Ginger Bailes

Rozdział 22

21 grudnia                                                   

🎁🎁🎁

– Serio? Naprawdę musiałeś to zrobić?

Wątpiłam, by śnieg, który spadł mi na głowę z daszku nad werandą, odpowiedział na moje zarzuty, ale ja przynajmniej poczułam się lepiej. Mimo śniegu we włosach i – co chyba nawet jeszcze gorsze – w świeżo zaparzonej kawie z cynamonem.

Strzepałam z siebie tyle puchu, ile dałam radę i cicho weszłam do środka. Alex wciąż spał. Sama nie wiem, w którym momencie zasnęliśmy. Leżeliśmy przez długi czas, wspominając wydarzenia z dzieciństwa: nasze pierwsze spotkanie, które zapamiętał tylko on, zabawy, utarczki i moment, w którym oboje uczyliśmy się jeździć na nartach. Z każdą kolejną opowieścią więź między nami jakby się zacieśniała, a do mnie docierało, że to, co jeszcze kilka godzin wcześniej wydawało się kruche i ulotne, zaczyna się utrwalać.

– Ginger? Dlaczego mnie nie obudziłaś? – zapytał, schodząc na dół, gdy ja zabierałam się za parzenie świeżej kawy.

– Sama niedawno wstałam – wyjaśniłam, obserwując jak podchodzi rześki i wypoczęty, by pocałować mnie w czoło i zamknąć w swoich ramionach, jakbyśmy nie przytulali się cały wieczór i całą noc.

– Co się stało? Pada? – Uśmiechnął się, widząc resztki śniegu na moich włosach i ubraniu.

– Śnieg mnie zaatakował, gdy schodziłam z werandy – wymamrotałam z obrażoną miną.

– Moje biedactwo.

– Chyba to przeżyję – powiedziałam, ale chętnie przyjęłam współczujący pocałunek. – Jakieś plany na dziś?

– Nic konkretnego. Myślałem, że możemy przejść się do miasteczka na jakichś brunch, a potem wrócić tutaj. Co ty na to?

Pokiwałam głową, zgarniając z blatu kubek świeżo zaparzonej kawy.

– Idę wziąć prysznic na górze, ty możesz wykąpać się na dole.

– Nie rozumiem, po co marnować wodę. Wystarczyłby nam jeden – odpowiedział z figlarnym uśmiechem, wypełniając filiżankę aromatyczną kawą.

Roześmiałam się, całując go w policzek i ruszając w stronę schodów.

– Nieźle kombinujesz.

– A więc się zgadzasz?

– Nie tym razem, Carden – odkrzyknęłam, a zanim zamknęłam się w łazience, zdążyłam jeszcze usłyszeć:

– Twoja strata, Bailes.

***

Droga do miasteczka przez zaspy nieodśnieżonego jeszcze śniegu, który spadł w nocy, zajęła nam znacznie więcej czasu, niż przypuszczaliśmy. Na szczęście przepiękny, górski krajobraz i świeże, przesycone żywicznym zapachem powietrze zdawały się dodawać nam energii.

– Przyjedziemy tu jeszcze kiedyś? – zapytałam, gdy w końcu dotarliśmy do restauracji i przemarznięci na kość zaczęliśmy ściągać z siebie wierzchnią warstwę ubrań.

– Może latem? Chyba że na przyszły rok również mam zaplanować jakiś mały wypadek? – Uśmiechnął się, ale jego uśmiech nie sięgnął oczu. Odchrząknął, a potem zapytał: – Myślisz, że to dobra pora, by porozmawiać o przyszłości? Zaraz po świętach muszę wyjechać. Doszedłem już w pełni do siebie, dwudziestego siódmego mam zagrać w meczu z Minnesota Wild.

Patrzyłam na jego zmartwioną, ale i pełną oczekiwania twarz. Dłonią pocierałam nadgarstek. Nie sądziłam, że wyjedzie tak szybko. Chyba założyłam, że zostanie chociaż do Nowego Roku, ale to przecież nie zależało od niego.