Dark Harry Potter
Gizlice en korktuğumuz şey her zaman başımıza gelir.
Yaşama Uğraşı { Cesare Pavese }
"Ne kadar zekiysen, hataların da diğerlerine nazaran o ölçüde dikkat çekici ve muazzam oluyor."
Bu evrenin tüm hakları J.K Rowling'e a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
St. Mungos Sihirsel Hastalıklar ve Sakatlıklar Hastahane'si; 1500'lü yıllarda Mungo Bonham tarafından, Londra'da kurulmuştu. Aradan geçen 400 yıldan bu yana sayısız ziyaretçisi olmuş, onlarca baş şifacı gelip geçmişti. Ancak hiçbiri dönemin baş şifacısı Edmund Mclaggen kadar şanslı değildi. İhtiyar şifacı 35 yıldır mesleğini severek yapıyordu ve Britanya topraklarında kendisine eş bir zihin şifacısı daha yoktu.
Dönemin sihir bakanları, önemli mevkideki politikacıları ve elit safkan sosyetesi kendisinin dikkat çeken ziyaretçilerinden bazılarıydı. Ancak ne bakanlar ne de burnundan kıl aldırmayan safkanlar bir alt katta, derin bir uykuda yatan çocuk kadar önem teşkil etmiyordu.
Harry Potter, 2 gece önce St. Mungo'ya getirilmişti ve ilk iş olarak hastahane baş şifacıya haber vermişti. Uzun süre sonra torunlarıyla birlikte olan Edmund şömine yandığında homurdanıp aramaya cevap vermek için ayağa kalksa da duyduklarıyla uyuşukluğu bırakmış, hızlıca cisimlenmek için evinin sınırlarından uzaklaşmaya başlamıştı.
St. Mungo'nun karşı caddesinde belirdiğinde bile ortamdaki gerilimi hissedebiliyordu. Yıkık dökük harabenin etrafındaki kalabalık, kaldırımdan geçen muggelar için bir şey ifade etmese de, Edmund bu sert bakışlı ekibin Seherbazlar olduklarının farkındaydı. Hastahanenin girişi bu kadar sıkı önlemlerle korunuyorsa, koridorları düşünmek bile istemiyordu.
Zaman kaybetmeden hızlıca girişe doğru ilerledi ve kendisini durduran seherbaza şifacı kimliğini gösterdikten sonra aceleyle kırık olan camdan içeriye adım attı. Gecenin karanlığına tamamen zıt bir beyazlık kendisini karşıladığında gözlerini kısmak zorunda kalmıştı. St. Mungo'nun o kendine has steril kokusu ciğerlerini doldururken hızlıca asansörlere yöneldi. Çocuğun 5. Katta aynı zaman da kendi odasının bulunduğu yerde tutulduğunu biliyordu. Kendisine selam veren birkaç kişiye kısa bir baş selamı ile cevap verdikten sonra asansöre atladı ve 5. Kata çıktı.
Asansör yukarı doğru ağır ağır çıkarken zaman sanki yavaşlamıştı. Sabırsızlığın bir göstergesi olarak ayağıyla ritim tutarken bir yandan da olası komplikasyonlar için aklından plan yapmakla meşguldü. Çocuğun tam durumu kendisine bildirilmemiş- ti ama az çok tahmin edebiliyordu. St. Mungo'ya kadar düşürecek bir sihirsel patlama oldukça tehlikeli olmalıydı.
Asansör sonunda 5. kata gelmiş ve kapısı açılarak koridoru Edmund'un önüne sermişti. Her zaman alıştığı o sükunet yoktu şu anda. Hayati tehlike yaşayan hastalarla ilgilenen şifacılar ya da hemşireler yoktu. Onlar yerine bilinen Seherbazlar ve Albus Dumbledore kendisini bekliyordu. Birkaç gece ağır misafirler ağırlayacağının bilinciyle Hogwarts Müdürünün yanına doğru ilerlemeye başladı ancak yolu Seherbaz Moody tarafından kesildi.
" Kontrol edilmeyen hiç kimse koridorun diğer ucuna geçemiyor. O yüzden ben taramayı bitirirken sakin sakin bekle. " Boncuk şeklindeki kara gözü kendisine odaklanmışken elektrik mavisi hareketli gözü 360 derece dönmekteydi. Moody'nin ününü bildiğinden dolayı sesini çıkartmadı ve paranoyasının hızlıca geçmesi için taramanın bitmesini bekledi. Sonunda tatmin olmuş bir yüzle geriye çekilen Moddy önünden çekilerek yolu açtı.
