Dark Paradise

Hoofdstuk 22.

De auto rijd recht tegen mij aan, ik voel mijn voeten die van de grond worden geheffen door de harde klap. Ik val meters verder op de grond. Bloed komt uit mijn neus en mond. Een tijdje kan ik me niet bewegen maar dan voel ik een warme, blauwe gloed door mijn anders stromen.

Aaron zit naast me en houd mijn hand vast. Aaron straalt een blauw licht uit net als ik. Hij komt dichterbij en plant een zacht kusje op mijn mond. De gloed word warmer en warmer.

De persoon stapt uit de auto, het is Alex. Hij ziet er heel oud uit. Hij is betoverd. Zijn ziel is uit zijn lichaam gesleurd, getrokken in één trek. In één harde, pijnlijke trek.

Het duurt niet lang voor hij door zijn benen zakt en een rode gloed over hem heen schijnt. Na een paar minuten verdwijnt hij in as.

Aaron haalt een beetje van zijn as en strooit het over ons heen. Ik vraag me af waar hij mee bezig is, maar dat word al snel duidelijk. Hij geneest mij.

Ik blijf liggen, Aaron komt naast mij liggen zonder ook maar mijn hand los te laten.

Ik voel mezelf lichter worden. Voor we weggaan vertelt Aaron nog één iets:

"Nu kunnen we naar mama."
"Ik hou van je, halfbroertje.", zeg ik plagend.
"Ik ook van jou."

Samen worden we opgeheffen en naar de hemel gedragen. Het gevoel is fijn.

Ik ben blij dat dit allemaal voorbij is.