta en Katniss, godzijdank is het niet ver. De deur staat nog steeds open. Ik hoor glas gerinkel en getier van Peeta. 'Ze willen me allemaal dood hebben dus wil ik hun dood hebben' fluistert hij met een krankzinnige stem.

Ik sluip voorzichtig naar hem -uitkijkend dat ik niet in het glas stap- ik sla hem zo hard al ik kan op zijn achterhoofd en hij valt in het glas helaas. Ik kijk voorzichtig de kamer rond en zie Rose liggen. Het ziet er niet heel ernstig uit maar ze heeft wat wonden. Wat moet ik nou toch doen. 2 mensen die bewusteloos zijn en gewond, een baby en een puber.

'O nee he' fluistert Annie als ik het verhaal op uitgelegd. 'Hoe zeggen we dit tegen Katniss. Ze mag geen stress hebben.'
'Hoelang moet ze hier nog blijven?' Vraag ik moeizaam.
'2 of 3 dagen maar' fluistert ze terug 'Peeta en Rose? '

'Peeta waarschijnlijk een aantal dagen en Rose weten ze nog niet, ze waren haar aan het onderzoeken. Wat moeten we met Jace en Amora? ' Annie kijkt me even verbaast aan. 'Dat is toch logisch, we nemen ze in huis. We zijn hun peetouders.'

Als ik eerlijk ben zie ik het niet zitten om weer een baby in huis te hebben maar wat hebben we voor keus? Ik zucht en knik 'dan ga ik Jace de opdracht geven om zijn spullen en die van Amora te halen.'

'Bent u familie van Rose Mellark? ' een arts komt naar mij toe gelopen. 'Peetvader' zeg ik met een knikje. 'We weten niet wat er aan de hand is. Ze wil niet wakker worden. Ze zal hiet nog enige tijd moeten blijven.' Ik weet niet moet zeggen. 'Is dit goed of slecht nieuws?' Vraag ik maar. 'Behoorlijk slecht, als ze niet snel wakker wordt. Heeft u de kans dat ze helemaal niet wakker wordt.' Het komt als een klap binnen.

hoe zeg je tegen Peeta dat er een kans is dat zijn dochter niet meer wakker wordt door zijn schuld? Of tegen Katniss die geen stress mag hebben? Percy stopt hoogst waarschijnlijk zelf met leven. Percy moet dit weten!

Er komt een andere arts aan 'bent u familie van Peeta Mellark? '
Ik zucht 'goede vriend' de arts knikt 'hij is wakker maar weet van niks af.' Ik zucht alweer dit kan er ook nog wel bij. Misschien moet ik Johanna bellen om te vragen of ze kan komen helpen.

Als ik een paar uur later het ziekenhuis uitloop om naar huis te gaan met Jace en Amora wordt ik aangenaam verrast. Johanna en Percy staan samen te praten voor de ingang van het ziekenhuis. Johanna had ik een uur geleden gebelt en Percy niet eens. Hoe kunnen ze hier allebei zo snel zijn?

'Hovercraft' is het enige wat Johanna zegt als ze mijn vragende gezicht ziet. 'Percy hoe kom jij hier dan? Je bleef minstens nog een maand weg' roep ik uit. 'Tja het gaat de goede kant op bijna iedereen is gearresteerd en mijn peetouders liggen in het ziekenhuis. Net als mijn vriendin dus ik mag een week naar huis. Misschien hoef ik helemaal niet meer terug. We zullen zien.

POV Rose
Waar ben ik? Ik zie een hele hoop wit licht. Ben ik dood? Nee dat kan helemaal niet. Ik ben volgens mij in het Capitool. Ik zie een hele hoop kinderen van alle leeftijden. Ze zien er apart uit. Sommige met roze haren andere felgekleurde kleren. Ze rillen en zien er hongerige uit. Achter hun is een groot hek met daarachter een paleis. Het paleis van president Snow flits er door mijn hoofd. Hoe weet ik dit? Er komt een hovercraft overvliegen en die parachute laat vallen. De kinderen grijpen er gretig naar.

Opeens ontploffen de helft van de parachute. Sommige kinderen zijn opslag dood. Andere raken gewond maar het grootste gedeelte kijkt verbluft naar de parachute die niet onploft zijn. Uit het niets komen mensen met witte jassen de gewonde helpen. Op de jassen is een 13 gespeld. 'Prim!' Ik zie een meisje dat er slecht uit ziet naar de kinderen snellen. Ze heeft een bruine vlecht en grijze ogen. ze draagt een merkwaardig kostuum.Mama flits er door mijn hoofd.

'Prim' roept ze weer. Een klein meisje kijkt op. De heeft een blonde vlecht en blauwe ogen. Ze doet me denken aan Amora. Dan gaat de rest van de parachute af.

Wat is dit? Wat gebeurd er? ik wil hier weg. Het beeld wordt weer zwart. Ik sta opeens in een rozentuin. Een kleine man met een witte baard en handboeien is er ook. Net als mama alweer. Ze praten maar ik versta het niet. Mama's gezicht verandert naar angstig. Ik ben op een wapenkamer en zie de zelfde jongen die ook bij de boete zag. 'We houden ons aan het zelfde handboek dat Snow heeft gebruikt toen hij Peeta kaapte' zegt hij.

He wat heeft mij vader hier mee te maken? Waarom zie ik dit? Wie is die jongen?

'Rose wat is er wordt wakker.' Ik herken deze stem uit duizenden. Ik wil reageren maar het lukt niet. Ik hou mezelf voor de gek Percy kan hier niet zijn. 'Meneer u mag hier niet zijn' deze stem is onbekent. 'Wat is er met haar' hoor ik Percy vragen. 'Ze heeft last van verbeeldingen, het lukt ons niet om haar wakker te krijgen.'

Heb ik last van verbeeldingen? Dus alles wat ik zie is nep? Nu snap ik er al helemaal niks van. Ik probeer te reageer. Er komt een schor geluid uit mijn keel. 'Roosje' Percy stem klinkt aarzelend. Ik steek mijn hand voorzichtig op. Ik voel dat hij hem zachtjes pakt. 'Alles komt goed Roosje, je bent veilig.' Eindelijk lukt het om geluid om mijn keel te krijgen. 'Percy ben jij dat echt?'

Hij drukt zacht zijn lippen tegen mijn hand als bevestiging. Ik open nu ook mijn ogen. Ik steek moeizaam mijn armen omhoog. Wat is er mis met me? Waarom is alles zo zwaar?

'Gaat het liefje weet je wat er gebeurd is' vraagt hij bezorgt. Ik probeer het me te herinneren maar de dromen blijven door mijn hoofd spoken. 'Waar zijn mijn ouders' vraag ik. Hij kijkt me even moeilijk aan. 'Je moeder ligt in het ziekenhuis en je vader.' Hij blijft even stil. Opeens weet ik het weer. 'Waar zijn Amora en Jace? Zijn ze veilig? Is er iets met hun gebeurt?' Ik schiet overeind.

Percy duwt me zachtjes terug. 'Ze zijn bij mijn ouders.' Ik knik en ga weer terug liggen. 'Waneer mag ik hier weg' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Ik hoop snel, ik heb je gemist' zegt hij met een klein glimlachje. 'Ik heb jou ook gemist' fluister ik.