Players Game |

17: Alone

━━━━━━━━━━ • × • ━━━━━━━━━━

Christmas Eve, I can say it was so boring. It was like a normal day - not fun like I used to feel. Hindi ko namang sinasabing that I don't feel the presence of God in me, but I can't have my fun it was so boring.

Now, I was lying on my bed watching a video on Facebook. But then my door suddenly opened, napabalikwas ako dahil naka-suot pa ako ng napaka-iksing short. Hayop, di talaga marunong kumatok.

"Avery, ito ang two thousand, bayad sa utang kay mama mo. Ibigay ko daw sa iyo," Saad ng babaeng pumasok sa kwarto ng walang katok o kahit ano. Kaya para akong sabog nakatingin sa kanya at sinabing ilapag na lamang iyon sa tabi ng aking higaan, nang-mailapag niya iyon ay hinayaan ko na lang dapuan muli ako ng antok.

Mga isang oras ang aking tulog bago ako magising, tinignan ko ang aking orasan sa aking telepono, 11 am na pala. Lagi naman ganito ang mulat ng mata dahil anong oras na din ako nakaka-tulog, hindi ko alam kung dahil sa kape o dahil gumagana ang utak ko sa gabi - kung ganoon ang takbo ng utak ko ay madalas hawak ko pa din ang aking telepono, maaring nag-susulat o nanonood lang ng mga videos upang dapuan ako ng antok. Madalas ko na lamang antayin ang saktong 12-noon para deretsiyo na umagahan at tanghalian ang aking kain, tipid na din. Iyon din ang isang swerte sa akin, dalawang beses lamang ako nakain sa isang araw pero dahil madalas na ako mag-puyat ng sobra sa oras di mawisang gutumin sa madaling araw.

Narinig ko na ang mga ingay sa labas kaya't lumabas na din ako, deretsiyo sa banyo upang ayusin ang sarili at lalabas sa hapag-kainan upang kumain. 

Kumakain na kami at ang tanging kwento ang paulit-ulit nilang kwento ay ang tatay kong lasinggero, na noon pa ay kinainisan ko. He almost ruined my life, and I am glad that it was fixed - I fixed it.

"Kaya pala daw pina-aalis iyang ama mo sa trabaho ay dahil nag-nanakaw daw." Dagdag ng matandang lalaki sa akin. Napatingin ako sa kanya sa gulat at napanganga na din, "Po?"

Bagong chismiss yata ito. 

"Oo, nakwento kasi ng kasama niya sa akin at ni Vetron, siya kasi pumalat sa trabaho ng papa mo." Tumago lamang ako dito at nakikinig pa din - na panag hindi na rin.

"Iyong lahat daw ng dinadala niya dito ay ninakaw daw." 

Hindi ko alam kung gusto ko mandiri dahil nakain ko pamo ang mga dala niya. Ako ang nahihiya, nahihiya sa reputasyon niya. No wonder he was resigning to his work - my step-dad has a license as a security guard but he was not a college graduate, and I hate the fact that he was comparing himself to me - my skills at everything. Alam kong hindi ako magaling sa lahat, but no lies kung ano man yan talagang papatulan ko o sasabak ako diyan basta alam ko ito gawin.

"Kaya pala siya umaalis sa trabaho? Dahil nag-nanakaw?" Natatawa kong sagot. 
"Oo." 
"Meron pa iyan. . .Ako tinatanong ko yan si Melchoy," Pangalan ng step-dad ko iyon, "kung bakit siya umalis. Kesyo daw ay hindi maganda or maganda ang benefits o wala talagang benefits." Dagdag nito, "Sinabi ko naman sa kanya mag-apply siya,"

Nakataas na ang paa ko sa upuan habang nakikinig bago sumagot dito, "Hindi naman iyan kikilos - tamad siya eh." Napapa-iling na lang din siya. 

Sinabi ko iyon kay mama pero masyado nang-sarado ang isipan nito, nabulag sa pag-mamahal. Gosh, I will promise myself if ever I find a partner in the future hindi talaga ako kukuha from the bar club. WHY? Mom and Melchoy meet at the club, and I don't know what he expects in a guy like that.

I celebrate Christmas like it was a normal day, nothings happen everything is not nothing. Nakahiga lang ako sa kama, the great thing is I have books in my room.

I can say this is the most boring day I ever had. Money? I DON'T HAVE ANY OF IT. Minsan gusto ko na lang bumalik kung na saan ako dahil ginanto na ako ng magulang ko, iniwan ako mag-isa ako mag-hahandle ng sarili ko. When there's a problem it's always because of me.

There's no home here, there's nothing here. I can not feel the love of the family, tragedy is after me - the worst is, every problem, every hole that family has I the child need to know it, I need to be aware of it. Kailan ba ako mag-papahinga?

I am on my own, I live on my own, I breathe on my own, and I solve my problems on my own. And my family, don't do anything they can't satisfy me with love and attention - the protection that I used to feel.

Kahit nandiyan sila, it does not do anything to me. I was alone and that was it, not physically but mentally alone.

Funny how life works for me.

"Merry Christmas, Theana. You are with no one, no one cares for you a little - even your friend that you care about. You are nothing." I whispers to myself.

But atleast I only have one who stays in my up and down to my problem and happiness, at least I have Reia who understand my character.

"Merry Christmas." Bati nito sa akin sa text, ningitian ko ito at nireplayan pabalik, "Merry Christmas."

Hindi na ako mag-hagilap ng tao, tao ang lumalapit sa akin, babatiin ako, babatiin ko pabalik - I have no complain with that masaya na din akong nababati bg mga tao dahil at least naalala nila ako.

But it's funny how my life works, kasi hindi pa pala tapos, may haharapin pa ako. Minsan napapatanong ako kung bakit, kung sino pa ang pinahahalagahan ko unti-unti nawawala. Siguro ugali ko na ito, isuko ang mga taong hindi ko kayang alagaan at pahalagaan - siguro dahil I can't feel any presence when I am with them o siguro ako ang nag-kulang?