Kaybolan Yıllar (Gerçek ailem)

18. Bölüm

Helloooo

Sınır: 100 oy 60 yorum

Hatırlatma

O an, kızım kollarımdan ayrılmadan önce karnımda hissettiğim acıyla kendimi tutamayıp yere yığıldım.

Olmamıştı, bir kez daha ölmüştüm...

Bir kez daha beyaz elbisem kana bulanmıştı...

Mirzadan

Sabah kalktığımda yanımda Doğanın olmasıyla bir kez daha şükrettim onun yanımda olmasına. İyi ki, vardı. Kendi kendime söz veriyordum, onu bundan sonra asla ama asla yalnız bırakmayacak hep yanında olacaktım. Minik prensesime bunları yapanlara ise hayatı zindan edecektim. Evet, belki silahla falan normalde işim olmazdı, ama bu işin peşini de hemen bırakmazdım. Bir şekilde o adamları bulup, cezalarını verecektim.

Çok güzel olmuştu benim Doğam, çok güzel. Düğüne geldiğimizden beridir herkesin gözü üzerindeydi ve bu da beni fazlasıyla geriyordu.

Düğün birazdan bitecekti, Doğa kalkıp lavaboya gitmek istediğinde ben de onunla beraber gitmek istedim ama o tabii ki buna izin vermemiş, şimdi de gelmeyerek beni çıldırtıyordu. Kaç dakikadır yoktu. Doğanın 15 dakikadır gelmemesi masadaki diğer abileri de fazlasıyla rahatsız ediyordu. Normalde bu kadar çok emzirmezdi ki. Bir sorun mu vardı ?

Yazardan
Daha fazla beklemeye dayanamayan Mirza masadan kalkıp kardeşlerine doğru döndü..

"Ben daha fazla dayanamıyorum, gidip bakıcam."

"Abi, bir şey olmamıştır ya, hem gidersen Doğa söylenicek şimdi niye bekleyemediniz diye."

Deniz her ne kadar böyle söylese de o da kardeşi için fazlasıyla endişe etmişti. Ama yine de Doğayı sıkıştırmak istemiyordu.

"Tamam, söylensin. Olur kabulum.. Ama içimde bir sıkıntı var. O yüzden de gidicem."

Kardeşlerinin kafasını sallamasıyla Mirza lavaboya doğru gitti. Kadınlar tuvaletinin kapısının önüne geldiğinde Mirza kapıyı tıklatmaya başladı.

"Doğa'm, abiciğim bir sorun mu var ?"

"Doğa'm, ses versene. Bak merak ediyorum. İçeriye giriyorum, haberin olsun, sonra bana trip atma neden girdin diye."

İçeriden ses gelmemesiyle sıkıntılı bir nefes vererek kapıyı yavaşca aralamasıyla nefesini kesen görüntüyle karşılaşmıştı.

"Do-Doğa ? Ab-abiciğim ?"

Doğa, onun minik kızı yerde kanlar içerisinde uzanmıştı.

Mirza kendine gelerek Doğanın yanına doğru koştu..

"Doğam, abi-abim. Bana bak."

Onu daha yeni bulmuştu, şimdi kaybedemezdi. Onunla yapacakları çok şey vardı daha. Şimdi gidemezdi, bırakamazdı onları.

Elini cebine atıp telefonundan Demiri aramaya başladı.

"De-Demir, hemen bir ambulans çağırın. Do-Doğa..."

"Abi sen ne diyorsun ? Ne ambulansı ? Doğaya bir şey mi oldu ?"

"Lavaboya gel hemen."

Mirzanın telefonu kapatmasıyla birlikte Demir ne olduğunu şaşırmış ve oldukca korkmuş paniklemişti.

"Abi, ne oldu ? Mirza abim ne dedi ?Abi, iyi misin ? Ne oldu ?"

Demir kardeşinin kendine seslenmesiyle hemen kendine geldi.