Kaybolan Yıllar (Gerçek ailem)

17. Bölüm

Arkadaşlar, nasılsınız ? Keyifli okumalar.

Sınır: 80 oy 60 yorum

Doğadan
Balın karnını doyurduktan sonra tekrardan içeriye geçmek için ayaklandım.  Yaklaştığımda masada sadece erkeklerin kaldığını gördüm. Ne yani hemen mi kalktılar ?

Sol melek: Ne sanmıştın ? Seni bekleyeceklerdi ?

Sağ melek: Hey, hey. Hemen kırılma. Belki bir sorun çıkmıştır.

Aferin. Affettim seni sağ melek Hep demişimdir sağ melek her zaman en raharlıtıcı olandır.

Yukarıya çıkmak için gidecektim ki, gelen seslerle burada durup dinlemek dürtüsü kendini ağır basmıştı.

"Doğa, o herifin Mardinli olduğunu söylemişti. Mardinli bir ağaymış. Ve de evli. "

"Bunu daha önce de söylemiştim, elimizdeki bilgilerle bu sadece samanlıkta iğne aramak olur."

Ne yani ? O adamı bulmak mı istiyordular ? Hayır. Ben böyle bir şeyi istemiyorum. Geçmişime dair, o karanlık, kötü günlere dair, onları bana hatırlatan şeyleri istemiyorum artık hayatımda.

"Gerekirse o samanlığı yakıp kül eder, yine de bulurum o iti."

Mirzaydı bunları söyleyen. Görünen o ki, bu işin peşini bırakmayacaktı. Acaba kızgınlığı bana karşı da var mıdır ?

"Elbette buluruz abi ama, boşuna zaman da kaybetmiş oluruz. Biraz daha hızlı ilerlememiz lazım ki, o herif daha fazla özgür olupta insanların canını yakmasın."

Doğru söylüyordu. O adam ne kadar elini kolunu sallayıp rahatça gezecekti, ben ve benim gibileri asla rahat edemeyecek, hep diken üstünde olacaktı.

"Bence Doğayla bir kez daha konuşalım. Belki onu görürse tanır öyle değil mi ?"

"Saçmalama Deniz, Doğa asla ama asla o herifle ilgili bir şey duymayacak. Zaten ona bunu hatırlatan biri var hayatında."

Onu hatırlatan...

Kucağımdaydı şu an.

Ama her ne olursa olsun, o da benim gibi hiç bir şeyden haberi olmayan birisiydi. Üstelik aramızda en masum olan da oydu. Beni hayata tekrardan bağlayan, bir kez daha umut ettiren kendisiydi.

Ama bu konuda haklıydı, yaşadıklarımı unutma ihtimaline asla izin vermezdi o.

Veremezdi...

Çünkü o adamın bir parçasıydı benim umudum olan bebek.

"İyide abi, nasıl olacak o dediğin o şey. Malum biz şu an Mardindeyi, şeytanın yuvasının yakınındayız. İlla bir an, bir gün, o adam ortaya çıkacak. Ya karşılaşırlarsa ? O zaman ne olacak ?"

Karşılaşmak ? Ha-hayır. Bu olamazdı öyle değil mi ? Ben onunla karşılaşırsam... Ya bana tekrardan bir şey yaparsa ? Ya bu sefer ailem bana inanmazsa. Ben o zaman ne yaparım ?

Peki ya Bal ? Balı görürse ne olacak ? Asla bana bırakmaz bebeğimi.

İzin veremem ki. Ben bir kez daha ölmek istemiyorum.

"Karşılaşmayacak, görmeyecek, duymayacak. En azından bunu doğru düzgün yapalım. En azında bundan sonra ona kol kanat gerelim. Arkasında, yanında olduğumuzu anlasın. Madem unutmuş gibi yapıyor, bırakalım öyle kalsın. Bir kez daha onunla ilgili konuşup canını yakmayalım."

"Haklısın abi. En azından bundan sonrası için bir şeyler yapalım. Belki o zaman bize birazcık bile olsa güvenir, bizi kabullenir."

"Bundan böyle bu konu asla ama asla Doğanın yanında çekilmeyecek. Tamam mı ?"