Een niet geplande wereldreis...

Komt het nog tot een goed eind?

Ze hebben beide hun koffer en wandelen door de luchthaven, ze zien iets waar ze lekker kunnen eten dus dat doen ze. Na het eten nemen ze de trein vanuit Brussel naar Antwerpen. Dit vind Caro best spannend, zeker omdat het in Brussel is.
Op de trein gebeurt er wat...

Caro:

We staan aan het perron om de trein naar Antwerpen te nemen. Ik vind met de trein gaan wel leuk maar niet in Brussel, al die vreemde verhalen over enge mannen. Voor nu zie ik nog geen enge man, ik blijf zo dicht mogelijk bij Emma. De trein kwam eraan dus stak Emma haar hand naar me uit, zo geraken we elkaar zeker niet kwijt. Ik voelde me plots al veel veiliger. We wandelde al wat verder om richting de deur te gaan. Op deze moment hoor ik iemand fluiten, ik kijk achter me en zie dat het een oude klasgenoot van mij en Emma is. Ik laat Emma's hand los, ze stapt op de trein en ik zie dat ze naar links gaat. Ik zet eerst mijn koffer op de trein en dan ga ik erop. Ondertussen ben ik Emma kwijt. Ik weet dat ze naar links is gegaan maar naar waar ze dan is gegaan weet ik niet. Ik had haar hand niet mogen loslaten, wat maakt het nu uit wat mensen denken? Ik ben oprecht gelukkig met Emma en dan moet iedereen dat respecteren.

Emma gaat ergens zitten, ze was best boos omdat Caro zich steeds laat doen door andere hun mening. Ze snapt Caro ook wel, dat ze het moeilijk vindt om plots die stapt te maken. Maar ze moet het zien als een nieuw begin. Emma besluit toch om Caro te bellen, ze zit nu ergens alleen op de trein en ze zijn in Brussel. Emma maakt zich zorgen want ze heeft al 3 keer gebeld maar Caro neemt niet op. Ze staat recht, neemt haar koffer en gaat naar een andere wagon, misschien is ze daar wel. Caro is bang, ze zit in een wagon maar er is net een man over haar komen zitten. De man heeft misschien geen kwade bedoelingen, maar Caro wou dat Emma naast haar zat. 'Emma weet voor alles altijd wel wat ze moet doen.' dacht Caro.

Emma:

Ik ben aangekomen bij de laatste wagon die ik nog niet ben doorgewandeld. Hopelijk zit Caro hier, want ondertussen heb ik nog 7 keer gebeld maar ze neemt gewoon niet op. Toen we op de luchthaven nog aan het wachten waren had ik haar wel niet gezien met haar telefoon. Ze is hem toch niet vergeten in het hotel op het nachtkastje hé. Ik wandelde de hele wagon af, zoekende waar Caro zat. Mijn hoop was stilaan weg, maar plots zag ik een groene koffer. Die zag er hetzelfde uit als Caro's koffer. Aan de overkant zat een man, maar er was nog plaats dus besloot ik er te gaan zitten. Na ongeveer 5 minuten hoorde ik achter mij een deur opengaan, ik keek naar achter en zag dat Caro eraan kwam. Ze had rode ogen, het leek alsof ze geweend had. Caro kwam dichterbij en de man stond recht, hij moest bij deze halte afstappen denk ik. Ik zette me comfortabeler. Caro zag me, ze gaf me direct een knuffel en begon haar excuses aan te bieden. 'Sorry, sorry dat ik me zoveel aantrek van wat andere denken. Ik ben echt gelukkig met jou en niemand kan en mag dat veranderen, dit is mijn leven. Ik wil het samen met jou beleven, ik wil me niet laten doen door wat andere misschien zouden denken. Al kan ik dat niet altijd beloven, sorry.' zei Caro heel overstuur. Ik kuste haar en zei dat we er samen aan gaan werken. Ze kuste me terug. 'Ah ja, waarom neem je uw telefoon niet op als ik bel? 7 keer hé, heb ik jou gebeld. Caro zocht in haar zak maar vond geen telefoon. Ze keek paniekerig, ik nam haar hand vast en wees naar haar koffer. Misschien zit die daarin.

