Kaybolan Yıllar (Gerçek ailem)

2. Bölüm

Hatırlatma
"İyiyse sen neden böylesin peki ?"

"Selin bizim gerçek kardeşimiz değil."

Doğa bir an ne diyeceğini bilemez şekilde bana baktı.

"Abi sen ne diyorsun Allah aşkına. Ne demek sizin kardeşimiz değil ?"

"Öyle işte. Ben de nasıl olduğunu inan ki anlamadım. Bugün ameliyattayken kana ihtiyacı vardı. Biz vermek istedik ama bir baktık ki, hiçbirimizinki uymuyor. Kendim de baktığım zaman gerçekten de annemle babamın o kan qrupunda bir çocuklarının olması imkansız. Selin hele bi kendine gelsin, o zaman DNA testi yaptırmak istiyoruz."

"Ya, çok üzüldüm abi. Ne diyeceğimi bilemedim şimdi."

"Bir şey deme güzelim. Ben öylesine haberin olsun diye anlattım."

Bunu dediğim an Doğanın gözlerindeki o minicik ışıltı bana tüm gün yaşananları unutturmuştu.

O kadar çok itilip kakılmıştı ki, küçücük şeylerden bile mutlu oluyordu. Bu yüzden de onu çok seviyordum. Bazen keşke öz kardeşim olsa diyordum.

Ben bunları düşünürken minik Bal petekimin ağlamasıyla dikkatimiz ona döndü.

"Napıcam şimdi ? Niye ağlıyor ki ?"

Doğa hala alışamadığı için bebek ağladığı zamanlar fazlasıyla panik oluyordu.

"Acıkmış herhalde. Sen git istersen karnını doyur."

"Ta-tamam. Ben gideyim o zaman."

Balı kucağıma alıp anne bebek kısmına götürdükten sonra odadan çıkıp kapıyı kapattım.

Bal'dan

"Miniğim, benim güzel bebeğim. Seni çok seviyorum tamam mı ? Sen benim bu hayatımdaki tek dayanağımsın. Oyyyy canımın içiii."

Minik bebeğimin karnını doyurduktan sonra üzerimi toparlayıp odadan çıktık. Masaya geldiğimde Barın abimin yine uzaklara daldığını gördüm. Fark ettirmese de üzülüyordu, canı yanıyordu.

Bizi farkedip gülümsemeye başladı.

"Doydu bal peteği ?

"Doydu, doydu."

"Ver istersen bana, sen de yemeğini rahat rahat ye."

Bal'ı Barın abinin kucağına bırakıp huzurlu bir şekilde yemeğime döndüm.

                                         😊

"Her şeyi aldık değil mi güzelim."

"Evet, evet."

Anahtarı kapının deliğine sokup içeriye geçtik. Balı pusetiyle birlikte koltuğa rahat biçimde yerleştirdikten sonra Barın abiye döndüm.

"Abi, sen uyuyacak mısın ?"

"Yok güzelim. Bir problem mi var ?"

"Ben bir duş alıcam da, sen ona kadar Bal'ın yanında kalır mısın diyecektim."

"O nasıl laf öyle. Tabi kalırım. Ben onun dayısıyım bir kere."