Dark Paradise

Hoofdstuk 6.

Ik probeer langere hoofdstukken te maken en het spannend te houden. En wow al bijna 200 reads! Super bedankt!

Ik kom binnen in een grote zwarte ruimte, die me op het eerste gezicht angst aanjaagt. In de ruimte rondom mij zie ik niets anders dan een lichtpuntje. Het lichtpuntje leid mij tot een ander maar kleinere ruimte, die gevuld is met stoelen. Elke stoel is gevuld met een persoon... waaronder Alex.

Hij zit bedroefd naar de grond te staren, er is ook een hoofdpersoon die de andere personen ondervraagd en vragen beantwoord. Niemand merkt mij op en ik probeer mee te luisteren, Alex is aan het woord en vertelt zijn verhaal:

" Deze zomer ben ik terechtgekomen in de gevangenis, ik was volledig onschuldig, ik weet zelf niets meer van het voorval. Ze vonden mij in het bos, waar ik krankzinnig deed en mensen, dieren en andere levende wezens lastig viel. Ik sloeg de bewakers en raakte één van de mannen zwaargewond. Ze hebben mij meegenomen naar de gevangenis en hielden mij daar vast voor 4 maanden, zonder enige geldige reden. Tot zover een jongen mij kwam halen. Sinds die tijd, zie ik overal stipjes en voel ik een klop om hierna een toekomst te zien. Telkens van één zelfde meisje. Ik ken haar niet en begrijp haar toekomst niet, ik wil niet meer lastiggevallen worden door deze geesten. Laat mij met rust!"

De man probeert Alex te kalmeren en geeft hem een mengsel en een blaadje waar ik op kan aflezen:
"Depressie praat uur"

Ik ben geschokt, Alex die depressief is?En ik voel me schuldig om hem zomaar te volgen tot hier. Niemand weet van dit geheim, hij is nochtans zo vrolijk om school.

Hoe kan iemand zo anders zijn op een ander moment?
Kan ik hem helpen? Of maak ik het erger?

Uiteindelijk besluit ik weg te sluipen
En naar bed te gaan, ik zal dit maar proberen te vergeten. Ik hoop maar dat niemand mij betrapt heeft.

* Volgende dag *

Ik neem koffie en een heerlijke boterkoek, die mijn vader heeft meegebracht van de bakker. Ik neem een hap en mam stelt een vraag:

"Waar was je gisteravond? Ik wou je nog thee brengen, maar je was weg."

"Sorry mam, ik was even uuhm bij Elena, we hebben morgen fysica en ik snap er geen bal van."

"Oh lieverd, dat heeft niet, vertel het de volgende keer alsjeblieft."

"Zal ik doen."

Ze geeft een kus op mijn voorhoofd en vertelt me dat ze van me houdt. Ze vertrekt naar haar werk en ik kijk nog even op mijn gsm. Tijd om te vertrekken naar school!
Pfff ... Geen zin.

Toch neem ik mijn jas en sleutels en spring ik op mijn fiets, 10 minuutjes rijden en ik ben op school. Dat zal net op tijd lukken om nog te passeren aan Elena om te vragen dat ze meespeelt in het voorval die ik verteld heb aan mam van gisteren.

Ik vertrek naar de les en kom Alex tegen in de gang, hij lijkt terug zijn vrolijke zelf en op dat moment hebben we oogconcact.