Verlos mij / bankzitters fanfictie

-17-

Ik kon niet meer slapen dus ben ik dan toch maar uit bed gegaan. Ik zit nu beneden. Ik weet alles liggen dus ik kan gewoon zeggen dat ik al gegeten heb. Want dat doe ik niet graag. Jinke had wat kleren voor me klaar gelegt. Ik heb wel mijn eigen trui aan. Dat vind ik wat fijner. Ik zit op de bank een beetje op mijn telefoon als ik iemand de trap hoor komen. Hey Lore ben je al wakker? Hoor ik Jinke vragen. Ja zeg ik maar gewoon. Ook iets hebben? Vraagt ze. Nee hoor ik heb al wat genomen.

Zeker? Ja ik heb al wat genomen zeg ik zo zelfzeker mogelijk. Nee he, zegt Jinke. Ik zucht. Jink ik kan het gewoon niet. Zeker niet in de ochtend. Oke dan zegt ze. We maken ons klaar en vertrekken naar de jongens. Te voet want onze fietsen hadden we niet. Vooral omdat de mama van Jinke ons gisteren is komen halen. Ik heb mijn kap opgezet. Zodat Jinke mijn gezicht net niet ziet. Lo het gaat niet he. Ik schud mijn hoofd. Het komt goed, zegt ze terwijl ze mijn pols pakt. Ik heb me daar gisteren gesneden dus dat doet nog best wel pijn. Je ziet het aan mijn gezicht. Heb ik je pijn gedaan vraagt Jinke zacht. Ik schud mijn hoofd. Nee hoor, mijn polsen zijn een beetje gevoelig. Ik weet dat ze me niet echt gelooft maar ze blijft niet doorvragen wat ik wel fijn vind.

-

Nu zijn we eindelijk aangekomen bij de jongens. Jinke belt aan. Ik ben een beetje gespannen. Ze mogen echt niet door hebben wat ik gisteren heb gedaan. Ik zit in mijn gedachten tot de deur open gaat. Aah dag meisjes, zegt Raoul. Hoi, zegt Jinke. Ik glimlach. Veel krijg ik er niet echt uit. We gaan naar de woonkamer. Daar worden we begroet door de andere jongens. Ik heb een trui aan terwijl het best wel warm is. Vooral door mijn wonden. Ik sta naast Jinke die diep in gesprek is met Koen en Milo. Ik staar war voor me uit, als ik beslis toch wat drinken te pakken. Vooral omdat ik me een beetje licht in mijn hoofd voel. Ik heb een jeans aan wat best veel pijn doet. Ik laat het alleen niet merken. Ik pak een glas en vul het met water. Ik voel de ogen op me branden. Ik draai me om en zie Max, Matthy en Rob best wel bezorgd kijken. Alsof ze weten wat ik heb gedaan.

Ik vul het glas nog eens omdat ik verder nog niets op heb. Ineens staan ze bij mij. Alles oke? Vraagt Max. J-ja zeg ik stoterend. Ik zie hem betwijfelend kijken. Nee zeker, zegt hij dan. Ik haal men schouders op. Ze trekken me in een knuffel. Ik laat los en voel me best wel duizelig. Ik grijp naar het keukenblad. Matthy probeerd me op te vangen. Zeker dat het gaat? Je viel bijna. Ik knik. Ze blijven nog even bij me staan en ik pak nog een glas water. Ineens zie ik zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik knipper een paar keer en gelukkig gaan ze weg. Rob kijkt heel bezorgd naar me, hij heeft me heel erg zien knipperen. Kut. Dit hoeven ze niet te weten. Er komen weer zwarte vlekken, ik knipper weer maar deze keer gaan ze niet weg. Ik voel nog hoe ik net op de grond val en op gevangen word door iemand. Is dit mijn einde?

————————————————————————————————————————————————

Weer deeltje, hoe gaat het met jullie? Eerste 3 delen van mijn ander boek "samen" staan erop. Ga effe checken. Ze zijn wel een stuk langer dan deze hoofdstukken. Meestal met een 1000 woorden.
X Lore