Ondertussen riep de conducteur af dat ze aangekomen waren in Antwerpen Centraal. Ze namen al hun spullen en stapte de trein af. Voor ze het wisten zagen ze Titin en Karel. Emma liep er naartoe, Caro probeerde ze te volgen. 'Heeeeyy, nonkel Karel, wat doen jullie hier?' zei Emma heel enthousiast. Caro kwam er net aan, ze is niet zo snel als Emma. 'Huh, Emma... en Caro? Wat doen jullie hier?' vroeg Karel heel verbaast. Emma begon het verhaal te vertellen, terwijl knuffelde Caro Titin, die was zo blij om Caro terug te zien. Ze vertelde dat  het beter met haar ging, ze kreeg nu wel medicatie en ze vergeet veel minder snel. 'Dus je had wel met Vince naar Engeland kunnen gaan hé, het is nog niet te laat.' zei Titin met een glimlach. 'Eigenlijk is het wel te laat.  Emma en ik moeten jullie iets vertellen.' zei Caro. Ze begon te vertellen, maar werd onderbrokken. Emma kuste Caro, een lange, romantische kus, vlak voor hun familie. 'Zo, dit is het verhaal kort samengevat.' zei Emma trots. Karel en Titin keken hen met grote ogen aan. Caro was een beetje bang, want ze zeiden niets. Emma en Caro keken elkaar aan, Emma keek ook wat bang. Titin begon te lachen en zei: 'Dit had ik al zo lang zien aankomen ik ben blij dat jullie dit eindelijk aan elkaar hebben toegegeven.'

Karel en Titin gingen shoppen op de meir, samen met Peter en Suzanne. Daarop waren ze nog aan het wachten. Emma en Caro keken zo verliefd naar elkaar, Caro kuste haar. Ze voelde haar veilig, het kon haar niets schelen van wat de mensen in het station nu dachten. Ze was haar zelf. Op de moment dat de kus loste zei iemand: 'Eindelijk seg, dit heeft lang genoeg geduurd. Jullie hebben eindelijk jullie liefde voor elkaar toegegeven.' Het was Peter. Caro sprong in zijn armen en liet voor de volle 2 minuten niet los. Met zen allen liepen ze op de meir, de ene winkel in de andere weer uit. Emma en Caro liepen hand in hand. Opeens hoorde ze iemand roepen "CEMMA", ze keken rond maar wisten niet we het was of vanwaar het kwam. Caro zag iemand in de verte zwaaien, ze kon alleen niet goed zien wie het was. Toen ze dichterbij kwamen zag ze dat het Yemi was, hij liep naar haar toe en vroeg: 'Zijn jullie nu eindelijk...' Hij kon zijn vragen niet afmaken, Caro knikte en hij was zo blij dat hij in haar armen sprong. Na een uur te staan praten kwamen Titin, Karen, Peter en Suzanne terug. Ze gingen vertrekken en ik en Emma gaan mee. Anders moeten ze een bus nemen en dat zag Caro niet echt zitten. 
Eenmaal thuis aangekomen aten ze een pizza en gingen ze al snel naar boven, ze waren moe.

Emma:

Ik ben zo trots op Caro ze heeft zoveel stappen gezet vandaag en dat doet deugd om haar te zien stralen. Ik ben blij dat iedereen er zo goed op reageert. Caro ging haar pyjama aandoen zei ze. Het is 30 graden in haar kamer, veel te warm en zeker als Caro hier dan nog ligt. Caro ligt in bed, ze is echt heel moe maar zo schattig. Ik begin haar nek te kussen, in het begin vind ze het fijn maar na 2 minuutjes is het precies genoeg geweest. 'Morgen' zei ze en ze gaf me nog een kusje. Al snel sliep ze, ik stuurde nog wat berichtjes met mama. Ze was blij dat iedereen zo goed had gereageerd en zou graag willen dat we morgen langskomen.

Al snel sliep ook Emma, de volgende dag gingen ze naar de mama van Emma.
Heel de zomer deden ze dingen met twee maar ook met Yemi, Jonas, Vince en Scott. Op de relatie van Vince en Scott reageerde iedereen ook goed. Vince had zin in zijn start op de Engelse school, Scott ging bij hem wonen.
Na de zomer starte Caro met haar opleiding op de universiteit waar meneer Botty lesgaf, dat ging super.
De vrienden zagen elkaar nog vaak en iedereen leefde nog lang en heel gelukkig.

Okéé dit was het dan, sorry dat jullie hier zolang op hebben moeten wachten!
Dankjewel voor al de support!!!
Ik ben out maar misschien ooit een nieuw boek :)