Alageyik

Vazgeçilmez Sevda

Bölüm Şarkısı:Elif Buse Doğan:Can Yarim

Beğeni ve yorum bekliyorum arkadaşlar ♥️

Kardelen yanında yürüyen adam ile aralarına mesafe koymak adına bir adım yan tarafa kaçmış ama bu kaçışı boşa çıkmış Kerim denilen adam o mesafeyi anında kapatarak yürümeye devam ediyordu.

"Burası da pazarın en işlek yeri ... aslında bizim sokakta iyi ama buradan da bir dükkan almak şart oldu.
Eee sen niye hiç konuşmuyorsun ,yoksa benim muhabbetimi çok mu sevdin."

Kardelen hala kendisinin konuşamadığını anlamayan adama hiç tepki vermeden yürümeye devam ediyordu.
Ablasının o Emir denilen adam ile bir an evvel konuşmasını bitirmesini ve buradan gitmeyi istiyordu.Çünkü çok sıkılmıştı.
Birkaç adım atmıştı ki omuzunda hissettiği el ile bakışları Kerim i bulmuştu.Onun yüzüne baktığında adam kendisinde ne ara bu hakkı bulmuştu bilmiyordu ama bu dokunuştan rahatız olarak sağ eli ile omuzundaki eli itekleyerek kendinden uzaklaştırmış ama çok geçmeden Kerim o elini yine omuzuna koymuştu.

"Burada şerefsiz çok olur Kardelen,o yüzden seni sahipli sansınlar ki yan gözle bakan olmasın diye elimi koydum . Rahatsız olma."

Kardelen omuzundaki eli tekrardan ama bu kez sertçe iteklediğinde Kerim'in bakışları değişmişti.İstediği kadar bozulabilirdi umurunda değildi.

"Senin derdin ne kızım,iyilik ediyoruz işte!'

Kardelen dudaklarını oynatarak konuşmaya başlamıştı ki Kerim onun konuşamadığını yeni fark etmişti.

"Sen dilsiz misin?"

Kardelen daha evvel de bu sözleri işittiği için artık zoruna gitmiyordu.Başını aşağı yukarı sallayarak onu onaylamıştı.
Tekrardan yürümeye başlamıştı ki Kerim bu kezde elini belini koymuştu artık bu Kardelen için son nokta olmuş elini sertçe Kerim'i suratına indirmişti.

Kerim yediği tokat ile öfkelenmiş Kardelen in kolunu sıkarak kendisene çekmişti.

"Bana bak kızım ben senin gibi kaç kız tanıdım namus namus diye gezinen.Sonunda hepsi benim yatağıma girdi.Ben o abim gibi yumuşak erkeklerden değilim.Benim canımı sıkma yoksa o kocana saklandığın namusunu hiç acımam şimdi burada alırım!"

Kardelen dolan gözlerini birkaç kez kırmıştı ki canını yakan kol bir anda üzerinden çekilmişti.
Yakup Kerim'in suratının ortasına kafa attığında öfkeli sesi de tüm pazarda yankılanıyordu.

"Evvelliyatına koyduğumun çocuğu...hadi lan ona dediklerini bir de bana de .De ki sana bu hayatta aldığın son nefesi tattırayım!"

Yakup yere düşen Kerim i gömleğinin yakalarından tutarak ayağa kaldırıp bu kezde sol gözüne yumruk atmıştı.
Kardelen korku ile etrafına bakıyordu...onun aradığı ablası idi ama o da yoktu.Gözlerinden akan yaşları ablasının silmesine ihtiyacı vardı.
Yakup delirmiş gibi yerde yatan Kerime e vuruyordu.
En sonunda hırsını almış olacak ki yanı başında ağlamaktan gözleri kızarmış Kardelen i fark etmişti.
Hemen onun yanına gelerek kolundan tutarak yürümeye başladığında Kardelen in adımları durmuştu.
Kardelen Yakup 'un gözlerine bakarak konuşmaya başladığında Yakup 'un öfkesi her bir sözde daha da artıyordu.

"Bırak beni ben ablama gideceğim...siz bütün erkekler aynısınız hepinizin derdi belli!"

"Ulan sikmişim derdini yürü kızım zaten sinirim tepemde hırsımı senden almiyim."

"Beni de mi döveceksin yoksa?"

Yakup Kardelen in bu masumluğu karşısında dayanamıyordu.Baktı gelmeye niyeti yok önünde hafif eğilerek bacaklarında tutmuş sırtına almıştı.
Pazardaki insanların kimi bu görüntüye gülerken kimsi de kınıyordu.
Yakup sanki omuzunda hiç kimse yokmuş gibi hızlı ve büyük adımlarla atının olduğu yere doğru giderken Kardelen baş aşağı Yakup 'un sırtına yumruklarını indiriyordu.